එඩාර්ඩ් 13-1

මීට පෙරද දහස් වතාවක් කර ඇති පරිද්දෙන් ඔහු වින්ටර්ෆෙල්වලට යටින් වූ සොහොන් ගුහා තුළ ඇවිදිමින් සිටියේය. ශීත රජුන් ඔහු පියමැන යන ආකාරය දෙස සිය මිදුනු දෑසින් බලා සිටි අතර ඔවුන් ගේ දෙපා අසල සිටි ඝෝරවෘකයෝ සිය ශෛලමය හිස් ඔසවා ඔහු දෙස බලා විලිස්සූහ. අන්තිමේදී ඔහු තමා දෙපසින් බ්‍රැන්ඩන් හා ලියානා සමගින් නිදාසිටින සිය පියාගේ සොහොන් ගැබ වෙත පැමිණියේ ය. "මට පොරොන්දු වෙන්ට නෙඩ්." ලියානා ගේ ප්‍රථිමාව කෙඳිරුවා ය. ඇගේ ගෙල වටා නිල් පැහැ රෝසමලින් කල මාලයක් පළඳා තිබුනු අතර ඇගේ දෑසින් කඳුළු වෙනුවට රුධිර බිඳු වෑහෙන්නට විය.

එඩාර්ඩ් ස්ටාර්ක් සැනෙන් නැගිට සිටියේය. ඔහුගේ හදවත වේගයෙන් ගැහෙමින් තිබුනු අතර ඇඳ ඇතිරිලි ඔහු වටා විසිරී තිබුනි. කාමරය අන්ධකාරයෙන් පිරී පැවතුනු අතර කවුදෝ මහහඬින් දොරට තඩිබාමින් හුන්නේය. "එඩාර්ඩ් උතුමානනි." කටහඩක් හඬගෑවේය.

"පොඩ්ඩක් ඉන්ට‍." අන්ධකාරය කාමරය තුළ නිදිමතේ වැනී වැනී මෙන් ඔහු දොර දෙසට පියමැන්නේ ය. ඔහු දොර විවර කල විට එතැන ටොමාර්ඩ් ද පන්දමක් අතින් ගත් කේන් ද ඒ දෙදෙන අතරින් රජතුමා ගේ නිවාස භාරකරුවා ද සිටගෙන සිටියහ.

මේ මිනිසා ගේ මුහුණ ගලින් කල පිළිමයක් මෙන් කිසිදු හැඟීමක් නොපෙන්වී ය. "මගේ හස්තයේ උතුමානනි. රජතුමා ඔබට මේ දැන්මම එන්ටයි කියලා අණ කලා."

'එහෙනම් ‍රොබර්ට් දඩයම් සවාරිය නිමාකරලා ඇවිල්ලා.' ඔහු ඕනෑවටත් වඩා වැඩි කාලයක් ඒ වෙනුවෙන් වැයකර තිබුනි. "මට ඇඳුම් ඇඳගන්ට පොඩි වේලාවක් ඕන." මිනිසා පිටත සිටගෙන සිටියදී ඔහු කේන්ගේ උදවු ඇතිව ඇඳුම් හැඳගත්තේ ය. සුදු පැහැ හණ රෙද්දෙන් කල කමිසයක් හා අළු පැහැ සළුවක් පැළැන්දේ ය. වෙළුම් පටි යෙදූ පාදයට පහසු වනු පිණිස කලිසම් කකුල අඩක් පලා දමා තිබින. සිය තනතුරට හිමි සලකුණ ද බරැති රිදී දම්වැලින් නිම කල ඉණපටියක් ද පැළැඳි ඔහු වැලීරියන් කිනිස්ස ඉණේ රුවාගත්තේ ය.

අභ්‍යන්තර අංගනය ඔස්සේ ටොමාර්ඩ් හා කේන්ගේ උදවු ඇතිව ඔහු පියනගද්දී රතු බලකොටුව අන්ධකාරයේ හා නිහඬතාවයේ ගැලී පැවතින. ප්‍රාකාරයට ඉහළින් පුරපස සඳ පායා තිබින. පවුරු අටල්ලෙහි වූ රන් කබා පැළැඳි මුරසෙබළෙක් සිය මුර සක්මනෙහි යෙදෙමින් හුන්නේය.

රාජකීය නවාතැන වූයේ 'මේගර් ගේ බලකොටුව' නමින් හැඳින්වුනු රතු බලකොටුව මධ්‍යයේ පිහිටි දැවැන්ත චතුරස්‍රාකාර බලකොටුවක් විය. එහි බිත්ති අඩි දොලසක් ඝනකම් වූ අතර එය වටා යවුල් සිටවූ වියළි අගලක් පිහිටා තිබුනි. එය බලකොටුවක් තුළ පිහිටි තවත් බලකොටුවක් විය. අගලට ඉහළින් වූ පාලමේ එහා කොණේ සුදු පැහැ වානේ සන්නාහයෙන් සැරසුනු සෙර් බොරෝස් බ්ලොන්ට් මුරකාවලෙහි යෙදී සිටියේය. පඩිපෙළ පාමුල සෙර් ප්‍රෙස්ටන් ග්‍රීන්ෆීල්ඩ් මුරකාවල් කල අතර රජතුමා ගේ නිදන කාමරයේ දොරට පිටතින් සෙර් බැරිස්ටාන් සෙල්මි රැකවල් කලේය. සුදු ඇඳුමින් සැරසුනු නයිට්වරුන් තිදෙනෙක්! ඔහුට සිය සිහිනය මතක් විය. ඔහුගේ සිරුර පුරා අමුතුම සීතලක් දිවයන්නට විය. සෙර් බැරිස්ටාන් ගේ මුහුණ ඔහුගේ සන්නාහය තරම්ම සුදුමැලි විය. ඔහුගේ මුහුණ දෙස බැලූ එක් බැල්මකින්ම කොතැනක හෝ භයානක වැරැදීමක් සිදුව ඇති බැව් නෙඩ් වටහාගත්තේ ය. රාජකීය නිවාස භාරකරුවා දොර හැරියේය. "රජතුමාගේ හස්තය, එඩාර්ඩ් ස්ටාර්ක් උතුමානන්." ඔහු නිවේදනය කලේය.

"එයාව මෙහාට ගෙනෙල්ලා." රොබර්ට් ගේ ස්වරය අසාමාන්‍ය අන්දමින් පැටලිලි සහගත විය.

කාමරයේ දෙකෙලවර වූ ගිනිඋඳුන් දෙකම දල්වා තිබුනු අතර එයින් නැගුනු ගිනිදළුවලින් කාමරය පුරා මලානික රත් පැහැයක් විහිද තිබුනි. එහි වූ උණුසුම හුස්ම හිරකරවනසුළු විය. රොබර්ට් වියන් ඇඳ මත වැතිර සිටියේය. ප්‍රධාන මේස්ටර් පයිසෙල් ඇඳ අසල එකල මෙකල වෙමින් සිටි අතර රෙන්ලි උතුමානන් වසා දැමූ කවුළු අසල නොසන්සුන් අයුරින් ඇවිදිමින් සිටියේය. සේවකයෝ කාමරය තුළ එහා මෙහා යමින්, උඳුනට දර දමමින්, වයින් උණුසුම් කරමින් සිටියහ. සෙර්සි ලැනිස්ටර් ඇඳේ කොණක සිය සැමියා පසෙකින් අසුන්ගෙන සිටියාය. නින්දේ සිටියාක් මෙන් ඇගේ කෙහෙරැළි අවුල්ව තිබුනු නමුදු ඒ දෑසේ කිසිදු නිදිමත ගතියක් නොවීය. ටොමාර්ඩ් හා කේන්ගේ සහායෙන් නෙඩ් කාමරය හරහා ඇදෙද්දී ඒ දෑස් ඔහු දෙසට එල්ලවූයේ ය. ඔහු කෙතරම් සෙමින් ඇවිද්දේ ද යත් තවමත් සිහිනයෙන් ඇවිදින්නාක් මෙන් ඔහුට හැඟින.

රජතුමා තවමත් සිය බූට්ස් සපත්තු පැළැඳ සිටියේය. රොබර්ට්ව වසා තිබුනු පොරෝණයෙන් පිටතට විහිද තිබුනු දෙපාවල ඇලී තිබුනු වියළි මඩ හා තණපත් ඔහුට දිස්විය. කපා විවර කර තිබුනු කොළ පැහැ පිට කබායක් බිම වීසිකර දමා තිබුනි. එය රතු-දුඹුරු පැහැ පැල්ලමින් ගැවසියේ ය. කාමරය පුරා විහිද තිබුනේ දුම් සුවඳ, ලේ සුවඳ හා මරණයේ සුවඳයි.

"නෙඩ්." ඔහු දුටු රජතුමා ‍කෙඳිරීය. ඔහුගේ මුහුණ කිරි මෙන් සුදුමැලි වී තිබුනි. "වරෙන්... ළඟට වරෙන්."

ඔහුගේ මිනිසුන් දෙදෙන ඔහුව ඇඳ අසලට රැගෙන ආහ. ඇඳ කණුවක් අල්ලාගත් නෙඩ් සිරුර සමබර කරගත්තේ ය. රොබර්ට්ව දුටු මනතින්ම තත්ත්වය කෙතරම් බැරෑරැම්දැයි ඔහු වටහාගත්තේ ය. "මොන...?" ඔහු කතා කරන්නට උත්සාහ කලමුත් උගුර වියළී තිබින.

"වල් ඌරෙක්." රෙන්ලි උතුමානන් තවමත් දඩයමට හැඳි කොළ පැහැ ඇඳුමින් සැරසී සිටියේය. ඔහුගේ සළුව පුරා ලේ විසිවී තිබින.

"යකෙක්." රජතුමා කීය. "මගෙම වැරැද්ද. මාව යකාටම ගියාවෙ. මම ඕනවටත් වඩා වැඩිපුර වයින් බීලා හිටියෙ. මගේ හෙල්ල පාර වැරදුනා."

"එතකොට අනිත් අය කොහෙද හිටියෙ?" නෙඩ් රෙන්ලි උතුමානන් වෙතින් විමසීය. "කොහෙද සෙර් බැරිස්ටානුයි රාජ්‍යාරක්ෂක බලකායයි හිටියෙ?"

රෙන්ලි ගේ මුව ඇදවී ගියේය. "මගේ අයියා අණකලා අපි හැමෝටම පැත්තකට වෙලා එයාට තනියම ඌරාව දඩයම් කරන්ට දෙන්ටයි කියලා."

එඩාර්ඩ් ස්ටාර්ක් පොරෝණය ඔසවා බැලුවේය.

රජුගේ තුවාලය වසාදැමීම සඳහා ඔවුන් කල හැකි සියල්ලම කර තිබුනි. එනමුදු එය කිසිසේත් ප්‍රමාණවත් නොවීය. ඒ වල් ඌරා අති බිහිසුණු සත්ත්වයකු විය යුතුය. උගේ දළ පහරින් රජුගේ ඉකිලිවල සිට පපුව දක්වා ඉරී තිබින. ප්‍රධාන මේස්ටර් පයිසෙල් විසින් තුවාලය මතින් එලූ වයින් පෙඟවූ වෙළුම්පටි දැනටමත් රුධිරයෙන් පෙඟී කළු පැහැ ගැන්වී තිබින. තුවාලයෙන් නැගුනු දුර්ඝන්ධය ඉසිලිය නොහැකි තරම් විය. නෙඩ්ගේ උදරය පෙරැලී ආයේය. ඔහු වහා පොරෝණය පහත දැමීය.

"ගඳයි නේද?" රොබර්ට් කීය. "මරණයේ ගඳ. මට ඒක දැනෙන්නෙ නැහැයි කියලා හිතන්ට එපා. අර අවජාතකයා මට හොඳ වැඩේ කලේ නේද? ඒ වුනත් මම... ඒ වුනත් මම ඌට වැඩේ දුන්නා නෙඩ්." රජුගේ සිනහව ඔහුගේ තුවාලය තරම්ම භයංකර විය. ඔහුගේ දත් රත් පැහැ වී තිබින. "මම උගේ ඇහැ හරහා කිනිස්සක් බැස්සුවා. අහපන් මුන්ගෙන් මම එහෙම කලේ නැද්ද කියලා. අහපන් මුන්ගෙන්."

"ඇත්තටම." රෙන්ලි උතුමානන් මිමිනුවේ ය. "මගේ අයියාගෙ අණ අනුව අපි උගෙ මළකඳත් ආපහු අරන් ආවා."

"භෝජන සංග්‍රහයට ගන්ටයි කියලා." රොබර්ට් කෙඳිරුවේ ය. "දැන් අපට ඉඩ දීලා කට්ටිය පිටවෙයල්ලා. උඹලා හැමෝම. මට නෙඩ් එක්ක කතා කරන්ට ඕන."

"රොබර්ට්, මගේ ආදරණීය උතුමානනි..." සෙර්සි කතාව පටන්ගත්තා ය.

"මම කිවුවෙ පිටවෙයල්ලා කියලා." රොබර්ට් සිය පැරැණි බිහිසුණු බවේ ඡායාවක් තැවරුනු ස්වරයෙන් කීය. "ඒකෙන් මොන කෑල්ලද උඹට තේරෙන්නෙ නැත්තෙ ගෑනියෙ?"

නැගිට සිය සාය මඳක් ඔසවාගත් සෙර්සි ආත්ම ගෞරවයද බේරාගෙන දොර දෙසට පියමැන්නා ය. රෙන්ලි උතුමානන් හා අනිකුන් ඒ පස්සේ වැටුනහ. ප්‍රධාන මේස්ටර් පයිසෙල් මඳක් තාවර වූයේ වෙවුලන අතින් රජු වෙත සුදු පැහැ දියරයක් පිරි කෝප්පයක් පිරිනැමීය. "පොපි යුෂ මගේ ස්වාමිනී. වේදනාව අඩුවෙන්ට ‍බොන්ට."

පිටිඅත්ලෙන් පහරක් එල්ල කල රොබර්ට් කෝප්පය විසිකර දැමීය. "පලයන් යන්ට උඹත්. මම බොහොම ඉක්මනට නිදාගන්ට තමා යන්නෙ නාකි මෝඩයො. පලයන් යන්ට මෙතැනින්."

කාමරය හරහා ගාටමින් යද්දී පයිසෙල් නෙඩ් දෙසට දුක්ඛිත බැල්මක් හෙලුවේය.

"උඹ යකාටම පලයන් රොබර්ට්!" ඔවුන් දෙදෙන තනි වූ විට නෙඩ් රජු ඇමතීය. ඔහුගේ පාදයේ වේදනාව කෙතෙක් ද යත් ඔහු අන්ධවූවාක් මෙන් හැඟින. එසේ නැතහොත් ඔහුගේ දෑසේ පටලයක් බැඳුනේ දුක නිසා වන්නට ඇත. ඔහු හෙමිහිට ඇඳ පසෙකින්, සිය මිතුරා අසලින් වාඩි විය. "ඇයි උඹ හැමවෙලාවෙම ඔච්චර මුරණ්ඩු වෙන්නෙ?"

"ආහ්! පලයන් යන්ට නෙඩ්." රජු බැරෑඬි හඬින් කීවේය. "මම ඒ අවජාතකයාව මැරුවානෙ. හොඳයි නැද්ද?" නෙඩ් දෙස රවා බලද්දී ඔහුගේ දෑස් වසා කළු පැහැ කෙස් රොදක් වැටුනේය. "උඹටත් ඒකම තමා කරන්ට ඕන. මිනිහෙකුට නිදහසේ දඩයම් කරන්ටවත් දෙන්නෙ නෑ. සෙර් රොබාර් මාව මුනගැහෙන්ට ආවා. ග්‍රෙගර්ගෙ ඔළුව. බොහොම නරක කල්පනාවක්. මම දඩබල්ලාට කිවුවෙ නෑ. සෙර්සි මිනිහව පුදුම කරපුවාවෙ." තුවාලයෙන් නැගුනු වේදනාව නිසා ඔහුගේ සිනහව වේදනාත්මක කෙඳිරියක් බවට පෙරැලින. "දෙයියො මට සමාව දෙන්ට!" ඔහු වේදනාව සඟවාගනිමින් කෙඳිරුවේය. "අර කෙල්ල. ඩනේරිස්. උඹ හරි, ඒකි පුංචි දැරිවියක් තමා... ඒක තමා, දැරිවි... දෙයියො වල්ඌරාව එවුවෙ... මට දඬුවම් කරන්ට..." රජතුමා කැස්ස අතර මුවින් ලේ බිඳිති විසිවිය. වැරැදියි. ඒක වැරැදියි. මම... පුංචි කෙල්ලෙක්... වාරිස්, සුළැඟිල්ලා, මගේම මල්ලි වුනත්... කිසිම වැඩක් නෑ... ඒක මට කියන්ට උඹ ඇරෙන්ට වෙන කිසිම කෙනෙක් හිටියෙ නෑ නෙඩ්... උඹ විතරයි..." ඔහු දුබල අයුරින් සිය අත ඔසවා සන්කලේය. "තීන්තයි කොලයි. ඔන්න ඔතැන මේසෙ උඩ. මම කියන දේ ලියපන්."

කඩදාසිය සිය දණහිස මත අතුරාගත් නෙඩ් පිහාටු පෑනක් අතට ගත්තේය. "ඔබගෙ අණ මගේ ස්වාමිනී."

"මේ තමා රොබර්ට් බරතියන්ගෙ අන්තිම කැමැති පත්‍රය. ඒ නමින් වන පළමුවෙනියා වූ ද, අන්දාල්වරුන් ගේ රජු වූ ද, ඔය ඔක්කොම මලඉලවු තනතුරු ටික දාපන්. උඹ දන්නවනෙ ඒක කොහොමද යන්නෙ කියලා... මම මෙයින් අණකර ප්‍රකාශකර සිටින්නේ රජතුමා ගේ හස්තය හා වින්ටර්ෆෙල්හි අධිපතියා වන ස්ටාර්ක් වංශයේ එඩාර්ඩ් මේ රාජධානියේ උපරාජයා ලෙසත් රාජධානියේ ආරක්ෂකයා ලෙසත් පත්කරන බවයි. මගේ... මරණයෙන් පසු මා වෙනුවට... මගේ පුත්‍රයා ජොෆ්රි නිසි වයස් පැමිණෙන තුරු ඔහු විසින් මේ රාජධානිය පාලනය කරනු ඇත..."

"‍රොබර්ට්..." ජොෆ්රි ඔබේ පුතා නෙවෙයි, ඔහුට කියන්නට උවමනා විය. එනමුදු ඒ වදන් මුවින් පිටතට ගලා ආවේ නැත. රොබර්ට්ට දැනෙමින් තිබුනු වේදනාව ඔහුගේ මුහුණින් පැහැදිලිවම දැකිය හැකි විය. ඔහුට තවදුරටත් රිදවන්නට නෙඩ්ට අවශ්‍ය නොවීය. එබැවින් ඔහු හිස පහත්කරගෙන දිගටම ලියන්නට විය. එහෙත් රජතුමා 'මගේ පුත්‍රයා ජොෆ්රි' යනුවෙන් පැවසූ තැන 'මගේ උරුමක්කරු' යනුවෙන් යොදන්නට ඔහු අතපසු නොකලේය. මේ කරනලද වංචාව නිසා ඔහුට මහත් වරදකාරී බවක් දැනෙන්නට විය. 'ආදරේ නිසා අපි කියන බොරු!' ඔහු කල්පනා කලේය. 'දෙවියන් මට සමාව දෙත්වා!' "ඔබට තව මොනවද කියන්ට ඕන?"

"කියහන්... උඹට ඕන දෙයක්. රැක බලාගන්ට, ආරක්ෂා කරන්ට. පැරණි හා නව දෙවිවරුන් ගේ නාමයෙන්. උඹ දන්නවනෙ ඔය විකාර වචන ටික. ඒ ටික ලියහන්‍. මම අත්සන් කරන්නම්. මම මලාට පස්සෙ උඹ ඒක රාජසභාවට ඉදිරිපත් කරපන්."

"රොබර්ට්..." නෙඩ් දුකින් පීඩිත වූ ස්වරයෙන් කීය. "උඹට මේක මෙහෙම කරන්ට බෑ. මාව දාලා මෙහෙම මැරෙන්ට එපා. මේ රාජධානියට උඹව අවශ්‍යයි."

රොබර්ට් ඔහුගේ අතකින් අල්ලාගත්තේ ය. ඔහුගේ අතැඟිලි දැඩිව මසට කාවැදුනි‍. "උඹනම්... මහ නරක බොරුකාරයෙක්, නෙඩ් ස්ටාර්ක්." රජතුමා වේදනාව මැඩගනිමින් කතාකලේය. "රාජධානිය... රාජධානිය දන්නවා... මම කොච්චර නරක රජෙක්ද කියලා. ඒරිස් වගේම නරක රජෙක්. දෙයියො මට සමාව දෙන්ට ඕන."

"නෑ. ඒරිස් තරම්ම නරක නෑ. මගේ ස්වාමිනී. කොහෙත්ම ඒරිස් තරමට නරක් වුනේ නෑ."

රොබර්ට් දුබල සිනහවක් පෑවේය. "අඩුමගානෙ... උන් කියයි... මේ අන්තිම දේ... ඒකවත් මම හරියට කලයි කියලා. උඹ මාව අසමත් කරන්නෙ නෑ කියලා මම දන්නවා. උඹයි දැන් රාජ්‍යය විචාරන්නෙ. උඹ ඒකට වෛර කරයි. මටත් වඩා වෛර කරයි... ඒ වුනත් මම දන්නවා උඹ ඒ වැඩේ හොඳට කරයි. උඹ ඕක ලියලා ඉවරද?"

"එහෙමයි මගේ ස්වාමිනී." නෙඩ් ලිපිය රොබර්ට් වෙතට දිගුකලේය. රජතුමා කිසිවක් නොදකින දෑසින් සිය අත්සන යෙදීය. මේ උත්සාහය නිසා ඔහු ලිපිය පුරා ලොකු ලේ පැල්ලමක් තැවරුවේය. "මේකට මුද්‍රා තියන්ට සාක්කිකාරයො ඕන."

"මගේ අවමගුල් භෝජන සංග්‍රහය වෙනුවෙන් අර ඌරාව පාවිච්චි කරපන්." රොබර්ට් ගොරෝසු හඬින් කෙඳිරිගෑවේ ය. "කටේ ඇපල් ගෙඩියක් ගහලා, හොඳට හම පිපිරෙන ගානට රෝස් කරපන්. ඌව කාපන්. උඹේ හුස්ම හිරවෙනකම්ම කාපන්. මට පොරොන්දු වෙයන් නෙඩ්."

"මම පොරොන්දු වෙනවා." 'මට පොරොන්දු වෙන්ට නෙඩ්' ලියානා ගේ කටහඬ ඔහුගේ හිස තුළ දෝංකාර දෙන්නට විය.

"අර කෙල්ල... ඩනේරිස්... ඒකිට ජීවත්වෙන්ට දියන්. උඹට පුළුවන් නම්... දැනටමත් පරක්කු වැඩි නැත්තම්... උන්ට කතා කරපන්... වාරිස්ට, සුළැඟිල්ලාට... උන්ට එයාව මරන්ට දෙන්ට එපා. ඒවගේම මගේ පුතාට උදවු කරපන් නෙඩ්. එයාට උදවු කරපන්... මට වඩා හොඳ කෙනෙක් වෙන්ට." ඔහු වේදනාවෙන් ඇකිළුනේ ය. "දෙයියො මට සමාව දෙන්ට ඕන."

"දෙයියො උඹට සමාව දෙයි මගේ මිත්‍රයා. දෙයියො සමාව දෙයි."

රජතුමා දෑස් පියාගත් අතර ඔහුට සැහැල්ලුවක් දැනුනාක් මෙන් දිස්විය. "ඌරෙක්ගෙන් මැරුම් කන්ට." ඔහු කටුකුටු ගෑවේය. "මට හිනාවෙන්ට ඕන. ඒ වුනත් එතකොට හරියට රිදෙනවා."

නෙඩ්ට සිනාසිය නොහැකි විය. "මම එයාලට ආපහු කතාකරන්ට ද?"

රොබර්ට් දුබල අයුරින් හිස සෙලවීය. "උඹේ කැමැත්තක්. දෙයියම්පා! ඇයි මෙච්චර සීතල?"

නැවත කාමරයට පැමිණි සේවකයෝ විගස උඳුන්වල ගිනි අලුත් කරන්නට වූහ. රැජිණ පිටවගොස් තිබුනු අතර අඩුම තරමේ එය සැනසීමට කරුනක් විය. ඇයට මොළයක් කියා දෙයක් ඇත්නම් දැන් කල යුතු හොඳම දෙය දරුවනුත් රැගෙන එළිවන්නට පෙර මෙයින් පැනයාමයි. ඇය දැනටමත් ඕනෑවටත් වඩා වැඩි කාලයක් මෙහි ගතකර ඇත.

රොබර්ට් රජතුමාට ඇය නැති බවක් දැනුනේවත් නැත. සිය අන්තිම කැමැති පත්‍රයට මුද්‍රා තබද්දී සාක්කිකරුවන් වශයෙන් සිය සොයුරු රෙන්ලිට හා මේස්ටර් පයිසෙල්ට අසලින් සිටගෙන සිටින්නැයි ඔහු අණකලේය. "දැන් මට වේදනාව අඩුවෙන්ට මොකක් හරි දීපල්ලා. ඊටපස්සෙ මට මැරෙන්ට දීපල්ලා."

පයිසෙල් නැවත වරක් ලහිලහියේ ඔහු වෙනුවෙන් පොපි යුෂ කෝප්පයක් සූදාණම් කලේය. මේ වතාවේ රජතුමා ඒ සියල්ලම පානය කලේය. හිස් කෝප්පය පසෙකට විසිකරද්දී ඔහුගේ කළු රැවුල පුරා සුදු පැහැ බිඳිති විසිර ගියේය. "මට හීන පෙනෙයිද?"

නෙඩ් ඔහුට පිළිතුරු දුන්නේය. "එහෙමයි මගේ ස්වාමිනී."

"බොහොම හොඳයි." ඔහු සිනාසුනේ ය. "මම ලියානාට උඹේ ආදරේ දෙන්නම් නෙඩ්. මං වෙනුවෙන් මගේ දරුවො ටික බලාගනින්."

මේ වදන් පිහිපහරවල් මෙන් නෙඩ්ගේ පපුවේ ඇනෙන්නට විය. එක් මොහොතකට ඔහුට කිවයුත්තක් සිතාගත නොහැකි විය. ඔහුට බොරුවක් කියාගත නොහැකි විය. ඊළඟ මොහොතේ ඔහුට රොබර්ට්ගේ අවජාතකයින් සිහිපත් විය. සිය මවගේ ඇකයේ නිදාසිටින පුංචි බාරා, මිටියාවතේ සිටින මයා, කම්මලේ සිටින ජෙන්ඩ්‍රි සහ අනිකුත් සියල්ලන්ම. "මම එහෙම කරන්නම්... ඔබේ දරුවො මගේ දරුවන් තරම්ම හොඳින් බලාගන්නම්." ඔහු මුදු ස්වරයෙන් කීය.

හිස සැලූ රොබර්ට් දෙනෙත් පියාගත්තේ ය. පොපි යුෂ විසින් ඔහුගේ වේදනාව මකා දමද්දී සිය පැරණි ආදරණීය මිත්‍රයා කොට්ට තුළ මෘදු අයුරින් කිඳා බැස නිදාගන්නා ආකාරය නෙඩ් බලා සිටියේය.

මේස්ටර් පයිසෙල් නෙඩ් වෙතට ළඟාවද්දී ඔහුගේ බරැති දම්වැල නද දුන්නේය. "මට පුළුවන් උපරිමය මම කරනවා මගෙ උතුමානනි. ඒ වුනත් මේ තුවාල කුණුවෙලා. එතුමාව මා ගාවට අරන් එන්ට එයාලට දවස් දෙකක් ගිහිල්ලා තියෙනවා. මම එයාව දකිනකොට පරක්කු වැඩියි. මට එතුමන්ගෙ වේදනාව අඩුකරන්ට පුළුවන්. ඒ වුනත් එතුමන්ව දැන් සනීප කරන්ට පුළුවන් දෙවියන්ට විතරයි."

"කොච්චර කාලයක් යයිද?" නෙඩ් ඇසීය.

"හරි විදියට නම් එතුමා දැනටමත් මැරිලයි ඉන්ට ඕන. මම කවමදාවත් දැකලා නෑ කිසිම මිනිහෙක් මෙච්චර තදින්, මෙච්චර බිහිසුණු විදියට ජීවිතේ එල්ලිලා ඉන්නවා."

"මගේ අයියා හැමදාමත් ශක්තිමත්." රෙන්ලි උතුමානන් කීවේය. "සමහරවිට ඥානවන්ත නොවෙන්ට පුළුවන්. ඒ වුනත් ශක්තිමත්." නිදන කාමරය තුළ වූ හුස්ම හිරකරවනසුළු උණුසුම නිසා ඔහු‍ගේ නළලින් ඩා බිඳු වෑහෙමින් තිබින. ඔහු හරියටම රොබර්ට් ගේ භූතාත්මයක් මෙන්, තරුණ, කඩවසම් රූපාකාරයකින් යුතුව එතැන සිටගෙන සිටියේය. "එයා අර ඌරාව මැරුවා. එයාගෙ බඩ ඇරිලා අතුණුබහන් එළියට ඇවිල්ලයි තිබුනෙ. ඒ වුනත් එයා කොහොමහරි ඌරාව මැරුවා." ඔහුගේ කටහඬ විමතියෙන් පිරී තිබින.

"රොබර්ට් කියන්නෙ තමන්ගෙ සතුරෙක් කෙලින් කටින් ඉන්නතාක්කල් කිසිමදාක සටන් බිමෙන් පිටවෙලා ගිය කෙනෙක් නෙවෙයි." නෙඩ් ඔහුට කීවේය.

දොරට පිටතින් සෙර් බැරිස්ටාන් සෙල්මි තවමත් මුරකාවලෙහි යෙදී සිටියේය. "මේස්ටර් පයිසෙල් රොබර්ට්ට පොපි යුෂ දුන්නා. මගේ අවසරයක් නැතුව කිසිම කෙනෙකුට එයාගෙ විවේකයට බාධා කරන්ට ඉඩදෙන්ට එපා." නෙඩ් ඔහුට පැවසීය.

"ඔබතුමාගෙ අණ ඒ විදියටම ඉටුවේවි මගෙ උතුමානනි." සෙර් බැරිස්ටාන් සිය වයසටත් වඩා මහලු වූවාක් මෙන් පෙනින. "මා ගැන තිබ්බ ගෞරවනීය විශ්වාසය රකින්ට මට බැරිවුනා."

"හොඳම නයිට්වරයෙකුටවත් බෑ රජතුමාව එයාගෙන්ම ‍බේරගන්ට. රොබර්ට් වල් ඌරො දඩයම් කරන්ට බොහොම ආසා කලා. මම දැකලා තියෙනවා එයා ඌරො දාස්ගානක් දඩයම් කරන හැටි." ඔහු කිසිදු ඇසිපිය සැලීමකින්වත් තොරව සිටිපිය සිටගෙන සිටිනු ඇත. දෙපා පළල් කරගෙන, සිය දැවැන්ත හෙල්ලය දෑතින් රැගෙන බලාසිටිනු ඇත. එමෙන්ම ඌරා පිම්මේ ඔහු වෙතට පිඹගෙන එද්දී ඔහු ඌට අවලාද නගනු ඇත, ඌට දෙස් තබනු ඇත. නියම තත්පරය එළඹෙනතුරු බලා හිඳ, සතා ඔහු මතට පනින තෙක්ම බලා හිඳ, අවසන් මොහොතේ එකම එක මාරාන්තික තිර පහරකින් සතාව මරාදමනු ඇත. "කිසිම කෙනෙක් දැනගෙන හිටියෙ නෑ මූ එයාගෙ මාරයා කියලා."

"ඔබ එහෙම කියාපු එක බොහොම කරුනාවන්තයි එඩාර්ඩ් උතුමානනි."

"රජතුමාත් ඒකම තමා කිවුවෙ. එයා කිවුවෙ වයින් නිසා මේ දේ වුනයි කියලා."

නයිට්වරයා දුබල අයුරින් හිස වැනීය. "අපි ඌරාව උගේ ලෙනෙන් එලවන් එද්දිත් රජතුමා සෑදලේ උඩ වැනි වැනියි හිටියෙ. ඒ වුනත් එතුමා අණකලා අපි හැමෝටම පැත්තකට වෙලා එයාට ඉඩදෙන්ටයි කියලා."

"මම මේ කල්පනා කරන්නෙ සෙර් බැරිස්ටාන්," වාරිස් මෘදු ස්වරයෙන් ඇසීය. "කවුද රජතුමාට වයින් දුන්නෙ?"

පණ්ඩකයා ගේ පැමිණිම නෙඩ්ට ඇසී නොතිබුනි. එනමුදු ඔහු හිස ඔසවා බලද්දී වාරිස් එතැන විය. ඔහු බිම ගෑවෙන තරම් දිග, කළු විල්ලුද කබායක් පැළැඳ, අලුතෙන් මුහුණට පුයර දමා තිබුනි.

"ඒ වයින් රජතුමාගෙම වයින් මල්ලෙන්." සෙර් බැරිස්ටාන් පිළිතුරු දුනි.

"එකම එක මල්ලක් විතරක්? දඩයම කියන්නෙ බොහොම තිබහ හැදෙන දෙයක්."

"මම ඒකනම් ගණන් කලේ නෑ. ඒ වුනත් කිසිම සැකයක් නෑ, එකකට වඩා වැඩිවෙන්ට ඕන. එයාට ඕන වුන හැමවෙලාවෙම එයාගෙ සහචරයා ඉක්මනටම අලුත් වයින් මල්ලක් ගෙනත් දුන්නා."

"කොච්චර හොඳ කීකරු කොලුවෙක්ද. තමන්ගෙ රජතුමාට විඩා වැටෙන්ට නොදී හැම වෙලාවෙම එහෙම සංග්‍රහ කරන්ට වගබලාගන්න එක." වාරිස් කීය.

නෙඩ්ගේ මුවට තිත්ත රසයක් දැනෙන්නට විය. රොබර්ට් ගේ සහචරයින් වශයෙන් සේවය කල තඹ පැහැ හිසකෙසින් යුතු අර ගැටවරයින් දෙදෙනා ඔහුගේ සිහියට නැගෙන්නට විය. "කොයි එක්කෙනා ද?"

"වැඩිමහලු එක්කෙනා." සෙර් බැරිස්ටාන් පිළිතුරු දුනි. "ලැන්සල්."

"මම දන්නවා ඒ කොලුවාව බොහොම හොඳට." වාරිස් පැවසීය. "බොහොම ශක්තිසම්පන්න කොලුවෙක්. සෙර් කෙවන් ලැනිස්ටර්ගෙ පුතා. ටයිවින් උතුමානන්ගෙ බෑණා. රැජිණගෙ ළඟම ඥාතියෙක්. මම ප්‍රාර්ථනා කරනවා මේ කොල්ලා රජතුමාගෙ මරණය ගැන තමන්ට දෙස් තියාගන්න එකක් නැහැයි කියලා. මේ තරුණ අහිංසක දරුවො කොච්චර ඉක්මනට අනතුරක වැටෙන්ට පුළුවන්ද‍. මට මා ගැනම මතක්වෙනවා."

සැබැවින්ම වාරිස්ට එක් කලෙක තරුණ වියක් තිබෙන්නට ඇත. එනමුදු ඔහු අහිංසකව සිටියාය යන කරුන සම්බන්ධයෙන් නෙඩ් තුළ කිසිදු විශ්වාසයක් නොවීය. "ඔබ දරුවො ගැන කතාකරපු නිසයි මට මේක මතක් වුනේ. රොබර්ට් ඩනේරිස් ටාර්ගේරියන් ගැන තිබුනු අදහස වෙනස් කරගත්තා. ඔබ මොන මොන විදියේ උපක්‍රම සූදාණම් කරලාද කියන්ට මම දන්නෙ නෑ. ඒ වුනත් ඒවා නවත්තන්ට ඕන. මේ දැන්මම."

"අයියෝ! මේ දැන්මම කිවුවට ප්‍රමාද වැඩියි. මට සමාවෙන්ට, ඒ වුනත් අර කුරුල්ලො දැනටමත් පියාඹලා ඇති. කොහොමවුනත් මම මට පුළුවන් උපරිමය කරන්නම්. ඔබේ අවසරය මගෙ උතුමානනි." හිස නැමූ ඔහු පඩිපෙළ දිගේ පහළට බැස අතුරුදන් විය.

Petyr Baelish: “You’ll need someone to share your burdens. I assure you, my price would be modest.”