එඩාර්ඩ් - 01-1

තුන්සියයක් පමණ වූ අමුත්තන් පිරිස - රජුගේ ධජපතාක දරන්නන් හා නයිට්වරුන්, රජුට පක්ෂපාතීවූවන් හා නිදහස් සටන් කාමීන් - බලකොටු වාහල්කඩින් ඇතුළුවූයේ හරියටම ඔප දැමූ රන් රිදී වානේ ගංගාවක් ගලන්නාක් පරිද්දෙනි. බරතියන් නිල ලාංඡනය වන 'කිරුළ ලූ ගෝනා' ගෙත්තම් කරන ලද රන්වන් ධජ දුසිමක් පමණ ඔවුන් ගේ හිස්වලට ඉහළින් උතුරු සුළ‍ඟේ වැ‍නෙන්නට විය‍.

මේ පැමිණියවුන් බොහෝ ‍දෙනෙක් නෙඩ් නමින් දැන සිටියවුන් වූහ. රන් පැහැ දීප්තිමත් කෙස් කළඹින් යුතු සෙර් ජේමි ලැනිස්ටර් හා පිළිස්සුනු මුහුණින් යුතු සැන්ඩෝර් ක්ලිගේන්. ඔහු පසෙකින් සිටින උස පිරිමි දරුවා වෙනෙකෙකු නොව ඔටුන්න හිමි කුමරා විය යුතුය. ඔවුන්ට පිටුපසින් සිටින පුංචි කුරු මිනිසා අනිවාර්යයෙන්ම ටිරියන් ලැනිස්ටර් - පුංචි යකා - වේ.

කෙසේ වුවද, පිරිසේ ඉදිරියෙන්ම සිටි, රාජ්‍යාරක්ෂක බලකා‍යේ සුදු පැහැ සළුවෙන් වැසුනු නයිට්වරුන් දෙදෙනෙකු විසින් දෙපසින් පිරිවරන ලද, දැවැන්ත මිනිසා නෙඩ්ට පෙනුනේ නාඳුනන්නෙකු ලෙසිනි. එනමුදු නෙඩ් හොඳින් හඳුනන හඬකින් බෙරිහන් දෙමින් සිය යුධ අසු පිටින් බිමට පැන්න ඒ මිනිසා නෙඩ් ව වැළඳ ගත්තේ ඇට කටු කුඩු කරවන තරමේ ජවයකිනි. "නෙඩ්! ආහ්, උඹේ ඔය හීතලෙන් ගල් වෙච්ච මූන දකින්ට ලැබුන එක කොච්චර දෙයක්ද?" රජතුමා ඔහු ගේ හිසේ සිට දෙපතුල දක්වා බැල්මක් හෙලා මහ හඬින් සිනාසුනේ ය. "උඹ නං පොඩ්ඩක්වත් වෙනස් වෙලා නෑ."

නෙඩ් ටත් එලෙසම කියන්නට ලැබුනා නම් ‍කෙතරම් හොඳද? අවුරුදු පහළොවකට පෙර, ඔවුන් දෙදෙනා එකතුව කිරුළක් දිනන්නට සිය අසුන් මෙහෙයවූ කාලයේ ස්ටෝර්ම් එන්ඩ් හි වංශාධිපතියා යනු හොඳින් රැවුල බෑ, පැහැදිලි දෑසින් යුක්ත, තරුණියන් වසඟ කරවන අන්දමේ හැඩිදැඩි සිරුරකින් හෙබි පුද්ගලයෙකු විය. අඩි හයහමාරක් උසැති ඔහු අන් සාමාන්‍ය මිනිසුන් හමුවේ කුළුණක් මෙන් නැගී සිටියේ ය. ආරක්ෂක සන්නාහය පැළඳ සිය වංශයේ සලකුණ වන ගෝන අං දෙකකින් අලංකාර වූ හිස්වැසුම දමා ගත් විට ඔහු සැබෑම යෝධයෙකු මෙන් දිස් විය. ඔහුට යෝධයෙකුට මෙන් ශක්තියක් ද තිබූ අතර ඔහු ගේ ආයුධය වන කටු සහිත යගදාව නෙඩ්ට පවා එසවීමට බැරි තරම් බර එකක් විය. ඒ කාලයේ සම් ගඳ හා ලේ ගඳ ඔහුට ඇලී තිබු‍නේ හරියටම සුවඳ විලවුන් මෙනි.

නමුත් දැන්.... සුවඳ විලවුන් මෙන් ඔහුට ඇලී තිබුනේ සැබැවින්ම සුවඳ විලවුන්ම වූ අතර උසට සරිලන මහතකුත් ඔහුට උරුම වී තිබින. නෙඩ් අවසාන වරට සිය රජතුමා දුටුවේ බේලන් ග්‍රේජෝයි ගේ කැරැල්ල සමයේ ඔහුට විරුද්ධව ඔවුන් දෙදෙනා එක්ව සටන් මෙහෙයවූ කාලයේ දී ය. ඔවුන් දෙදෙනා ග්‍රේ‍ජෝයි ගේ බිඳවැටුනු බලකොටුව තුළ සිටි ඒ රාත්‍රියෙන් - රොබර්ට් කැරලිකාර වංශාධිපතියා ගේ යටත්වීම පිළිගත්, නෙඩ් එම වංශාධිපතියා ගේ පුත් තියන් ප්‍රාණ ඇපකරුවෙකු හා තම යටත් දරු‍වෙක් වශයෙන් පිළිගත් ඒ රාත්‍රියෙන් - පසු රජතුමා අඩුම ගනනේ ස්ටෝන් අටක වත් බර තම සිරුරට එකතු කර ගෙන ඇති සේ ය. එකට වෙළුණු යකඩ කම්බි මෙන් වූ කළු පැහැ ගොරහැඩි රැවුළක් විසින් ඔහු ගේ දෙබිඩි නිකට හා එල්ලා වැටුනු හණු ආවරණය කරනු ලැබී ය. එනමුදු ඔහු ගේ දැවැන්ත උදරය හෝ දෑසට යටින් වූ අඳුරු පැල්ලම් හෝ වසන් කරන්නට සමත් කිසිවක් නොවී ය.

නමුත් රොබර්ට් යනු තව දුරටත් නෙඩ් ගේ මිතුරා පමණක් නොවේ, ඔහු ගේ රජතුමා ද වේ. එම නිසා ඔහු මෙපමණක් තෙපලේ ය. "මගේ ස්වාමිනී, වින්ටර්ෆෙල් ඔබේය."

මේ වෙද්දී අන්‍යයන්ද සිය අසුන් පිටින් බැසීමට පටන්ගෙන තිබින. රොබර්ට් ගේ බිසව සෙර්සි ලැනිස්ටර් සිය බාල දරුවනුත් සමග පා ගමනින් පැමිණියහ. ඔවුන් ගමනට යොදාගත් සුවිසල් අසුන් හතලිස් දෙනෙකු විසින් අදින ලද තට්ටු දෙකකින් යුක්ත වූ දැවැන්ත අශ්ව කරත්තය බලකොටු වාහල්කඩින් ඇතුළට ගැනීමට බැරි තරම් පළල් වැඩි විය. නෙඩ් හිම මත දණ ගසා බිසව පැළඳ සිටි මුද්ද සිඹිද්දී රොබර්ට් කැට්ලින්ව වැළඳගත්තේ දිගු කලක් නොදැක සිටි සොහොයුරියක් වැළඳගන්නා පරිද්දෙනි. මීට පසු ‍දෙපසේම ළමයින් එකිනෙකා ඉදිරියට කැඳවා අඳුන්වා දීම සිදුකරන ලදී.

මේ සියළු ආචාර සමාචාර විධි හමාර වූ වහාම රජතුමා නෙඩ් දෙසට හැරුනේය. "මාව සොහොන් ගෙවල්වලට එක්ක යන්ට එඩ්ඩාර්ඩ්. මට එයාලට ගෞරව දක්වන්ට ඕන."

මෙතරම් වසර ගණනක් ගතවීත් ඔහුට 'ඈ' මතක තිබීම ගැන නෙඩ් තුළ මුළු හදින්ම ඔහු පිළිබඳ ආදරයක් ඇති විය. බිසව මීට විරෝධය දක්වන්නට පටන් ගත්තා ය. ඔවුන් හිරු උදාවේ සිට ගමන් කර තිබුනු අතර සියළු දෙනාම පාහේ ගමන් විඩාවෙන් හා සීතලයෙන් පෙලින. මුලින්ම වෙහෙස නිවාගෙන සිටීම මනෝඥ නොවේද? මැරුනු මිනිස්සුන්ට තව ටිකක් වේලා බලා සිටිය හැක. නමුත් ඇයට ඊට වඩා කතා කරන්නට අවස්ථාවක් නොලැබින. රොබර්ට් ඇය දෙස එක් තියුණු බැල්මක් හෙලූ අතර ඇගේ නිවුන් සොහොයුරා ජේමි මෘදු ලෙස ඇගේ අතින් ඇල්ලී ය. ඇය ඊට වඩා වදනක් වත් නොදෙඩී ය.

ඔවුන් දෙදෙනා එක්ව සො‍හොන් ගෙට යාමට පහළට බැස්සහ. ගලින් නිමවූ පියගැට පෙළ පටූ වූ නිසා ලන්තෑරුමත් අතකින් ගත් නෙඩ් ඉදිරියෙන් ගිය අතර රොබර්ට් ඔහු පසුපසින් පැමිණියේ ය. "මට හිතෙන්ට පටන් අරන් තිබුනෙ අපට කවදාවත් වින්ටර්ෆෙල්වලට එන්ට බැරි වෙයි කියලයි." රොබර්ට් කතාව ඇරඹී ය. "දකුණෙ මිනිස්සු මගේ රාජධානි හත ගැන කතා කරන විදියට මට අමතක වෙනවා උඹේ කොටස අනික් කොටස් හයම එක්කහු කරලා ගත්ත තරම්ම ලොකුයි කියලා."

"මං හිතනවා ඔබ ගමන රස විඳින්ට ඇති කියලා මගේ ස්වාමිනී?"

රොබර්ට් නහයෙන් හඬක් නැගී ය. "මඩ වගුරු යි, කැලෑ යි, කුඹුරු යි. බෙල්ලෙන් උඩ එක හොඳ තානායමක් නෑ‍. මේ වගේ දැවැන්ත පාළු යායක් මං ජීවිතේටම දැකලා නෑ. උඹේ මිනිස්සු ඔක්කොම කොහෙ ගිහිල්ල ද?"

"උං එළියට එන්ට ලැජ්ජාවෙන් ඇති." ‍නෙඩ් විහිළුවක් කලේ ය. "උතුරුකරේදි රජ කෙනෙක් කියන්නෙ බොහොම දුර්ලභ දැක්මක්."

"මං හිතන්නෙ උං ඔක්කොම හිමෙන් වැහිලා ගිහිල්ලා ඇති කියලයි. හිම නෙඩ්!"

"ගිම්හානය අන්තිමේ හිම කියන්නෙ සාමාන්‍ය දෙයක්. මං හිතනවා ඒකෙන් ඔබේ ගමනට බාධාවක් වෙන්ට නැතුව ඇති කියලා. සාමාන්‍යයෙන් මේ හිම බොහොම මෘදුයි."

"උඹේ ඔය මෘදු හිම අනික් එවුංම අරන් ගියාවෙ. ශීත කාලෙට මෙ‍හෙ කොහොම වෙයිද කියලා මට හිතාගන්ටත් බෑ."

"ශීත කාලෙ අමාරුයි තමා. ඒත් ස්ටාර්ක්ලා ඒවට ඔරොත්තු දෙනවා. අපි හැමදාමත් ඒකට ඔරොත්තු දුන්නා."

"උඹ දකුණට එන්ට ඕන. මේ ගිම්හානය නැති වෙලා යන්ට කලින් උඹ ඒක රස විඳින්ට ඕන. හයිගාර්ඩ්න්වල තියෙනවා රෝස යායවල්, ඉමක් කොණක් පේන්නෙ නෑ. පළතුරු කොච්චර ඉදිලද කියනවානං ඒවා උඹෙ කට ඇතුළෙ පුපුරලා යනවා - කොමඩු, පීච්, මිදි, උඹ එච්චර රසක් කවදාවත් විඳලා නැතුව ඇති. උඹ බලන්ට පුළුවන්, මං එද්දි උඹට ටිකක් අරන් ආවා. ස්ටෝර්ම්ස් එන්ඩ්වල වුනත්, අර මුහුදු බොක්කෙන් එන හුළං මැද්දෙ වුනත් රස්නෙ කොච්චරද කියනවනං එහා මෙහා යන්ටවත් බැරි තරං අමාරුයි. අනික් එක උඹ නගර දකින්ට ඕන නෙඩ්! ‍වෙළෙඳපොළවල් කෑම බීම වලින් පිරිලා ඉතිරිලා ගිහිල්ලා. වයින් කොච්චර ලාබද කොච්චර හොඳද කියනවනං හුස්ම ගන්න ටික ඇති උඹ වෙරි වෙන්ට. හැම එකාම කාලා බීලා මහත් වෙලා ඉන්නෙ." සිනාසුනු ඔහු තම දැවැන්ත උදරයට අල්ලෙන් පහරක් දුන්නේ ය. "අනික් එක කෙල්ලො නෙඩ්! රස්නෙ වැඩි කමට උං‍ගෙ හිරිඔතප් නැති වෙලා ගිහිල්ලා. උං අමු හෙළුවෙන් ගඟේ බැහැලා නානවා. පාරෙදි වුනත් රස්නෙ වැඩි කම නිසා වූල් නැත්තං ලෝම ඇඳුං අඳින්ට බෑ‍. ඉතිං හැම එකීම පා‍රෙ බැහැලා යන්නෙ කොට ගවුම් ඇඳන්. සල්ලි තියෙන එවුං සේද අඳිනවා, නැති එවුං කපු ඇඳුං අඳිනවා. ඒත් දාඩිය දාපු වෙලාවට ඒ දෙකම එකයි, හෙළුවෙන් ඉන්නවා වගෙම තමයි." ඔහු සතුටින් සිනාසුනි.

රොබර්ට් බරතියන් යනු සුවිසල් රුචියකින් හෙබි ජීවිතය රස විඳින්නේ කෙසේදැයි මනාව දත් පුද්ගලයකු විය. එනමුදු නෙඩ්ට පැහැදිලිවම දැක ගත හැකි වූයේ මේ සම්භෝගය රජුට දැඩි අයහපත් අයුරින් බලපා ඇති අන්දමයි. පඩිපෙළ බැස හමාර වන විට රොබර්ට් තදින් හති දමමින් සිටි අතර ඔහුගේ මුහු‍ණ රතූ වී තිබින.

"මගේ ස්වාමිනී." නෙඩ් ගෞරවපූර්වකව කීවේය. ලන්තෑරුම ඉහළට ඉස්සූ ඔහු අඩ වටයක් අත ගෙන ගියේ ය. දිදුලන එළියෙන් ඔවුන්ට දැක ගත හැකි වූයේ ඈතින් ඈතට අන්ධකාරය තෙක් විහිදුනු, ගලින් නිමවුනු කුළුණු ‍දෙපේලියකි. මේ කුළුණු අතරේ වූ සො‍හොන් ගැබ් තුළ මලවුන් සැතපුනු අතර ගලින් කල ඔවුන් ගේ අනුරූ සොහොන් ගෙයි බිත්තියට පිටදී ශෛලමය සිහසුන් අරා වාඩි වී සිටියහ. "ඈ ඉන්නෙ ‍පේලියෙ අන්තිමට, තාත්තයි බ්‍රැන්ඩනුයි එක්ක."

කුළුණු අතරින් ඔහු ඉදිරියට ගමන් කල අතර රොබර්ට් ඔහු පිටුපසින් ගමන් ක‍ලේ උමග තුළ වූ අධික සීතල නිසා වෙවුලමිනි. ස්ටාර්ක් වංශයේ මලවුන් අතරේ ඇවිදිද්දී ගලින් කල බිම මත ගැටුනු ඔවුන් ගේ පියවර හඬ දෝංකාර දෙන්නට විය. උමග දෙපස අනන්තය තෙක් විසිර සිටි වින්ටර්ෆෙල්හි අතීත මුතුන් මිත්තෝ ශෛලමය අසුන් වල වාඩි වී සිය දෙපා අසල බිම වකුටු වී සිටිනා ‍ඝෝරවෘකයින් ද සමග ඔවුන් ‍දෙස බලා සිටින්නට වූහ. ලන්තෑරුමේ නටන ගිනි දළු නිසා ඔවුන් ‍ගේ ඡායාවන් ‍පෙනුනේ පණ ඇතියවුන් මෙනි. පුරාණ සිරිතට අනුව වින්ටර්ෆෙල්හි අධිපති වී සිටි මුතුන් මිත්තන් ‍ගේ පිළිමවල උකුල මත යකඩින් කල දිගු අසිපතක් තැන්පත් කර තිබින. පැරණිතම සාමාජිකයින් ගේ අසිපත් මීට බොහෝ කලකට පෙරම දිරා ගොස් තිබුනු අතර ඒවා ඔවුන් ගේ උකුළ මත තැන්පත්ව තිබුනු ස්ථානවල රතු පැහැ මලකඩ පැල්ලම් පමණක් දැකිය හැකි විය. වින්ටර්ෆෙල්හි මුල්ම වංශාධිපතියෝ ඔවුන් විසින් පාලනය කරන්නට යෙදුනු භූමිය මෙන්ම දැඩි මිනිසුන් වූහ. මකරාධිපතියන් පැමිනීමට සියවස් ගණනාවකට පෙර විසූ මොවුහු කිසි‍වෙකුටත් දණ නොනැමූ උතුරුකරයේ රජවරුන් වූහ.

නැවතුනු නෙඩ් ලන්තෑරුම ඉහළට කර එසවී ය. ‍දෝනාව අන්ධකාරය ඔස්සේ දිගටම ඉදිරියට විහිදුනු නමුදු මෙතනින් එහාට තිබුනේ හිස් සොහොන් ගැබ් පමණී. "මෙන්න ‍මෙතැන." ඔහු රජුට පැවසී ය. නිහඬවම හිස වැනූ රොබර්ට් දණ බිම ඇන හිස නවා ගති.

එහි එක ළඟ වූ සොහොන් ගැබ් තුනක් තිබින. රිකාර්ඩ් ස්ටාර්ක්, නෙඩ් ගේ පියා සතුව දිගු පරුෂ මුහුණක් විය. ගල් වඩුවන් ඔහුව හොඳින් දැන සිටියා මෙනි. උදාර ලීලාවෙන් අසුන් ගෙන සිටි ඔහු දෙපසින් තවත් සොහොන් ගැබ් දෙකක් වෙන් වී තිබුනේ ඔහු ගේ දරුවන්ට ය.

බ්‍රැන්ඩන් මියයද්දී ඔහුට අවුරුදු විස්ස පිරුනා පමණි. පිස්සු රජා ඒරීස් ටාර්ගේරියන් ගේ අණින් ඔහුව ගෙල සිර කර මරා දමන විට රිවර්රන් හි කැට්ලින් ටලී හා විවාහ වීමට ඔහුට තිබුනේ දින කිහිපයක් පමණි. ඔහු මිය යන ආකාරය බලා සිටීමට පියාට  බල කෙරිණි. බ්‍රැන්ඩන් යනු පාලනය කිරීමටම උපන් වින්ටර්ෆෙල්හි නියම උරුමක්කරුවා විය.

ලියානා ඒ වන විට දහසය වැනි වියේ පසු වූවා ය. පරම සුන්දරත්වයකට හිමිකම් කියූ ගැහැණීයක බවට වැඩෙමින් සිටි දැරියක්. නෙඩ් ඇයට මුළු හදින්ම ආදරය කල අතර රොබර්ට් ඊටත් වඩා ඇයට ආදරය කලේ ය. ඇය ‍‍රොබර්ට් ගේ බිරිය වීමට නියමිතව සිටියා ය.

"එයා මීට වඩා ලස්සනයි." රජතුමා නිහඬතාව බින්දේ ය. ඔහු ගේ දෑස් ඇගේ ශෛලමය වුවන මත රැඳී තිබුනේ හරියට ඒ බැල්මෙන් ඇයට නැවත පණ ඉපැද්දීමට හැකියාවක් ඇතැයි සිතන්නාක් මෙනි. අන්තිමේ දී ඔහු නැගිට්ටේ ය. "ආහ්! යකාට ගියාවෙ නෙඩ්! ඇයි උඹට එයාව මෙතනම වලදාන්ට ඕන වුනේ?" ඔහු ගේ කටහඬ බැරෑඬි වී තිබුනේ නැවත අලුත් වූ ශෝකය නිසා ය. "එයාට මේ අන්ධකාරයට වඩා සුදුසු තැන් තියෙනවා."

"එයා වින්ටර්ෆෙල්වල ස්ටාර්ක් කෙනෙක්. මෙතන තමා එයාගෙ තැන."

"එයා ඉන්න ඕන කොහේ හරි කඳු ගැටයක් මුදුනේ, පළතුරු ගහක් යට. එයාට උඩින් ඉර එළිය යි වළාකුළු යි තියෙන්ට ඕන. එයාට පිරිසුදු වෙන්ට වැස්ස තියෙන්ට ඕන."

"එයා මැ‍රෙද්දි මං එයා ගාව හිටියා." නෙඩ් රජුට මතක් කර දුනි. "එයාට ඕන වුනා මෙතනට එන්ට. එයාට ඕන වුනා තාත්ත යි බ්‍රැන්ඩනු යි මැද්දෙන් නිදාගන්ට." තවමත් සමහර විට ඒ වදන් ඔහු ගේ දෙසවනේ දෝංකාර දෙයි. 'මට ‍පොරොන්දු වෙන්ට,' ඇය මෙසේ කියමින් හැඬුවේ ලේ සුවඳින් හා රෝස මල් සුවඳින් පිරුණු කාමරයක දී ය. 'මට පොරොන්දු වෙන්ට ‍නෙඩ්.' නැගුනු උණ විසින් ඇගේ ශක්තිය සිඳ දමා තිබුනු අතර ඇගේ කටහඬ ‍කෙඳිරිල්ලක් තරම් සිහින් විය. නමුත් ඔහු සිය පොරොන්දුව දුන් විට ඇගේ දෑසේ තිබුනු බිය සම්පූර්ණයෙන්ම නැතිව ගියේ ය. ඇය ඒ වෙලාවේ සිනාසුනු සැටි, ඇගේ අතැඟිලි දැඩිව ඔහු ගේ අත අල්ලාගෙන සිටි සැටි, ඇගේ අත්ලෙන් ගිලිහී ගිය තැලී පොඩි වී ගිය රෝස මල් පෙති මේ සියල්ලක්ම නෙඩ් ට අද ඊයේ මෙන් මතක ය. එහෙත් එයින් පසුව සිදු වූ කිසිදු දෙයක් ඔහුට මතක නැත. ඔවුන් ඔහුව සොයාගන්නා විට ඔහු එතෙකුත් ඇගේ සිරුර බදාගෙන නිහඬවම සංතාපයේ ගැලී සිටි බව ඔවුහු කියති. "මං පුළුවන් වුන හැම වෙලාවෙම එයාට මල් ගෙනල්ලා දෙනවා." නෙඩ් කීය. "ලියාන්නා මල් වලට හරිම ආසා කලා."

රජු ගේ අතැඟිලි ඇගේ මුහුණ ස්පර්ශ කලේ ය. ඒ ඇඟිලි රළු ගල් මතින් ඇදී ගියේ හරියට සජීවී මුහුණක් ස්පර්ශ කරන්නාක් තරම් මෘදු අන්දමිනි. "මං පොරොන්දු වුනා මං රේගාර් ව මරණවා කියලා ඌ එයාට කරපු දේට."

"ඔබ එහෙම කලා." නෙඩ් ඔහුට සිහිපත් කර දුනි.

"එක පාරයි." රොබර්ට් කටුක අන්දමින් පිළිවදන් දුනි.

ඔවුන් දෙදෙන එකිනෙකා හමුවුනේ ගංගා ත්‍රිශූලයේ නොගැඹුරු තොටුපලේ දී ය. ඒ වන විට ඔවුන් වටා යුද්ධය ජයටම ඇවිලෙමින් තිබින. ගෝන අං සහිත හිස් වැස්මෙන් සැරසී යගදාව අතින් ගත් රොබර්ට් හා සම්පූර්ණ කළු පැහැ ඇඳුමින් සැරසුනු ටාර්ගේරියන් කුමරා. ඔහු ගේ පපු සන්නාහය මත සිය වංශයේ ලාංඡනය වූ හිස් තුනේ මකරා හිරු එළියේ ගින්දර මෙන් දිලිසුනු රතු මැණික් වලින් කැටයම් කර තිබින. ත්‍රිශූලයේ ගං දිය රතු පැහැයට හැරෙන තෙක් ඔවුහු එකිනෙකා වටා අසුන් මෙහෙයවමින් නැවත නැවතත් කා කොටා ගත්හ. අන්තිමේ දී රොබර්ට් ගේ යගදාවෙන් වැදුනු දරුණු පහරක් විසින් හිස් තුනේ මකරාත් ඊට යටින් වූ පපුවත් සුණුවිසුණු කර දමන ලදී. නෙඩ් එම ස්ථානයට පැමිණෙන විට රේගාර් දිය කඳ මැද මියගොස් සිටි අතර දෙපසේම සෙබළුන් ඔහු ගේ සන්නාහයෙන් ගිලිහී දියට වැටුනු රතු මැණික් වලට පොර බදිමින් සිටියහ.

"මගේ හීන වලදි මං හැමදාම රෑට ඌව මරනවා." රොබර්ට් කීය. "ඌව දහස් වතාවක් මැරුවත් ඒ වාඩුව ගන්ට බෑ."

‍මෙයට පිළිතුරක් වශයෙන් කීමට නෙඩ්ට කිසිවක් නොවී ය.

Eddard Stark: “The winters are hard, But the Starks will endure. We always have.”