කැට්ලින් - 03-1

නෙඩ් සහ දරුවන් පිටව ගොස් දින අටකට පසු රාත්‍රියේ මේස්ටර් ලුවින් ඇය හමුවීම පිනිස පැමිණියේ ය. ඔහු ගේ එක් අතක පහනක් ද අනිත් අතේ ආදායම් වියදම් වාර්තාවක් ද විය. "මේ ගනන් මිනුම් ටික ගැන බලන්ට ඕන කාලෙ හොඳටම පහුවෙලා මගේ ආර්යාවනි. ඔබ සතුටු ඇති මේ රාජකීය සංචාරය නිසා අපට කොච්චර වියදම් වෙලා ති‍යෙනවද කියලා දැනගන්ට."

ලෙඩ ඇඳේ වැතිරී සිටිනා බ්‍රැන් දෙස බැල්මක් හෙලූ කැට්ලින් ඔහු ගේ නළලට වැටී තිබුනු කෙස් රොදක් අතින් පිසදා හැරියා ය. ඔහු ‍ගේ කොණ්ඩය දිගට වැවී තිබුනු අතර ඉක්මනින්ම එය කපා දැමිය යුතු යැයි ඇය සිතුවා ය. "මට ඔය ගනන් මිනුම් ගැන බලන්ට කිසිම ඕනකමක් නෑ මේස්ටර් ලුවින්." ඇය පිළිතුරු දුන්නේ බ්‍රැන් වෙතින් දෑස් මෑත් නොකර ය. "මම දන්නවා ඒ සංචාරය නිසා අපට මොනවද වියදම් වුනේ කියලා. ඔය පොත් ටිකත් අරන් යන්ට."

"මගේ ආර්යාවනි, රජතුමාගෙ පිරිවර සෑහෙන්න කාලා බීලා තියෙනවා. අපි ඉක්මනටම ආයෙමත් අපේ ගබඩා පුරවගන්ට ඕන-"

"මම කිවුවෙ ඔය පොත් ටිකත් අරන් මෙතනින් යන්ට කියලයි. නිවාස බාරකාරයා ඔය දේවල් ගැන හොයලා බලයි."

"අපට නිවාස බාරකාරයෙක් නෑ. පූල් දකුණට ගියා එඩාර්ඩ් උතුමානන් එක්ක කින්ග්ස් ලෑන්ඩින්ග්වල එතුමාගෙ නිවාස රාජකාරි බාරගන්ට."

"ආහ්! ඔවු. මට දැනුයි මතක් වුනේ." බ්‍රැන් බොහෝ සෙයින් සුදුමැලි වී ඇතැයි ඈ සිතුවා ය. ඔවුන් ඔහු ‍ගේ ඇඳ කවුළුව අසලට ගෙන ගියහොත් සමහරවිට ඔහුට උදා හිරු එළිය ලැබෙනු ඇත.

දොර අසල තිබුනු පහන් රඳවනයක සිය පහන රැඳවූ මේස්ටර් ලුවින් මඳක් තාවර වුනේය. "අපි හැකි ඉක්මනින් කරන්ට ඕන පත්කිරීම් වගයක් තියෙනවා මගේ ආර්යාවනි. නිවාස බාරකාරයාට අමතරව අපට ඕන ජොරී වෙනුවට මාලිගාරක්ෂක බලකායට අලුත් ප්‍රධානියෙක්. එතකොට, අස්හලට අලුත් ප්‍රධානියෙක්-"

"අස්හලට ප්‍රධානියෙක්?"

"එහෙමයි මගේ ආර්යාවනි. හලන් දකුණට ගියා එඩාර්ඩ් උතුමානන් එක්ක. ඒ නිසා-"

"මගේ පුතා මෙතන අත පය බිඳිලා මැරෙන්ට වැටිලා ඉන්නවා ලුවින්. ඒ අස්සෙ ඔබ එනවා අලුත් නිවාස බාරකාරයෙක් පත්කරන එක ගැන කතාකරන්ට. ඔබ හිතනවද ඉස්තාලවල මොකක් වුනත් ඒකෙන් මට වැඩක් ති‍යෙනවය කියලා? වින්ටර්ෆෙල්වල ඉන්න හැම අශ්වයෙක්ම මම බොහොම සන්තෝසයෙන් මගෙ අතින්ම මරලා දාන්නම් ඒ‍කෙන් බ්‍රැන්ට සනීප වෙනවනම්. ඔබට ඒක තේරුනාද?"

ඔහු හිස පහත් කලේ ය. "එ‍හෙමයි මගේ ආර්යාවනි. ඒ වුනත් මේ පත්කිරීම්-"

"මම ඒ පත්කිරීම් ගැන බලන්නම්." රොබ් කීවේ ය.

ඔහු ඇතුළුවන හඬ කැට්ලින්ට නොඇසුනද රොබ් දොරකඩ සිට ඈ දෙස බලා සිටියේ ය. තමා මහහඬින් ලුවින්ට කෑ ගැසුවා වන්නට ඇතැයි කැ‍ට්ලින් ලැජ්ජාවෙන් කල්පනා කලා ය. ඇයට මේ කුමක් සිදු වී ද? ඇයට නිතරම දැඩි විඩාවක් දැනෙන්නට වූ අතර සෑමවිටම දැඩි හිසරදයකින් ද පෙලුනා ය.

කැට්ලින් දෙසින් හිස හැරවූ මේස්ටර් ලුවින් රොබ් දෙස බැලී ය. "මම ලැයිස්තුවක් හැදුවා, මේ තනතුරුවලට අලු‍තෙන් පත් කරන්ට සුදුසුයි කියලා මම හිතපු." ඔහු කීවේ සාක්කුවකින් ගත් කොළ කැබැල්ලක් රොබ් වෙතට පිරි නමමිනි. ඇ‍ගේ පුතා ඒ ලැයිස්තුව දෙස බැල්මක් හෙලී ය. "මේ අය හොඳ මිනිස්සු. අපි මේ ගැන හෙට කතා කරමු." ඔහු ලැයිස්තුව නැවත මේස්ටර් අතට බාර දුනි.

"බො‍හොම හොඳයි මගෙ උතුමානනි."

"ඔබ දැන් පිටවෙලා යන්ට." රොබ් කීය. හිස නැමූ මේස්ටර් ලුවින් පිටවී ගියේ ය. ඔහුට පිටුපසින් දොර වැසූ රොබ් ඈ දෙසට හැරුනේ ය. ඔහු ඉණ පැළැඳි අසිපත ඇය නිරීක්ෂණය කලා ය. "අම්මා! ඔයා මොකක්ද මේ කරන්නෙ?"

රොබ් ‍ගේ විලාසය තමා වැනිම වී යැයි කැට්ලින් සෑමවිටම කල්පනා කලා ය. ඔහුටත් ටලී වරුන්ට මෙන් රතු-දුඹුරු කෙස් හා නිල් ඇස් තිබින. එනමුදු සිය දිවි‍යේ ප්‍රථම වරට අද දින ඈ ඔහු ගේ මුහුණුවර තුළින් එඩාර්ඩ් ස්ටාර්ක් දිටී ය. උතුර මෙන්ම දැඩි පරුෂ මුහුණක්! "මම මොකක්ද කරන්නෙ? ඔයා කොහොමද එහෙම දෙයක් අහන්නෙ? ඔයා මොකක්ද හිතන්නෙ මම මොනවා කරනවා කියලා? මම ඔයාගෙ සහෝදරයා ගැන හොයා බලනවා. මම බ්‍රැන් ගැන හොයා බලනවා."

"ඔයා හිතන්නෙ ඔයා එහෙම කරනවා කියලද? බ්‍රැන්ට තුවාල වුන දවසෙ ඉඳන් ඔයා මේ කාමරෙන් පිටවුනේ නෑ. තාත්තලයි නංගිලයි දකුණට පිටත්වෙලා යද්දී ඔයා අඩු ගානෙ ගේට්ටුව ගාවට ආවෙවත් නෑ."

"මම එයාලට මෙතන ඉඳන් ආයුබෝවන් කිවුවා. එයාලා පිටත් වෙලා යන හැටි කාමරේ ජනේලෙන් බලන් හිටියා." දකුණුකරය බලා පිටත් වී නොයන්නැයි ඇය නෙඩ් ‍ගෙන් බැගෑපත්ව අයැද සිටියා ය. විශේෂයෙන්ම මේ සිදුවීමෙන් පසු සෑම දෙයක්ම වෙනස් නොවී ද? ඔහු එය නොදකින්නේ මන්ද? එනමුදු තමා ගත් තීරණය වෙනස් කල නොහැකි බවත් තමාට වෙනත් විකල්පයක් ‍නොමැති බවත් නෙඩ් ඇයට කියා සිටියේ ය.

"මට එයාව තනියම මෙතන දාලා යන්ට බෑ. මොහොතකටවත් බෑ. ගතවෙන හැම මොහොතක්ම එයාගෙ අන්තිම මොහොත වෙන්ට පුළුවන්. මට මෙතන ඉන්ට ඕන එයා.. එයා.." සිය පුත්‍රයා ගේ අප්‍රාණික අත සිය සුරතින් ගත් ඇය එහි ඇඟිලි අතර සිය ඇඟිලි රුවා ගත්තා ය. ඔහු කෙතරම් කෙට්ටුද. කෙතරම් දුර්වලද. ඔහු ගේ සිරුරේ ශක්තිය බිඳක්වත් ඉතිරිව නැත්තා සේ ය. එනමුදු ඔහු ගේ සම තුළින් ගලා එන ජීවයේ උණුසුම ඇගේ අතට දැනින.

රොබ් ගේ ස්වරය මෘදු විය. "එයා මැරෙන්ට යන්නෙ නෑ අම්මෙ. මේස්ටර් ලුවින් කිවුවනෙ අනතුරුදායක කාල සීමාව පහුකරලයි තියෙන්නෙ කියලා."

"මේස්ටර් ලුවින් වැරැදිනම් මොකද කරන්නෙ? බ්‍රැන්ට මාව ඕන වුන වෙලාවක මම මෙතන නොහිටියොත් මොකද වෙන්නෙ?"

"රිකන්ටත් ඔයාව ඕන." රොබ් තියුණු හඬින් කීවේ ය. "එයාට තවම අවුරුදු තුනයි. එයාට මෙලෝ දෙයක් තේරෙන්නෙ නෑ මොනවද මේ වෙන්නෙ කියලා. එයා හිතන්නෙ හැමෝම එයාව දාලා ගිහිල්ලා කියලයි. ඉතින් එයා දවස තිස්සෙම මා පස්සෙන් එල්ලීගෙන එනවා, අඬ අඬා මගෙ කකුලෙන් ඇද ඇද. මම දන්නෙ නෑ එයත් එක්ක මොනා කරන්ටද කියලා." මඳකට නැවතුනු ඔහු යටි තොල හපාගත්තේ ය. "ඒ විතරක් නෙවෙයි අම්මෙ, මටත් ඔයාව ඕන. මම උත්සාහ කරනවා. ඒත් මට බෑ.. මට බෑ මේ හැම දෙයක්ම තනියෙන් කරන්ට." හැඟුම්බර වීම නිසා ඔහු ගේ හඬ බිඳී ගියේ ය. ඔහු තවමත් අවුරුදු දහහතරක ‍කොළු ගැටයෙකු බව කැට්ලින්ට සිහිපත් විය. නැගිට ඔහු වෙතට යාමට උවමනා වුවත් ඇගේ අතැඟිලි බ්‍රැන් ගේ අතැඟිලි හා පැටලී තිබින.

කවුළුවට එපිටින් වෘකයෙකු උඩුබුරලන්නට විය. එක් තත්පරයකට කැට්ලින් වෙවුලා ගියා ය.

"ඒ බ්‍රැන්ගෙ එකා." කවුළුව විවර කල රොබ් සීතල රාත්‍රී වාතයට කාමරය තුළට ඒමට අවකාශ සලසා දුන්නේ ය. උඩුබුරලෑම වඩාත් වැඩි හඬකින් නැගෙන්නට විය. එය තනිකම, සීතල, දුක හා බලාපොරොත්තු විරහිත බව යන සියල්ල එකට කැටි වූ හඬක් විය.

"අනේ එපා. බ්‍රැන්ට උණුසුම තියෙන්ට ඕන."

"උං සින්දු කියන හඬ එයාට ඇහෙන්ට ඕන." රොබ් කීවේ ය. වින්ටර්ෆෙල්හි කොහේදෝ සිට තවත් වෘකයෙක් පළමුවැන්නා ගේ හඬ ගෑමට එක් විය. ඊළඟට තුන්වැන්නෙක්. "ෂැගි ඩෝගුයි ග්‍රේ වින්ඩුයි. ඔයා පරිස්සමෙන් අහන් හිටියොත් ඔයාට වෙනස තේරෙයි."

කැට්ලින් වෙවුලන්නට විය. දුක, සීතල හා වෘකයින් ගේ උඩුබුරලෑම විසින් ඇයව අඩපණ කොට තිබින. ගතවුනු සෑම රැයක් පාසාම මේ උඩුබුරලෑමත්, සීත සුළඟත්, හිස් අඳුරු බලකොටුවත් විසින් ඇගේ පීඩනය මුව විට තෙක් පුරවා තිබින. ඇගේ කොළු පැටියා සිඳී බිඳී ගොස් මැ‍රෙන්නට වැටී සිටියි. ඇ‍ගේ දරුවන් අතරින් ආදරණීයම හා කරුනාවන්තම දරුවා. සිනාසෙන්නටත් ඉහළ නගින්නටත් ආසා කල බ්‍රැන්. නයිට්වරයකු වීමට සිහින මැවූ බ්‍රැන්. මේ හැම දෙයක්ම දැන් ඉතින් නැති වී ගොසිනි. ඔහු සිනාසෙන හඬ ඇයට නැවත කිසිදා අසන්නට නොලැ‍බෙනු ඇත. ඉකි බිඳිමින් සිය දෑත් බ්‍රැන් ගේ දෑතින් මුදා ගත් කැට්ලින් උඩුබුරලෑම් නෑසෙන සේ සිය දෙසවන් දෑතින් වසා ගත්තා ය. "උංව නවත්තන්ට." ඇය හඬමින් කීවා ය. "අ‍නේ උංව නවත්තන්ට. මට ඒක උහුලන් ඉන්ට බෑ. උං ඔක්කොම මරලා දැම්මත් කමක් නෑ. කොහොම හරි කරලා උංව නවත්තන්ට."

ඇය බිම ඇද වැටෙනු කැට්ලින් නොදත්තා ය. ඊළඟ මොහො‍තේ රොබ් සිටියේ ඇයව ඔසවා කාමරය කෙලවර වූ ඇගේ ඇඳ වෙතට රැගෙන යමිනි. "බය ‍වෙන්ට එපා අම්මා. උං එයාට අනතුරක් කරන්නෙ නෑ. ඔයාගෙ ඇස් දෙක පියාගන්ට. පොඩ්ඩක් විවේක ගන්ට. මේස්ටර් ලුවින් මට කිවුවා බ්‍රැන් වැටුනට පස්සෙ ඔයා නිදා ගත්තෙම නෑ කියලා."

"මට බෑ." ඇය හඬා වැටුනා ය. "දෙයියො මට සමාව දෙන්ට ඕන රොබ්. මට නිදාගන්ට බෑ. මම නිදි අතරෙ එයා මැරු‍නොත්? එයා මැරුනොත්, එයා මැරුනොත්..." වෘකයෝ තවමත් උඩුබුරලමින් සිටියහ. ඇය යටි ගිරියෙන් කෑ ගසමින් නැවතත් දෙසවන් වසා ගත්තා ය. "අනේ! දෙයියන්ගෙ නාමෙට ජනේලෙ වහන්ට."

"ඔයා මට පොරොන්දු වෙන්ට ටිකක් නිදාගන්නවා කියලා." රොබ් කවුළුව වෙතට ගියේ ය. නමුත් ඒ මොහොතේ වෘකයින් ගේ උඩුබුරලෑමට තවත් හඬක් එකතු විය. "බල්ලො." ඔහු කීවේ ඊට සවන් දෙමිනි. "ඔක්කොම බල්ලො බුරනවා. මේක කවදාවත් වෙලා නැති ‍දෙයක්..." ඔහු අමාරුවෙන් හුස්මක් අදිනු ඇයට ඊළඟ මොහොතේ ඇසිනි. "ගින්නක්." ඔහු මිමිනු‍වේ ය.

ගින්නක්? බ්‍රැන්! "අනේ මට උදවු කරන්ට." ඇය ඇඳ මත හිඳගත්තා ය. "බ්‍රැන්ව බේරගන්ට මට උදවු කරන්ට."

රොබ්ට ඇයව ඇසුනු බවක් නොපෙනිනි. "පුස්තකාල කුළුණ ගිනි ගන්නවා." ඔහු කීවේ ය.

විවර වූ කවුළුව තුළින් බුර බුරා නැගෙන ගිනි දළු වල රත් පැහැ ආළෝකය කැට්ලින් දුටුවා ය. ඇය සැනසුම් සුසුමක් හෙලුවා ය. බ්‍රැන්ට අනතුරක් නැත. පුස්තකාලය ඇත්තේ තාප්පයට එහායිනි. ගින්න මේ දෙසට පැතිරීමට අවස්ථාවක් නැත. "දෙයියන්ට ස්තූති වේවා!" ඇය මිමිනුවා ය.

රොබ් ඇය දෙස බැලුවේ ඇයට පිස්සු හැදීගෙන එනවාදැයි වැනි බැල්මකිනි. "අම්මෙ, මෙතනම ඉන්ට. මම ඉක්මනටම එනවා ගින්න නිවපු ගමන්ම." කාමරයට පිටතින් සිටි ආරක්ෂක භටයින්ට කෑගසමින් කාමරයෙන් පිටවූ රොබ් අඩියට දෙකට පඩිපෙළ බැස අතුරුදන් විය.

පිටත අංගනයේ කෑගැසීම් ඇසෙන්නට විය. කෑගැසීම්, දිව යන අඩි ශබ්ද, බියපත් වූ අශ්වයින් ගේ හේෂාරවය, බල්ලන් ගේ බිරුම් හඬ. එනමුදු මේ කලබැගෑනිය අස්සේ යම් දෙයක් මග හැරී ඇති බව ඇයට දැනුනි. වෘකයින් සිය උඩුබුරලෑම නවතා තිබින.

දෙවියන් ගේ සප්තාකාරයට ස්තූතිපූර්වක යාඥාවක් මිමිනූ ඈ කවුළුව වෙතට ගියා ය. තාප්පයට එහායින් පුස්තකාල කුළු‍ණේ කවුළු තුළින් ගිනිදැල් විහි‍දෙමින් තිබින. සියවස් ගනනාවක් තිස්සේ ස්ටාර්ක්වරුන් විසින් එකතු කරන ලද පොත් සම්භාරය ගැන ඇය දුකින් කල්පනා කලා ය. ඉන්පසු කවුළුව වසා දැමුවා ය.

ඇය කවුළුව වෙතින් ආපසු හැරුනු විට මිනිසකු කාමරය තුළ සිටගෙන සිටියේ ය.

"උඹ මෙතන ඉන්ට විදියක් නෑ." ඔහු නොරිස්සුම් මුහුණින් මිමිනී ය. "මෙතන කිසිම කෙනෙක් ඉන්ට විදියක් නෑ."

ඔහු වැරහැලි හැඳගත් අපිරිසුදු කුඩා මිනිසකු වූ අතර ඔහු වෙතින් දැඩිව අශ්ව ගඳ හැමී ය. ඉස්තාලවල වැඩකරන සියළුම මිනිසුන් කැට්ලින් දැන සිටි මුත් මේ එයින් එකෙකු නොවන බව ඇයට සහතික විය. ඔහුට තඹවන් කෙස් කළඹක් ද වැහැරුනු කෙට්ටු සිරුරක්ද හිමිව තිබූ අතර ඇට පෑදුනු මුහුණේ මලානික ගිලී ගිය ඇස් යුගලක් දැකිය හැකි විය. මේ සියල්ලටම අමතරව ඔහු ගේ අ‍තේ කිනිස්සක් තිබින.

කිනිස්ස දෙස එක්වරක් බැලූ කැට්ලින් බ්‍රැන් දෙස බැලීය. "නෑ." ඇය කීවා ය. එනමුදු ඒ වදන් ඇගේ උගුරේ හිරවුනු අතර පිටතට ඇසුනේ කෙඳිරියක් පමණි.

ඔහුට ඇය ඇසුනා වන්නට ඇත. "ඒක සහනයක් ‍වේවි. ඌ දැනටමත් මැරිලයි ඉන්නෙ."

"නෑ." කැට්ලින් පෙරට වඩා උස් ස්වරයෙන් කීවාය. "උඹට එහෙම කරන්ට බෑ." සැනෙන් ආපසු හැරුනු ඇය කවුළුව වෙතට දිවු‍‍වේ උදවු ඉල්ලා කෑගසනු පිනිසය. එනමුදු ඇය සිතුවාටත් වඩා වේගයෙන් මිනිසා ක්‍රියාත්මක විය. මුව වටා තරයේ සිරවී ගිය අතක් විසින් ඇගේ හිස පිටුපසට ඇද්ද අතර අනිත් අතේ වූ කිනිස්ස ඇගේ උගුරුදණ්ඩ කරා පැමිණියේ ය. මිනිසා වෙතින් හැමූ දුර්ඝන්ධය ඉවසිය නොහැකි තරම් විය.

දෑත් විහිදා කිනිසි තලය අල්ලාගත් කැට්ලින් සිය මුළු වැර යොදා එය උගුරෙන් ඈතට තල්ලු කලා ය. කැපුනු අතැඟිලි වලින් සිය දෑත් තෙත්වී යනු දැනුනද ඇය සිය ග්‍රහණය බුරුල් නොකලා ය. මුව වටා සිරවුනු අත තව තවත් තද වුනු අතර ඇයට හුස්ම ගැනීම අසීරු වන්නට විය. හිස පසෙකට හැරවූ ඈ මුව අයා සිය දත් අතරට අ‍තේ මාංසය සිරකරගෙන තදින් සැපුවා ය. මිනිසා වේදනාව නිසා උගුරෙන් හඬක් පිට කලේය. කැට්ලින් සිය දත් ‍දෙපෙළ තවත් තද කල අතර ඊළඟ මොහොතේ ඔහු අත අත්හැරියේ ය. මුවට දැනුනු ලේ රස අතරින් ලය පුරා හුස්මක් ගත් කැට්ලින් මහ හඬින් කෑ ගැසුවා ය. ඇගේ කෙස් කළඹින් අල්ලා ගත් මිනිසා ඇයව තමා වෙතින් ඉවතට ඇද්ද අතර පා පැකිළුනු කැට්ලින් බිම ඇද වැටින. මිනිසා තදින් හුස්ම ගනිමින් වෙවුලමින් ඇය අසලින් සිටගෙන සිටි‍ අතර ‍ලෙයින් පෙඟී ගිය තලයෙන් යුතු කිනිස්ස තවමත් ඔහු ගේ සුරතේ සිරවී තිබින. "උඹ මෙතන ඉන්ට විදියක් තිබුනෙ නෑ." ඔහු නැවත නැවතත් කීය.

ඔහුට පිටුපසින් ‍දොර වෙතින් මෑත් වූ සෙවනැල්ල කැට්ලින් දුටුවා ය. එය සිහින් කෙඳිරියක් බඳු කණට නෑසෙන තරමේ සියුම් ගෙරවීමක් වූ නමුදු මිනිසාට යමක් ඇසුනා වන්නට ඇත. මක්නිසාද යත් වෘකයා සිය පිම්ම පනින මොහොතේදීම ඔහු ආපසු හැරුනු බැවිනි. ඔවුන් දෙදෙනා බිම වැටී සිටි කැට්ලින් ගේ සිරුරට උඩින් එක පොදියට පෙරලී ගියහ. යටිගිරියෙන් කල මිනිසා ගේ කෑගැසීම තත්පරයකින් මොහොතක් පමණ ඇසුනු නමුදු ඊළඟ මොහො‍තේ වෘකයා හිස ගස්සා පස්සට ඇද්දේ මිනිසාගේ උගුරින් අඩක් රැඳි මුවින් යුතුව ය.

ඔහුගෙන් විසිරුනු රුධිරය උණුසුම් වර්ෂාවක් මෙන් සිය මුහුණ තෙමනු කැට්ලින්ට දැනුනා ය.

වෘකයා ඈ දෙස බලා සිටියේ ය. උගේ හොම්බ රත් පැහැ වී තිබුනු අතර මඳ අඳුරු කාමරය තුළ ඒ දෑස් රන්වන් පැහැයෙන් බැබලින. මේ බ්‍රැන් ගේ වෘකයා බව ඇය හඳුනා ගත්තා ය. "උඹට ස්තූතියි!" ඇය සෙමින් මිමිනුවා ය. ඉන්පසු වෙවුලමින් සිය දෑත් ඉහළට එසෙවුවා ය. සෙමින් සෙමින් ඇය වෙතට පැමින ඇගේ අතැඟිලි ඉව කර බැලූ වෘකයා සිය රළු තෙත් දිවෙන් අතැඟිලිවල වූ රුධිරය ලෙව කන්නට විය. ඇ‍ගේ අතැඟිලිවල වූ සියළු රුධිරය ලෙව කා පිරිසිදු කල ඌ නිහඬවම ආපසු හැරී බ්‍රැන් නිදන ඇඳට නැග ඔහු පසෙකින් වැතිරු‍නේ ය. කැට්ලින් උන්මාදයකින් මෙන් සිනා‍සෙන්නට පටන් ගත්තා ය.

Rob Stark: “I need you too. I’m trying but I can’t do it all by myself.”