කැට්ලින් - 02-1

වින්‍ටර්ෆෙල්හි මහ බලකොටුවේ සියළුම කාමර අතරින් උණුසුම්ම කාමර පෙළ වූයේ කැට්ලින් ගේ නිදන කාමරය යි. මේ කාමරය උණුසුම් කිරීම සඳහා ගින්නක් දැල්වීමට සිදුවූයේ ඉතා කලාතුරකිනි. බලකොටුව තනා තිබුනේ ස්වභාවික උණු දිය උල්පත් මත වූ අතර එයින් නැගුනු උණුසුම් වතුර බලකොටුවේ බිත්ති අතරින් දිව ගියේ හරියටම මිනිසකු ගේ සිරුරේ රුධිරය ගලන්නාක් මෙනි. මේ උණු දිය මගින් ගලින් කල කාමර හා ශාලා බිත්තිවල සහ ගෙබිමේ සීතල පලවා හැරිනි. උණුසුම් ගිම්හාන‍යේ දී මෙය එතරම් වැදගත් දෙයක් නොවූවද ශීත කාලයේ දී එය ජීවිතයත් මරණයත් අතර වෙනස තීරණය කරන්නක් විය.

කැට්ලින් ගේ නාන බාල්දිය සෑම විටම උණු දි‍යෙන් පිරී තිබුනු අතර ඇගේ කාමරයේ බිත්ති ඇල්ලූ විට උණුසුම අතට දැනින. මේ උණුසුම ඇයට සිහිපත් කලේ රිවර්රන්හි හිරු එළියේ ලයිසා හා එඩ්මුයර් සමග ඈ ගතකල අතීතය යි. නමුත් නෙඩ් කිසිමදාක මේ උණුසුමට ඔරොත්තු දුන්නේ නැත. ස්ටාර්ක්වරුන් නිර්මිතව ඇත්තේ සීතල වෙනුවෙන් බව ඔහු ඈට නිතරම කී දෙයක් වූ අතර එවිට ඇය සිනාසෙමින් කියන්නේ එසේනම් ඔවුන් සිය බලකොටුව ගොඩනංවා ඇත්තේ වැරැදි භූමිභාගයක බවයි.

කැට්ලින් ගේ සිරුර මතින් ඉවත්ව ඇඳ මත රෝල් වී ගිය නෙඩ් එයින් බිමට බැස්සේ ය. කාමරය හරහා ඇවිද ගිය ඔහු ඝනකම් තිර රෙදි දෙපසට ඇද දමා උස් පටු කවුළු එකින් එක විවෘත කලේ රාත්‍රියේ සීතල වාතයට කාමරය තුළට වැදීමට අවකාශ සලසමිනි.

සීතය දුරු කරනු වස් සිය ලොම් පොරෝණාව නිකට තෙක් ඇදගත් කැට්ලින් නිහඬවම නෙඩ් දෙස බලා සිටින්නට විය. නිරුවතින් කවුළුව අසල සිට පිටත අන්ධකාරය දෙස බලා සිටි ඔහුව පෙනුනේ පමණට වඩා කුඩා දුර්වල පුද්ගලයකු, හරියටම මීට වසර පහළොවකට පෙර රිවර්රන්හි සප්තක දේවස්ථන‍යේ දී ඇගේ අතිනත ගත් තරුණයා මෙනි. ඔහු ගේ ඉක්මන් අනුරාගී හැසිරීම නිසා ඇගේ යටිකය තවමත් රිදුම් දුනි. එනමුදු එය මිහිරි වේදනාවක් විය. ඔහු ගේ දරුවකු කුස පිළිසිඳගන්නේ නම් යැයි ඇය ප්‍රාර්ථනා කලා ය. රිකන් ලැබී දැන් තුන් වසරකි. ඇය තවමත් වියපත් වී නැත. ඔහුට තවත් පුතෙකු ලබා දීමේ හැකියාව තවමත් ඇය සතුය.

"මං එයාගෙ යෝජනාව ප්‍රතික්ෂේප කරනවා." නෙඩ් පැවසූයේ ඇය දෙසට හැරෙමිනි.

කැට්ලින් ඇඳ මත වාඩි වූවා ය. "ඔයාට එහෙම කරන්ට බෑ. ඔයා එහෙම කරන්ට ඕනත් නෑ."

"මගේ රාජකාරි තියෙන්නෙ මේ උතුරේ. මට රොබර්ට් ගෙ අත වෙන්ට ඕනකමක් නෑ."

"එයා ඒක තේරුම් ගන්න එකක් නෑ. එයා දැන් රජ කෙනෙක්. රජවරු කියන්නෙ අනිත් මිනිස්සු වගේ ජාතියක් නෙවෙයි. ඔයා එයාගෙ යෝජනාව ප්‍රතික්ෂේප කලොත් එයා කල්පනා කරයි ඒ ඇයි කියලා. ඊට පස්සෙ එයා සැක කරන්ට පටන් ගනියි ඔයා එයාට විරුද්ධයි කියලා. ඔයාට පේන්නෙ නැද්ද එහෙම වුනොත් ඔයා අපි හැමෝවම කොච්චර ‍ලොකු අනතුරකටද ඇදලා දාන්නෙ කියලා?"

නෙඩ් හිස වැනුවේ ඇය කියන දේ විශ්වාස නොකරන අන්දමිනි. "රොබර්ට් කවදාවත් මට වත්, ඔයාට වත්, අපේ ළමයින්ට වත් හානියක් කරන්නෙ නෑ. අපි දෙන්නා සහෝදරයො දෙන්නෙකුටත් වඩා ළඟින් ආශ්‍රය කලේ. මිනිහා මට ආදරෙයි. මං ඒ යෝජනාව ප්‍රතික්ෂේප කලොත් මිනිහා පොඩ්ඩක් ගොරවයි, මට සාප කරයි. ඒත් සතියකට පස්සෙ මිනිහා මගෙත් එක්කම හිනාවෙයි වෙච්ච වැඩේට. මං මිනිහව දන්නවා."

"ඔයා ඒ මිනිහව දැනගෙන හිටියා. ඒ වුනාට රජතුමා කියන්නෙ ඔයා නොදන්න අමුත්තෙක්." උගුරේ ඇනුනු මුව අං කැබැල්ලක් සහිතව හිම මත මියගොස් සිටි ඝෝරවෘකයා ඇයට සිහි විය. ඔහුට සත්‍යය වටහා දීම ඇගේ යුතුකමයි. "ආත්මාඩම්බරය කියන්නෙ රජෙකුට බොහොම වටිනා දෙයක් මගෙ උතුමානෙනි. රොබර්ට් මෙච්චර දුරක් ‍ගෙවාගෙන ආවෙ ඔයාව දැකලා ඔයාට මේ ගෞරවය ලබාදෙන්ට. ඔයාට ඒක ආපහු එයාගෙ මූනට දමලා ගහන්ට බෑ."

"ගෞරවය?" නෙඩ් කටුක සිනහවක් පෑවේ ය.

"එයාට පේන විදියට ඒක ගෞරවයක් තමා."

"ඔයාට පේන්නෙ?"

"මටත් එහෙම තමා පේන්නෙ." කැට්ලින්ට මේ වනවිට කේන්ති එන්නට පටන් ගෙන තිබින. ඔහු මෙය හරිහැටි නොදකින්නේ ඇයි? "එයා එයාගෙ පුතා අපේ දුවට විවාහ කරලා දෙන්ට යෝජනා කරනවා. ඔයාට ඒක ගෞරවයක් වගේ නෙවෙයිද පේන්නෙ? සන්සා දවසක මේ රාජධානියෙ රැජිණ වෙයි. එයාගෙ පුතාලා දවසක මේ රාජධානිය පාලනය කරයි උතුරේ ප්‍රාකාරෙ ඉඳන් දකුණේ ඩෝර්න්වලට යනකං. මොකක්ද ඒකෙ තියෙන වැරැද්ද?"

"දෙයියම්පා කැට්ලින්, සන්සාට තාම එකොළහයි. අනික ජො‍ෆ්රි... ජොෆ්රි කියන්නෙ..."

ඇය ඔහු වෙනුවෙන් වාක්‍යය සම්පූර්ණ කලාය. "ඔටුන්න හිමි කුමාරයා. යකඩ සිංහාසනයේ උරුමක්කාරයා. අනික මගේ තාත්තා මාව ඔයාගෙ සහෝදරයා බ්‍රැන්ඩන්ට පොරොන්දු වෙනකොට මට යාන්තං අවුරුදු දොළහයි."

මේ මතකය ඔහු ගේ මුවට තිත්ත රසක් ගෙන ආවේය. "බ්‍රැන්ඩන්. හරි බ්‍රැන්ඩන් නං දන්නවා මොකක්ද දැන් කරන්ට ඕන කියලා. එයා හැමදාමත් දැනගෙන හිටියා මොකක්ද කරන්ට ඕන කියලා. මේ හැම දෙයක්ම එයාටයි ලැබෙන්ට තිබුනෙ. ඔයා, වින්ටර්ෆෙල්, මේ හැම දෙයක්ම. එයා ඉපදුනේම රජෙකුගෙ හස්තය වෙන්ට, රැජිණකට තාත්තා කෙනෙක් වෙන්ට. මං කවදාවත් ඉල්ලුවෙ නෑ මේ කුසලාණ මට දෙන්ටයි කියලා."

"සමහරවිට නොඉල්ලන්ට ඇති. ඒත් දැන් බ්‍රැන්ඩන් මැරිලා. කුසලාණ ඔයාගෙ අතට ලැබිලා. ඔයා කැමැති වුනත් නැතත් දැන් ඒකෙන් බොන්ට ඕන."

නෙඩ් ඇයගෙන් ඉවතට, නැවතත් රාත්‍රිය දෙසට හැරුනේ ය. එසේ සිටගත්වනම පිටත අන්ධකාරය දෙස - සමහරවිට සඳ, තරු හෝ පවුරු මත සිටින මුර සෙබළුන් දෙස හෝ - බලා සිටින්නට විය.

ඔහු පෙලන වේදනාව තේරුම්ගත් කැට්ලින් ගේ සිත මොලොක් විය. චාරිත්‍රය විසින් නියම කෙරුනු අන්දමට බ්‍රැන්ඩන් වෙනුවට එඩ්ඩාර්ඩ් ස්ටාර්ක් ඈ හා විවාහ වූවද තවමත් ඔවුන් දෙදෙනා අතරට ඔහු ගේ මියගිය සොයුරා ගේ සෙවනැල්ල වැටී තිබින. ඔහු ගේ සෙවනැල්ල සහ අනෙක් කාන්තාව‍ ගේ, ඔහු කිසිදා නම නොපවසන කාන්තාව‍ ගේ, ඔහුට සිය අවජාතක පුත්‍රයා ලබා දුන් කාන්තාව ගේ සෙවනැල්ල වැටී තිබින.

ඔහු වෙතට යාමට ඇය සිතනවාත් සමග දොරට තට්ටු කරන අනපේක්ෂිත හඬ ඇසින. නෙඩ් රවාගත් මුහුණින් ආපසු හැරුනේ ය. "මොකක්ද ඒ ගමන?"

දොරට පිටින් ඩෙස්මන්ඩ් ගේ කටහඬ ඇසින. "මගේ උතුමානෙනි, මේස්ටර් ලුවින් ඇවිල්ලා ඉන්නවා ඉතාම ලොකු හදිසියකට ඔබතුමාව බැහැ දකින්ට අවශ්‍යයි කියලා."

"උඹ එයාට කිවුවද මට බාධා කරන්ට එපයි කියලා නියෝගයක් දීලා තියෙන්නෙ කියලා?"

"එහෙමයි මගෙ උතුමානෙනි. ඒත් එයා බල කර සිටිනවා."

"හොඳයි. එයාව ඇතුළට එවන්ට."

ඇඳුම් අල්මාරිය වෙත ගිය නෙඩ් ඝනකම් ලෝගුවක් හැඳ ගත්තේ ය. ශීතය කෙතරම් අධික වීදැයි හදිසියේ තේරුම් ගත් කැට්ලින් ඇඳ මත හිඳගෙන සිය ලොම් පොරෝණය නිකට තෙක් උස්සා ගත්තා ය. "අර ජනෙල් ටික වැහුවොත් හොඳ නැද්ද?" ඇය යෝජනා කලාය.

ඔහු නිහඬවම හිස සැලූ අතර මේස්ටර් ලුවින් කාමරය තුළට පිවිසියේ ය.

තමා පසුපසින් දොර වැසෙන තෙක් මේස‍්ටර් වදනකුදු තෙපලූයේ නැත. "මගේ උතුමා‍නෙනි. ඔබතුමාගෙ විවේකයට බාධා කලාට සමාවෙන්ට. මට පණිවුඩයක් ලැබිලා තියෙනවා."

නෙඩ් ගේ මුහුණේ වූයේ පීඩාකාරී පෙනුමකි. "ලැබිලා තියෙනවා? කාගෙන්ද? අශ්වාරෝහකයෙක් ආවද? මට කවුරුවත් කිවුවෙ නෑ."

"අශ්වාරෝහක‍යෙක් ආවෙ නෑ මගේ උතුමානෙනි. මට පොඩි නින්දක් ගිහින් තියෙන අතරේ මගේ නිරීක්ෂණාගා‍රෙ මේසයක් උඩ කැටයම් කපපු ලී පෙට්ටියක් දාලා ගිහිල්ලා තියෙනවා. මගේ සේවකයො කවුරුවත් එනවා දැකලත් නෑ. ඒ වුනත් ඒක ගෙනල්ලා තියෙන්නෙ රජතුමාගෙ පිරිවරත් එක්ක ආපු කවුරු හරි වෙන්ට ඕන. අපට දකුණුකරෙන් වෙන අමුත්තො කවුරුවත් ආවෙ නෑ."

"ලී පෙට්ටියක්?" කැට්ලින් ඇසුවා ය.

"ඒක ඇතුළෙ තිබුනෙ නිරීක්ෂණාගාරයට උවමනා කරන අලුත් වීදුරු කාචයක්. පේන හැටියට නං ම(ර්) වලින් ගෙනාපු එකක්. ම(ර්) වල කාච හදන්නො තමා දැනට ඉන්න සුපිරිම වීදුරු වැඩකරුවො."

"කාචයක්? මොකක්ද මට ඒකෙන් ඇති වැඩේ?" නෙඩ් ඇසී ය.

"මාත් ඒ ප්‍රශ්නෙම ඇහුවා." මේස්ටර් ලුවින් පැවසී ය. "පැහැදිලිවම මේ‍කෙ මතුපිටින් පේන දේට වඩා යමක් තියෙනවා."

ඝණකම් ලොම් රෙද්ද යට සිටියදී පවා කැට්ලින් වෙවුලුවා ය. "කාචයක් කියන්නෙ අපට බලන්ට උපකාරී වෙන ‍දෙයක්."

"අනිවාර්යයෙන්ම." මේස්ටර් සිය කබා‍යේ කර වටා ඇඟිල්ල කරකැවී ය. සිය නිකායේ සම්ප්‍රදායට අනුව එකිනෙකට වෙනස් ලෝහ වර්ග ගනනාවකින් සැදුනු පුරුක් ඇමිනූ ඝනකම් දම්වැලක් ඔහු ගේ ගෙල වටා විය.

සිය සිරුර පුරා භීතිය දිව යනු නැවතත් කැට්ලින්ට දැනින. "අපි මොකක් දිහා පැහැදිලිව බලන්ටද එයාලට ඕන?"

"ඒකම තමා මාත් ඇහුවෙ." මේස්ටර් සිය කබා අතේ රහස් සාක්කුවකින් දැඩිව රෝල් කල කඩදාසියක් පිටතට ගත්තේ ය. "ඒ කාචය දාපු පෙට්ටියෙ රහස් පතුලක හංගලා තිබිලා ඇත්ත පණිවුඩේ මට හම්බවුනා. ඒත් ඒක ම‍ගේ ඇස්වලට නෙවෙයි."

නෙඩ් අත දිගු කලේය. "මෙහෙ දෙන්ට ඒක."

මේස්ටර් සෙලවුනේ නැත. "සමාවෙන්ට ම‍ගෙ උතුමානෙනි. ඒත්, ඒ පණිවුඩය ඔබටත් නෙවෙයි‍. ඒකෙ සටහන් කරලා තියෙන්නෙ කැට්ලින් ආර්යාවගෙ ඇස්වලට පමණයි කියලා. මම ඒක දෙන්ටද ආර්යාවෙනි?"

වචනයක්වත් කියා ගත නුහුනු කැට්ලින් හිස වැනුවා ය‍. ඇඳ අසල වූ කුඩා මේසය මත පණිවුඩය තැබූ මේස්ටර් ඇයට හිස නමා නැවත පිටව යාමට සැරසුනේ ය. පණිවුඩය මුද්‍රා තබා තිබුනේ නිල් පැහැ ඉටි වලින් බව කැට්ලින් දුටුවා ය.

"නවතින්ට." මේස්ටර්ට කී නෙඩ් කැට්ලින් දෙස බැලී ය. "මොකක්ද ඒක? මගේ ආර්යාවෙනි, ඔයා වෙවුලනවා."

"මට බයයි!" කැට්ලින් කීවා ය. මේසය දෙසට නැඹුරු වූ ඈ වෙවුලන ඇඟිලි තුඩින් පණිවුඩය ගත්තා ය. නිල් පැහැ ඉටි මත මුද්‍රා තබා තිබුනු ඒරින් වංශයේ සලකුණ වන අඩ සඳ හා උකුස්සා දුටු ඈ සිය සැමියා දෙස බැල්මක් හෙලුවා ය. "ඒක ලයිසාගෙන්. මේක අපට සතුටුවෙන්ට පුළුවන් දෙයක් නෙවෙයි. මේ පණිවුඩයෙ බොහොම කණගාටුදායක දෙයක් හැංගිලා තියෙනවා නෙඩ්. මට ඒක දැනෙනවා."

නෙඩ් ගේ දෙබැම ඇකිළුනි. ඔහු ගේ මුහුණ අඳුරු විය. "ඒක කඩන්ට."

කැට්ලින් මුද්‍රාව කැඩුවා ය. වදන් පේළි අතර ඇගේ දෑස් දිවුවත් මුලදී ඒ කුමක්දැයි ඇයට වටහා ගත නොහැකි විය. ඊළඟ මොහොතේ ඇයට සියල්ල මතක් විය. "ලයිසා කිසිම අවදානමක් අරන් නෑ. අපි දෙන්නා පොඩි ළමයි කාලෙ අපට තිබුනා අපේම රහස් බාසාවක්, අපි දෙන්නට විතරක් තේරෙන බාසාවක්."

"ඔයාට ඒක කියවන්ට පුළුවන්ද?"

"ඔවු."

"ඉතිං එහෙනං අපට කියන්ට ඒ මොකක්ද කියලා."

"සමහරවිට මං මෙතනින් ගියා නං හොඳ වෙයි." මේස්ටර් ලුවින් කීය.

"නෑ. අපට ඔබේ අනුශාසනා ඕන මේ ‍වෙලාවෙ‍." සිය පොරෝණය පසෙකට දැමූ කැට්ලින් ඇඳෙන් බැස්සා ය. සොහොන් ගැබක මෙන් සීතල සුළං සිය නිරුවත් සම මත දැවටෙනු ඇයට දැනුනි.

මේස්ටර් ලුවින් සිය දෑස් ඉවතට හරවා ගත්තේය. නෙඩ්ගෙන් පෙනුනේ ද තිගැස්සුනු බවකි. "ඔයා මොකක්ද ඔය කරන්නෙ?" නෙඩ් ඇසී ය.

"ගිනි මැලයක් ගහන්ටයි යන්නෙ." රාත්‍රී නිදන ඇඳුමක් සොයාගෙන එය තුළට රිංගාගත් ඇය උඳුන අසල බිම දණ නමා ගත්තා ය.

"මේස්ටර් ලුවින්-" නෙඩ් පටන් ගත්තේ ය.

"මේස්ටර් ලුවින් තමා මගේ හැම දරු ප්‍රසූතියක්ම කලේ. මේක බොරු ලැජ්ජාවට වෙලාවක් නෙමේ." කැට්ලින් කීවා ය. කුඩා දර පතුරු අතරේ පණිවුඩය ලියූ කඩදාසිය  ඇතිරූ ඈ ඊට උඩින් ලොකු දර කොට කිහිපයක් තැබීය. කාමරය හරහා ගිය නෙඩ් ඇගේ අතින් අල්ලා ඇද ඇයව දෙපයින් සිටවී ය. ඇගේ බාහුවලින් අල්ලා ගත් ඔහු ඇගේ මුහුණට අඟල් කිහිපයක් ලං වන තෙක් එබුනේ ය. "මගේ ආර්යාවෙනි. මට කියන්ට. මොකක්ද මේ පණිවුඩය?"

"අනතුරු ඇඟවීමක්." ඇය සෙමින් තෙපලා ය. "අපට ඒක අහන්ට තරම් ධෛර්යයක් තියෙනවානං."

ඔහු ගේ දෑස් ඇගේ මුහුණ පුරා දිවගියේ ය. "කියන්ට."

"ලයිසා කියනවා ජොන් ඒරින්ගෙ මරණය මිනීමැරුමක් කියලා."

ඇගේ බාහු වටා වූ ඔහු ගේ අතැඟිලි තද විනි‍. "කවුද මිනීමරුවා?"

"ලැනිස්ටර් ලා. රැජිණ."

Eddard Stark: “My father went south once, to answer the summons of a king. He never came home again.”