ජොන් - 01-2

"රැජිණත් තරහින් ඉන්නෙ." ජොන් සිය බාප්පාට කෙඳිරුවේ ය. "තාත්තා අද දවල් රජතුමා එක්කරන් ගියා පහළ සොහොන් ගෙවල් බලන්ට. රැජිණ ඒකට එච්චර කැමැති වුනේ නෑ."

බෙන්ජින් ජොන් ‍දෙස පරීක්ෂාකාරී මැන බලන අන්දමේ බැල්මක් හෙලී ය. "උඹට කිසිම දෙයක් ‍ලේසියෙන් මග ඇරෙන්නෙ නෑ නේද ජොන්? උඹ වගේ එකෙක් අපට ප්‍රාකාරෙදි ‍ගොඩක් ප්‍රයෝජනවත් වෙයි."

ජොන් ආඩම්බරයෙන් පිරී ගි‍යේ ය. "‍රොබ් ලන්සෙන් සටන් කරද්දි මට වඩා ‍ගොඩක් ඉස්සරහින් ඉන්නෙ. ඒ වුනා‍ට මං තමා කඩු හරඹෙට දක්ශයා. අනික හලන් කියනවා මං බලකොටුවෙ අනිත් ඕන කෙනෙක් තරම්ම හොඳින් අශ්වයා පිටේ යනවා කියලා."

"සැලකිය යුතු මට්ටමේ දෙයක්."

"ඔයා ආයෙමත් ප්‍රාකාරෙට යනකොට මාවත් එක්කරන් යන්ට. ඔයා ඇහුවොත් තාත්තා බෑ කියන එකක් නෑ. මං දන්නවා."

බෙන්ජින් ඔහු ගේ මුහුණ දෙස පරීක්ෂාවෙන් බැලී ය. "ප්‍රාකාරෙ කියන්නෙ කොල්ලෙකුට හරිම අමාරු තැනක් ජොන්."

"මං දැන් ගොඩක් දුරට වැඩුන මිනිහෙක්." ජොන් විරෝධය පෑවේ ය. "ඊළඟ උපන්දිනේට මට පහළොව ලබනවා. මේස්ටර් ලුවින් කියන්නෙ අවජාතකයො අනිත් සාමාන්‍ය ළමයින්ට වඩා ඉක්මනින් වැඩෙනවා කියලයි."

"ඒක ඇත්ත." මේසය මත තිබුනු ජොන් ගේ කුසලාණ අතට ගෙන නැවත වයින් පුරවා ගත් බෙන්ජින් ලොකු උගුරක් බී‍වේ ය.

"ඩෝර්න් යටත් කරද්දි ඩේරන් ටාර්ගේරියන්ට අවුරුදු දාහතරයි‍." ජොන් කීය. මේ තරුණ මකරා ජොන් ගේ ලෝකයේ එක් වීරයකු විය.

"මුළු ගිම්හානයක් පුරාවටම සිද්ධ වෙච්ච යුද්ධයක්. ඩෝර්න් අල්ලන්ට එයා මිනිස්සු දහදාහක් බිල්ලට දුන්නා. ඒක රැකගන්ට එයාට තව පනස්දාහක් බිලිදෙන්ට වුනා. කවුරු හරි එයාට කියන්ට තිබුනා යුද්ධය කියන්නෙ සෙල්ලමක් නෙවෙයි කියලා." ඔහු තවත් වයින් උගුරක් බී‍වේ ය. "අනිත් එක, ඩේරන් ටාර්ගේරියන් මැරෙද්දි එයාට යාන්තං දහඅටක් වුනා විතරයි. උඹට ඒ කෑල්ල අමතක වුනාද?"

"මට ‍මොකුත් අමතක වෙලා නෑ." ජොන් කීය. පානය කරන්නට යෙදුනු වයින් විසින් ඔහුව එඩිතර කර ඇත. ඔහු කොන්ද කෙලින් කර හිඳගත්තේ වඩාත් උස් බවක් පෙන්වීමට ය. "මට නිශා රැකුම් බලකායෙ සේවය කරන්ට ඕන බාප්පෙ."

රාත්‍රියේ සිය සොයුරන් ඔහු අවට නිදා සිටිද්දී නිදි ඇඳේ සිටි ජොන් බොහෝ වාරයක් මේ ගැන තදින් සිතා බලා තිබින‍. මතු යම් දිනෙක රොබ් වින්ටර්ෆෙල්හි හිමිකරුවා වනු ඇත. උතුරේ අධිපතියා වශයෙන් ඔහු සුවිසල් හමුදාවන්ට අණ දෙනු ඇත. බ්‍රැන් හා රිකන් රොබ් ගේ ධජ ඔසවාගෙන යනු ඇති අතර ඔහු ගේ නමින් බලකොටු පාලනය කරනු ඇත. ඔහු ගේ සොයුරියන්, ආර්යා හා සන්සා, වෙනත් උසස් වංශවත් පවුල්වල උරුමක්කරුවන් හා විවාහ වී දකුණේ පිහිටි එම බල‍කොටුවල ස්වාමි දූන් මෙන් යනු ඇත. නමුදු ඔහු වැනි අවජාතකයෙකුට කවර නම් ස්ථානයක් හිමි වනු ඇත්ද?

"උඹ ඔය අහන්නෙ මොකක් ගැනද කියලා උඹට තවම හරියට තේරුමක් නෑ ජොන්. නිශා රැකුම කියන්නෙ දිවුරුම් දුන්න සහෝදරත්වයක්. අපට පවුල් නෑ. අපේ කිසිම කෙනෙකුට කවදාවත් ළමයෙකුට තාත්තා කෙනෙක් වෙන්ට බෑ. රාජකාරිය කියන්නෙ අපේ ගෑනි. ගෞරවය කියන්නෙ අපේ හොර ගෑනි."

"අවජාතකයෙකුට වුනත් ගෞරවයක් ලබන්ට පුළුවන්. මං සූදාණම් නිශා රැකුම වෙනුවෙන් දිවුරන්ට."

"උඹ අවුරුදු දාහතරක කොල්ලෙක්. උඹ මිනිහෙක් නෙවෙයි. තාම මිනිහෙක් නෙ‍වෙයි. උඹ ගෑනියෙක් එක්ක එකතු වෙනකං උඹට තේරෙන්නෙ නෑ උඹ ඔය මොකක්ද නැති කරගන්ට යන්නෙ කියලා."

"මං ඒ ගැන වදවෙන්නෙ නෑ."

"උඹ වදවෙයි, උඹ දන්නවනං මොකක්ද ඒකෙ තේරුම කියලා." බෙන්ජින් කීය. "ඒ දිවුරුම නිසා උඹට මොනා මොනා නැති වෙනවද කියලා උඹ දන්නවනං උඹ ඒකට ඔච්චර උනන්දු වෙන්නෙ නෑ පුතා."

සිය සිරුර තුළ කේන්තිය නැග එනු ජොන්ට දැනුනි. "මං උඹේ පුතා නෙවෙයි."

බෙන්ජින් ස්ටාර්ක් නැගිට්ටේ ය. "ඒක බොහොම කණගාටුවට කාරණයක්." ඔහු ජොන් ගේ උරහිස මත අතක් තැබී ය. "උඹේම අවජාතක‍යො කීප දෙනෙකුට තාත්තා වුනාට පස්සෙ ආයෙමත් ඇවිත් මාව හම්බ වෙයං. එතකොට අපි බලමු උඹට කොහොමද හිතෙන්නෙ කියලා."

ජොන් වෙවුලා ගියේ ය. "මං කවදාවත් අවජාතකයෙකුට තාත්තා වෙන්නෙ නෑ. කවදාවත් නෑ." ඔහු ගේ වදන් විෂ මෙන් පිටතට විද්දේ ය.

හදිසියේම ජොන්ට පෙනී ගියේ මුළු මේසයම සිය කතා නවත්වා ඔහු දෙස බලා සිටින බවයි. සිය දෑස් අගින් කඳුළු උනනු ඔහුට දැනුනු අතර ඔහු නැගී සිටියේ ය.

"මට සමාවෙන්ට." සිය අවසාන ගරුත්වය කැටි කර ගනිමින් ජොන් කීය. සැනෙන් ආපසු හැරුනු ඔහු ඉදිරියට යාමට පියවර එසෙවුවේ ඔවුන් ඔහු ගේ කඳුළු දකිනු ඇතැයි යන බියෙනි. සිතුවාට වඩා වැඩිපුර ඔහු වයින් බී ඇති සේ ය. දෙපා පැටලුනු ඔහු පැත්තකට ඇලවී ගොස් සේවිකාවක ගේ සිරුරේ හැපීම නිසා ඈ අත තිබුනු වයින් ගුරුලේත්තුවක් විසි වී ගොස් බිම වැටී බිඳුනි. ඔහු වටකර දසතින්ම සිනා හඬ ඇසෙන්නට වූ අතර සිය කම්මුල් දිගේ කඳුළු වැල් ගලා යනු ජොන්ට දැනින. කවුරුන් හෝ කෙනෙකු ඔහුව කෙලින් කිරීමට උත්සාහ කල අතර ඔහු ගේ ග්‍රහනයෙන් මිදුනු ජොන් අඩක් නොපෙනෙන දෑසින් යුතුව දොර දෙසට දිව ගියේ ය. ගෝස්ට් ද ඔහු පසුපසින් පිටත රාත්‍රී අන්ධකාරය වෙතට දිව ගියේ ය.

පිටත අංගනය හිස් සහ නිශ්ශබ්ද වූ අතර ඇතුළත ප්‍රාකාරය මුදුනේ තනි මුර ‍සෙබළෙක් පමණක් මුරකාවලෙහි යෙදී සිටි‍යේ ය. ඒ හැරෙන්නට බලකොටුව අඳුරු හා පාළු එකක් මෙන් පෙනින. ජොන් වරක් අත හැර දැමුනු බලකොටුවක් දැක තිබුනු අතර ඔහුට අද රාත්‍රියේ වින්ටර්ෆෙල් දුටු විට සිහි වූයේ එම බලකොටුව ය.

ඔහුට පිටුපසින් තිබුනු ජනේල‍යෙන් සංගීතය හා අනෙකුත් ශබ්ද පිටතට ගලා ආවේ ය. ජොන්ට අසන්නට අවශ්‍ය වූ අවසානම දෙය එය වූ අතර සිය කමිස අතින් දෑසේ කඳුළු පිස දැමූ ඔහු ආපසු යන්නට හැරුනි.

"කොල්ලා." කවුදෝ ඔහු ඇමතී ය. ජොන් හඬ ආ දෙසට හැරුනි.

ප්‍රධාන ශාලාවට ඇතුළුවන දොරටුවට ඉහළින් වූ ගැටිය මත ටිරියන් ලැනිස්ටර් වාඩි වී සිටියේ ය. කුරුමිට්ටා ඔහු දෙස බලා සිනාසුනි. "ඔය සතා වෘකයෙක්ද?"

"ඝෝරවෘකයෙක්. උගේ නම ගෝස්ට්." ඔහු කුඩා මිනිසා දෙස බලාගත්වනම සිටියේ ය. "ඔබ මොකද ඔතනට වෙලා කරන්නෙ? ඇයි ඔබ භෝජන සංග්‍රහයට සහභාගි වෙන්නෙ නැත්තෙ?"

"ඇතු‍ළෙ හරි රස්නෙයි. සද්දෙත් වැඩියි. අනෙක මං ඕනවටත් වඩා වැඩිපුර වයින් බිවුවා. බොහොම කාලෙකට ඉස්සර මං ඉගෙනගත්ත දෙයක් තමා තමන්ගෙ සහෝදරයගෙ ඇඟට වමනෙ දාන එක හරිම අශෝබන දෙයක් කියලා. මට උඹේ වෘකයව ළඟට කිට්ටුවෙලා බලන්ට පුළුවන්ද?"

ජොන් තැතනුවේ ය. ඊට පසු හෙමිහිට හිස සැලීය. "ඔබට බිමට බහින්ට පුළුවන්ද? නැත්තං මං ඉණිමගක් අරන් එන්ටද?"

"අනේ පලයං බං යන්ට." කුඩා මිනිසා කීවේ ය. ඊළඟ මොහොතේ ඔහු හිඳ සිටි ගැටියෙන් පිටතට පැන්නේ ය. තිගැස්සුනු ජොන් මවිතයෙන් බලා සිටියේ බෝලයක් මෙන් වක ගැසී ගුවනට පිනූ ටිරියන් ලැනිස්ටර් සැහැල්ලු අන්දමින් සිය දෑත් මතින් පොළවට පතිත වී ඒ සැනින් දෙපයින් සිටගන්නා අන්දමය.

ගෝස්ට් නොසන්සුන් අයුරින් ඔහුගෙන් ඈත් වුනි.

සිය ඇඳුම්වල දූවිලි ගසා දැමූ කුරුමිට්ටා සිනාසුනි. "මං හිතන්නෙ මං උඹේ වෘකයා බය කලයි කියලා. මට සමාවෙන්ට."

"ඌ බය වෙලා නෑ." ජොන් පිළිතුරු දුන්නේ ය. බිම දණගැසූ ඔහු වෘකයා ඇමතී ය. "ගෝස්ට්. මෙහෙ වරෙන් හොඳ එකා වගේ. ආන්න එහෙම."

වෘක පැටවා හෙමිහිට විත් සිය හොම්බ ජොන් ගේ මුහුණේ ඇතිල්ලුවේ ය. එහෙත් ඌ ටිරියන් ලැනිස්ටර් දෙස පරීක්ෂාකාරී ඇසක් යොමාගෙන සිටියේ ය. කුරුමිට්ටා ඌ සුරතල් කිරීමට අත දිගු කල විට සැනෙන් පසුපසට ගිය ඌ නිහඬවම දත් විලිස්සී ය. "ඌ කුලෑටියි නේද?" ලැනිස්ටර් කීය.

"ඉඳගනිං ගෝස්ට්." ජොන් අණ ක‍ලේ ය. "ආන්න හරි. හොඳ එකා. දැන් ඔහොම හෙල්ලෙන්නෙ නැතුව ඉඳපං." ඔහු කුරුමිට්ටා දෙස බැලුවේ ය. "ඔබට දැන් ඌව අල්ලන්ට පුළුවන්. ඌ මං කියනකං හෙල්ලෙන්නෙ නෑ. මං ඌ පුහුණු කරනවා."

"මට පේනවා." ලැනිස්ටර් කීය. ඔහු වෘක පැටවා ගේ හිස පිරිමැද්දේ ය. "හොඳ වෘකයා."

"මං මෙතන හිටියෙ නැත්තං ඌ ඔබේ බෙල්ල ඉරලා දාවි‍‍." ජොන් කීවේ ය‍. එය තවමත් සිදු විය නොහැකි දෙයක් වුවද පැටවා වැඩුන පසු අනිවාර්යයෙන්ම සිදු විය හැකි දෙයකි.

"එහෙමනං උඹ මගෙ කිට්ටුවෙන් ඉන්න එක කෝකටත් හොඳයි." කුරුමිට්ටා කීය. හිස පසෙකට ඇල කල ඔහු සිය අසමාන දෑසින් ජොන් දෙස බැලී ය. "මං ටිරියන් ලැනිස්ටර්."

"මං දන්නවා." ජොන් නැගිට්ටේ ය. ඔහු කුරුමිට්ටාට වඩා උස් වූ අතර එය ඔහු ගේ සිතේ අමුතුම හැඟීමක් ඇති කලේ ය.

"උඹ නෙඩ් ස්ටාර්ක්ගෙ අවජාතකයා නේද?"

සිය සිරුර පුරා සීතලක් දිව යනු ජොන්ට දැනුනි. සිය දෙතොල් තද කරගත් ඔහු කිසිවක් නොකීවේ ය.

"මං උඹේ හිත රිද්දුවද? සමාවෙන්ට, කුරුමිට්ටො එච්චර නුවණෑති එවුන් නෙවෙයි. පරම්පරා ගානක බම්මන්නො කරපු දේවල් නිසා මට කිසිම බයක් නැතුව ඕන කබල් ඇඳුමක් අඳින්ට පුළුවන්. කටට එන දෙයක් කියන්ට පුළුවන්." ඔහු නියෙවුවේ ය. "කොහොමවුනත් උඹ තමා අවජාතකයා නේද?"

"එඩ්ඩාර්ඩ් ස්ටාර්ක් උතුමාණන් කියන්නෙ මගෙ තාත්තා තමා." ජොන් පිළිගත්තේ ය.

ලැනිස්ටර් ඔහු ගේ මුහුණ අධ්‍යයනය කරන්නට විය. "ඔවු. මට ඒක පේනවා. උඹේ ස‍හෝදරයන්ට වඩා උඹේ මූනෙ උතුරුකරේ පෙනුම තියෙනවා."

"මගේ අර්ධ සහෝදරයො." ජොන් ඔහුව නිවැරැදි කලේ ය. කුරුමිට්ටා කී දේ නිසා ඔහු ගේ සිතේ සතුටක් ඇතිවුවද ඒ බැව් නොපෙන්වීමට ඔහු තැත් කලේ ය.

"මං උඹට පොඩි අවවාදයක් දෙන්නං අවජාතකයො. උඹ කවුද කියන එක කවදාවත් අමතක කරන්ට එපා. මොකද අනිවාර්යයෙන්ම ලෝකයා ඒක අමතක කරන්නෙ නෑ. ඒක උඹේ ශක්තිය කරගනිං. එතකොට ඒක කවදාවත් උ‍‍ඹේ දුර්වල කම වෙන්නෙ නෑ. ඒකෙන් සන්නද්ධ වෙයං. එතකොට උඹට රිද්දන්ට ඒක පාවිච්චි කරන්ට පුළුවන් වෙන්නෙ නෑ."

‍ජොන් සිටියේ කිසිවෙකු ගේ අවවාදයක් පිළිගත හැකි මට්ට‍මේ මනෝභාවයක නොවේ. "ඔබ මොනාද දන්නෙ අවජාතකයෙක් වෙන එක ගැන?"

"හැම කුරුමිට්ටෙක්ම එයාගෙ තාත්තගෙ ඇස් දෙකට පේන්නෙ අවජාතකයෙක් වගේ."

"ඔබ ඔ‍බේ අම්මාගෙ බඩෙන් නියම ආකාරයට ඉපදුන ලැනිස්ටර් කෙනෙක්."

"එහෙමද?" ටිරියන් පිළිතුරු දුන්නේ කර්කශ උපහාසයෙනි. "අනේ කරුනාකරලා ඒක ගිහිං කියපංකො මගෙ වංශාධිපති තාත්තට. මං ඉපදුනු ගමන් ම‍ගේ අම්මා මැරුනා. තාත්තා කවදාවත් ඒ කාරනේ ගැන විශ්වාසයක් තිබ්බෙ නෑ."

"මං දන්නෙ නෑ කවුද මගෙ අම්මා කියලවත්." ජොන් කීවේ ය.

"කවුරුහරි ගෑනියෙක්. කිසිම සැකයක් නෑ." ඔහු ජොන්ට දුක්ඛිත සිනහවකින් සංග්‍රහ කලේ ය. "මේක මතක තියාගනිං කොල්ලො. හැම කුරුමිට්ටෙක්ම අවජාතකයෙක් වෙන්ට පුළුවන්, ඒත් හැම අවජාතකයෙක්ම කුරුමිට්ටෙක් වෙන්ට ඕන නෑ." ඊළඟ මොහොතේ ආපසු හැරුනු ඔහු උරුවම් බාමින් අලස ලෙස ශාලාව දෙසට ඇවිද යන්නට විය. ඔහු ශාලාවේ දොර ඇරිය විටදී ඇතුළත ආලෝකය විසින් පිටත සෙණ්ඩුවාලුව පුරා ඔහු ගේ ඡායාව ඇඳ දැක්වී ය. එකම එක මොහොතකට ටිරියන් ලැනිස්ටර් රජෙකු තරම්ම උසට නැගී සිටියේ ය.

Tyrion Lannister: "All dwarfs may be bastards, yet not all bastards need be dwarfs."