ප්‍රස්තාවනාව - 02

"මේ මිනිස්සු මැරෙන්ට ඇත්තෙ මොකක් නිසා කියලද උඹ හිතන්නෙ ගැරඩ්?" රොයිස් ඇසීය.

"ඒ හීතල හන්දා වෙන්ට ඕන." ගැරඩ් පිළිතුරු දුන්නේ දැඩි විශ්වාසයකිනි. "මං දැකලා තියෙනවා මිනිස්සු හීතලෙන් ගල් වෙලා මැරෙන හැටි පහුගිය සීත කාලෙදි. ඊට කලින් තිබ්බ සීත කාලෙත්, එතකොට මං පුංචි එකෙක්. හැමකෙනාම කතා කරන්නෙ අඩි හතලිහක් උස හිම ගොඩවල් ගැන, උතුරෙන් හමා ගෙන එන හිම කුණාටු ගැන. ඒ වුනාට හීතල තමා නියම හතුරා. මුලින්ම අපි වෙවුලනවා, දත් කිටි කිටි ගානවා. අපි අඩි එකට හප්ප හප්පා කල්පනා කරනවා උණු වයිනුයි ගිනි ගොඩවලුයි ගැන. ඊට පස්සෙ දැනෙනවා නිකං දැවෙනවා වගේ. හීතල තරං වෙන කිසිම දේකින් එහෙම දැවෙන්නෙ නෑ. ඒත් ඒ ටික වෙලාවකට විතරයි. ඊට පස්සෙ හීතල ටිකෙන් ටික අපේ ඇඟ ඇතුලට රිංග ගන්නවා. ටික වෙලාවකින් අපේ ඇඟට ඒකත් එක්ක සටන් කරන්ට තරං ශක්තියක් නැතුව යනවා. සටන් කරනවාට වඩා ලේසියි එතනම ඉඳගෙන නින්දට යන එක. මිනිස්සු කියන්නෙ අන්තිම වෙද්දි අපට කිසිම වේදනාවක් දැනෙන්නෙ නෑ කියලයි. ඉස්සෙල්ලාම අපි දුර්වල වෙනවා, නිකං මත්වෙනවා වගේ වෙනවා, හැමදේම බොඳ වෙලා යන්ට පටන් ගන්නවා. හරියට අපි උණුසුම් කිරි මුහුදක කිමිදෙනවා වගෙයි. හරිම ශාන්තයි."

"උඹ කතාවට හරිම සූරයෙක් නෙ ගැරඩ්." සෙර් වේමාර් පැවසීය. "මං දැනගෙන හිටියෙ නෑ උඹට එච්චර හැකියාවක් තියෙනවා කියලා."

"හීතල හන්දා මාත් දුක් විඳලා තියෙනවා උතුමානෙනි." ගැරඩ් හිස වසා සිටි සළුව ඉවත් කලේ කලක් තම දෙකණ් පිහිටි තැන්වල දැන් තිබෙන ඉතිරිව හිස් කුහර දෙක සෙර් වේමාර්ට හොඳින් පෙනෙනු පිනිසය. "කණ් දෙකයි, කකුලේ ඇඟිලි තුනයි, වම් අතේ සුලැඟිල්ලයි. මං මේ තරමින් බේරුනා. අපි මගේ සහෝදරයව හොයාගන්නකොට මිනිහා හිටියෙ රෑ මුරකාවලේදීම හීතලෙන් දරදඬු වෙලා, මූනෙ හිනාවකුත් එක්ක."

සෙර් වේමාර් දෙවුර ඇකිළුවේය. "උඹ මීට වඩා උණුසුමට ඇඳුම් අඳින්ට ඕන ගැරඩ්."

ගැරඩ් වංශාධිපතියා දෙස රවා බැලූ අතර ඔහුගේ කණ් කුහර දෙක වටා වූ තුවාල කැළැල් කේන්තියෙන් රතු වී ගියේය. "සීත කාලෙ ආවහම ඔබට කොච්චර උණුහුමට ඇඳුම් අඳින්ට පුළුවන්ද කියලා අපි බලමු." ඔහු නැවතත් සළුවෙන් හිස වසාගෙන කර බා ගති.

"ගැරඩ් කියනවානං ඒ හීතල හින්දා කියලා....." විල් කතාව ඇරඹීය.

"උඹ පහුගිය සතිය ඇතුළත මුරකාවල් කලාද විල්?"

"එහෙමයි, මයෙ උතුමානෙනි." මුරකාවල් දුසිමක්වත් නැති සතියක් විල්ට කවදාවත් නොතිබුනි. මේ මිනිහා මොකාටද මේ එන්ට හදන්නෙ?

"ප්‍රාකාරෙ කොහොමද තිබ්බෙ?"

"අඬනවා." අයිස් වලින් හැදුනු සුවිසල් ප්‍රාකාරය මත හිරු එළියේ උණුසුම නිසා ජලවාෂ්ප බැඳී ඇති ආකාරය ඔවුන් විග්‍රහ කලේ 'ප්‍රාකාරය අඬනවා' යන වැකිය යොදා ගනිමිනි. වංශාධිපතියා කියන්න‍ට උත්සාහ කරන්නෙ කුමක්දැයි දැන් විල්ට වැටහේ. "ඒ මිනිස්සු හීතලෙන් ගල් වෙලා වෙන්ට බෑ. ප්‍රාකාරෙ අඬනවා කියන්නෙ ඒ තරං හීතලක් තියෙන්ට විදියක් නෑ."

රොයිස් හිස වැනුවේය. "මොළේ තියෙන කොල්ලා. පහුගිය සතියෙ එහෙං මෙහෙං හිම ටිකක් වැටුනා තමයි. ඒත් වැඩුනු මිනිස්සු අට දෙනෙක් මරලා දාන්ට තරං හීතලක් ඒකෙන් ඇති වෙයි කියලා හිතන්ට බෑ. හොඳට උණුහුමට ඇඳුම් ඇඳගත්ත මිනිස්සු, ඉහට උඩින් වහලක් තියෙන මිනිස්සු, ගිනිමැලයක් අවුලවා ගන්ට පුළුවන් මිනිස්සු." නයිට්වරයා විශ්වසනීය සිනහවක් පෑවේය‍‍. "විල්, අපිව එතනට එක්කං පලයං. මට මේ මැරිච්ච මිනිස්සු මගේ දෑහින් බලාගන්ට ඕන."

ඉතින් තවත් කල හැක්කක් නොවීය. අණක් නිකුත් කර ඇති අතර ඊට අවනත වීම හැර වෙනතක් බලන්නට ඔවුන් බැඳී ඇති නීති රීති විසින් ඉඩක් නොදෙයි.

තමන්ගේ කඳුකර අශ්වයා පිට නැගුනු විල් පෙර පෙළ ගත්තේය. පෙරදා යාන්තමට වැටුනු හිම නිසා බිම ඇති කිසිදු දෙයක් - ගල්, මුල්, වල ගොඩැලි - නොපෙනේ. ගමන යා යුත්තේ බොහෝ පරෙස්සමිනි. සුවිසල් කළු පැහැ යුධ අශ්වයා පිට නැගුනු සෙර් වේමාර් රොයිස් ඒ පසුපසින් වැටිනි. මෙවැනි මුර සංචාර සඳහා මේ අශ්වයා නොගැලපෙන නමුත් ඒ ගැන නයිට්වරයාට කියා පලක් නැති බව කවුරුත් දනී‍. ගැරඩ් පසුපස්සෙන්ම පැමිණියේ තමන්ටම කටු කුටු ගාමිනි.

සැඳෑ අඳුර දැඩි වුනි. වළාකුළක්වත් නැති අහස පළමුව තද දම් පැහැයටත්, ඊට පසුව කළු පැහැයටත් හැරුනි‍. තරු එකින් එක මතු වන්නට විය. අඩ සඳක්ද නැග ආ අතර මේ ලැබුනු එළිය නිසා විල්ගේ සිතේ ඇති වූයේ සතුටකි.

"අපට මීට වඩා හයියෙන් යන්ට බැරිද?" රොයිස් ඇසීය.

"මේ අශ්වයත් එක්ක බෑ." විල් පිළිවදන් දුනි. බිය විසින් ඔහු ගරු සරු නැත්තෙකු බවට පත් කර තිබේ. "සමහරවිට මගෙ උතුමානන් කැමැති ඇති පෙර පෙළ ගන්ට?"

මෙයට පිළිතුරක් දීමට සෙර් වේමාර් රොයිස් උත්සාහයක් දැරුවේ නැත.

වනාන්තරයේ කොහේදෝ අස්සක සිට වෘකයෙක් උඩු බුරලන හඬ ඇසුනි.

ගැට සහිත පුරාණ අයන්වුඩ් ගසක් අසල නැවතුනු විල් තම අසු පිටින් බැස්සේය.

"උඹ මොකටද නැවතුනේ?" සෙර් වේමාර් ඇසීය.

"ඉතුරු ටික පයින් යන එක හොඳයි මයෙ උතුමානෙනි. ඒක අර පේන කඳුවැටියෙන් එහා."

රොයිස් මොහොතක් නැවතී සිටියේ ඈතට යොමු වුනු දෑසින් යුතුවය. මුහුණෙන් පෙනෙන්නේ ඔහු යමක් කල්පනා කරන බවකි. ගස් අතරින් සීතල සුළඟක් හමා ආ අතර නයිට්වරයාගේ සළුව සුළඟේ ලෙලදුන්නේ හරියට පණ ඇති වස්තුවක් මෙනි.

"මෙතැන මොකක්දෝ වැරැද්දක් තියෙනවා." ගැරඩ් කටු කුටු ගෑවේය.

තරුණ නයිට්වරයා ඔහු වෙත අවඥාසහගත සිනහවක් පෑවේය. "එහෙම එකක් තියෙනවද?"

"ඔබට ඒක දැනෙන්නෙ නැද්ද?" ගැරඩ් ඇසුවේය. "අන්ධකාරයට කණ් දීලා බලන්ට."

විල්ටත් කුමක්දෝ අමුතු හැඟීමක් දැනෙන්නට විය. අවුරුදු හතරක නිශා රැක්මේ ඔහු මෙතරම් බියපත් වූ වෙනත් අවස්ථාවක් නැති තරම්ය. ඔවුන්ව මෙතරම් බියපත් කරන ඒ අමුතු දේ මොකක්ද?

"හුළඟ. ගස් හෙලවෙනවා. වෘකයෙක් කෑ ගහනවා. ඔතනින් මොන සද්දෙ හින්දද උඹ මෙච්චර බය වෙලා ඉන්නෙ ගැරඩ්?" ගැරඩ්ගෙන් මීට පිළිතුරක් නොලද තැන රොයිස් තම අසු පිටින් බැස්සේය. අනිත් අසුන් දෙදෙනාගෙන් වෙන්ව ගසේ පහත අත්තක තම අශ්වයා ගැට ගැසූ ඔහු තම දිගු අසිපත කොපුවෙන් එළියට ගත්තේය. අසිපත් මිටෙහි වූ මැණික් දිදුලන්නට වූ අතර සඳ රැස් වැටීමෙන් අසිපත් තලය කාන්තිමත්ව බබලන්නට විය. පෙනුනු හැටියට නම් එය බලකොටුවක කම්මල්කරුවකු විසින් තැනූ තේජාන්විත අසිපතකි. මීට පෙර කිසිම විටෙක සටනක් සඳහා මේ අසිපත පාවිච්චී වී ඇත්දැයි විල් කල්පනා කරන්නට විය.

"මේ හරියෙ ගස් බොහොම ළඟින් ළඟින් තියෙන්නෙ." විල් අනතුරු ඇඟවීය. "කඩුව පැටලෙන්ට පුළුවන් මයෙ උතුමානෙනි. පිහියක් ගත්තොත් හොඳ නැද්ද?"

"මට උඹේ උපදෙස් ඕන වුනාම මං උඹෙන් අහන්නං." තරුණ වංශාධිපතියා පිළිතුරු දුනි. "ගැරඩ්, උඹ මෙතන ඉඳන් අශ්වයො ටික බලාගනින්."

ගැරඩ් අසු පිටින් බැස්සේය. "අපට ගින්නක් ඕන. මං ගිනි අවුළුවන්නං."

"උඹ කොච්චර ලොකු මෝඩයෙක්ද නාකියො? මේ කැලේ සතුරො ඉන්නවනං ගින්නක් තමා අපට ඕන නැතිම දේ."

"ගින්නෙන් එලවන්ට පුළුවන් සතුරොත් ඉන්නවා." ගැරඩ් පැවසීය. "වලස්සු, ඝෝරවෘකයො.... තවත් දේවල්...."

සෙර් වේමාර්ගේ දෙතොල තදින් ඇදී ගියේය. "ගිනි අවුළුවන්ට එපා."

හිස වැසූ සළුව නිසා ගැරඩ්ගේ මුහුණ පැහැදිලිව නොපෙනුනත්, නයිට්වරයා දෙස දැඩි බැල්මෙන් බලා සිටින ඔහුගේ දෑසේ ඇති දීප්තිය - කේන්තිය නිසා ඇති වූ දීප්තිය - විල් දිටීය. ඔහු මොහොතකට බිය වූයේ මහළු හේවායා තම අසිපත ඇදගනු ඇතැයි යන සිතුවිල්ලෙනි. එය කෙටි, අසෝබන, පාවිච්චිය නිසාම ගෙවී ගිය ආයුධයක් වුවත් ගැරඩ් තම අසිපත ඇදගතහොත් උතුමානන්ගේ ජීවිතය බොහොම කෙටි එකක් වනු ඇති බව විල් හොඳාකාරවම දනී.

නමුත් අන්තිමේදී ගැරඩ් බිම බලාගති. "ගිනි අවුළුවන්නෙ නෑ." ඔහු සෙමින් කෙඳිරුවේය.

එය තමාගේ තීරණය අනුමත කිරීමක් ලෙස පිලිගත් රොයිස් ආපසු හැරුනි. "පාර පෙන්නපං." ඔහු විල්ට පැවසීය.

අකුලින් ගැවසීගත් වනලැහැබ තුළින් විල් පහත් කඳුවැටිය දක්වා වූ නැග්ම තරණය කරන්නට විය. වැටුනු හිම නිසා බිම ලිස්සනසුළු මඩ සහිත වූ අතර සැඟවුනු ගස් මුල් ගල් ආදිය ඕනෑම වෙලාවක පා පැකිලවීමකට සූදානමින් බලා සිටියහ. තරණය අතරේදී විල් කිසිම ශබ්දයක් ඇති නොකල නමුදු ඔහුට පිටුපසින් උතුමානන්ගේ සන්නාහයේ මුදු දම්වැල් එකට ඇතිල්ලීමෙන් නැගෙන හඬත්, ගස් අතු පතරේ තම සළුව හා අසිපත පැටලීම නිසා කටුකුටු ගාමින් ඔහු සාප කරන හඬත් විල්ට ඇසේ.

කඳුවැටිය මුදුනේ වූ දැවැන්ත මුරකරු වෘක්ෂය පුරුදු පරිදිම එතන විය. එහි පහතම අතු වූයේ පොළොවට යාන්තම් අඩියක් උසිනි. ඊට යටින් පොළොවේ හිම හා මඩ මතින් වැතිරුනු විල් පහතින් තිබුනු හිස් භූමිය නිරීක්ෂණය කරන්නට විය.

එසැනින් ඔහුට දැනුනේ තම හදවත නතරවුනාක් මෙනි. තැතිගැන්ම කොපමනද යත් මොහොතකට ඔහුට හුස්ම ගැනීමත් අසීරු විය. සඳ එළිය නිසා පහතින් තිබුනු හිස් භූමිය බබළන්නට විය. ගිනිමැලයේ ඉතිරිවුනු අළු ගොඩ, හිමෙන් වැසුනු පියස්ස, ගල් පර්වතය, බාගෙට මිදුනු පුංචි දොළ පාර. මේ සියල්ලම මීට පැය කිහිපයකට පෙර තිබුනු පරිද්දෙන්ම ඒ ඒ තැන්වලම තිබේ.

නමුත්, ඔවුන් ගොසිනි. මලකඳන් සියල්ලම යන්ට ගොසිනි.