බ්‍රැන් 06-1

අශ්වාරෝහක සෙබළුන් තුන්සියයක් හා පාබල සෙබළුන් දෙදහසක් පමණ පිරිවැරූ කාර්ස්ටාර්ක්වරුන් එක් සීතල උදෑසනක කාර්හෝල්ඩ්හි පිහිටි සිය බලකොටුවේ සිට පැමිණියෝය. සෙබළ මුලුව සෙමින් සෙමින් ඉදිරියට ඇදී එද්දී ඔවුන් ගේ කුන්තවල වානේමය තුඩු මලානික හිරු එළියේ දිදුලන්නට විය. තමන්ට ද වඩා විශාල බෙරයක් කරේ එල්ලාගත් මිනිසෙක් ඔවුන්ට ඉදිරියෙන් යමින් සරඹ රිද්මයට අනුව බෙරයට තඩිබෑවේය. බුම්! බුම්! බුම්!

හො‍ඩෝර් ගේ උරහිස මත වාඩිවී මේස්ටර් ලුවින් ගේ පිත්තල දුරබලන කන්ණාඩිය දෙනෙතට තද කරගත් බ්‍රැන් ඔවුන් පිටත පවුරේ මුරකුළුණ පසුකරමින් එන සැටි බලා සිටියේය. රිකාර්ඩ් කාර්ස්ටාර්ක් උතුමානන් පිරිසේ ඉදිරියෙන්ම පැමිණියේ ය. ඔහුගේ පුතුන් වන හැරියන්, එඩාර්ඩ් හා ටෝරන් සිය වංශ ලාංඡනය වන කළු පසුබිමේ දිදුලන සුදු පැහැ හිරුගේ සලකුණ සහිත ධජපතාක සෙවනේ ඔහු පසෙකින් අසුන් විහිදූහ. නාකි ආයම්මා කියූ සැටියට නම් ඔවුන් ගේ නහර තුළ ගලාගියේ ද ස්ටාර්ක් රුධිරය විය. වසර සිය ගණනකට පෙරාතුව ඔවුන් ස්ටාර්ක්ලාගෙන් වෙන්වී වෙනමම පෙළපතක් පිහිටුවා තිබුනි. එනමුදු ඔවුන් හා ස්ටාර්ක්වරුන් අතර කිසිදු සමානකමක් බ්‍රැන්ට නම් දැකගත හැකි නොවීය. ඔවුහු බිහිසුනු, මුහුණ පුරා ඝනකම රැවුල් වවාගත්, උරහිසට ද පහතින් වැටෙන සේ දිගු කොණ්ඩා වවාගත්, දැවැන්ත මිනිසුන් වූහ. ඔවුන් ගේ සළු නිමැවී තිබුනේ වලසුන්, වෘකයින් හා සීල් සතුන් ගේ සමිනි.

මේ වනාහි අවසාන පිරිස බව බ්‍රැන් දැන සිටියේය. අනිකුත් වංශාධිපතින් මේ වනවිට ද සිය සෙබළ මුලු හා පැමිණ තිබුනි. ඔවුන් අතර ඇවිද යමින් ශීත පෙළපත්වල ශ්‍රී විභූතිය දැකබලා ගන්නට බ්‍රැන්ට තදින්ම උවමනා විය. සෑම උදෑසනකම මිනිසුන් වෙළෙඳපළ චතුරස්‍රයේ පොර කෑ අතර වීථී කරත්ත රෝදවලට හා සත්ත්ව කුරවලට හසු වී මැඩී ගියේය. එනමුදු ඔහුට මාලිගයෙන් පිටවීම රොබ් විසින් තහනම් කර තිබුනි. "අපට ඔයාව පරිස්සම් කර කර ඉන්ට තරම් අමතර සෙබළු නෑ." ඔහු පැහැදිලි කර තිබුනි.

"මම සමර්ව අරන් යන්නම්." බ්‍රැන් වාද කලේය.

"පොඩි ළමයෙක් වගේ මාත් එක්ක සෙල්ලම් කරන්ට එපා බ්‍රැන්. ඔයා දැන් ඊට වඩා හොඳින් යමක් තේරුම්ගන්ට ඕන. බෝල්ටන් උතුමානන්ගෙ මිනිහෙක් ස්මෝකින් ලොග්වලදි සර්වින් උතුමානන්ගෙ මිනිහෙකුට පිහියෙන් ඇනලා යාන්තං දවස් දෙකයි. ඔයාව එහෙම අවදානමක දැම්මොත් අපේ අම්මා මාව පණපිටින් හම ගහයි." ඔහු මෙය පැවසූයේ රොබ් උතුමානන් සතු විධානාත්මක හඬිනි. එබැවින් එතැනින් එහාට තවත් අයැද සිටීමේ තේරුමක් නැති බව බ්‍රැන් වටහාගත්තේ ය.

මේ සියල්ල එදා අර වෘක වනයේදී සිදුවුනු දේ නිසා බැව් ඔහු දැන සිටියේය. මේ මතකය තවමත් ඔහු වෙත නපුරු සිහින ගෙන එන්නට සමත් වී තිබුනි. ඔහු එදා කිසිදු පිළිසරණක් නැති කුඩා දරුවකු ගේ තත්ත්වයට, අඩුම ගනනේ රිකන් තරමටවත් සිය ආරක්ෂාව සලසාගත නොහැකි තත්ත්වයකට පත්ව සිටියේය. රිකන්ට අඩුම තරමේ ඔවුන්ට පා පහර දීමටවත් හැකියාව තිබුනි. මෙය ඔහුව ලැජ්ජාවට පත්කලේය. ඔහු රොබ්ට වඩා යාන්තම් වසර කිහිපයකින් ලාබාලය. සිය සොයුරා මේ වන විට වැඩුනු මිනිසකු නම් ඔහුද එසේමය. ඔහු තමාව ආරක්ෂා කරගන්නට සමත් විය යුතුව තිබුනි.

මීට වසරකට පෙරාතුව නම්, නගරයට යන්නට උවමනා විනි නම් තනිවම ප්‍රාකාරයට නැගගෙන හෝ එය ඉටු කරගන්නට ඔහුට හැකියාව තිබින. ඒ කාලයේ ඔහුට පියගැටපෙළ දිගේ ඉහළ පහළ දිවයාමට හැකි විය. සිය පෝනියා පිට තනිවම නැගගත හැකි විය. ලී අසිපතක් අත දරා ටමෙන් කුමරා පරදවන්නට හැකි විය. දැන් ඔහුට කල හැකි එකම දෙය මේස්ටර් ලුවින් ගේ දුරේක්ෂයෙන් එබී බැලීම පමණි. මේස්ටර්වරයා ඔහුට සියළුම ධජ ගැන ඉගැන්නුවේ ය. ග්ලවර්වරුන් ගේ ලේ රතු පැහැ පසුබිමේ ඇති රජතමය මිටි මොලවා ගත් අත, මෝර්මන්ට් ආර්යාව ගේ කළු වලසා, ඩ්‍රෙඩ්පෝර්ට්හි රූස් බෝල්ටන් ගේ හමගැසූ මිනිසා, හෝර්න්වුඩ්වරුන් ගේ පිණිමුවා, සර්වින්වරුන් ගේ යුධ පොරොව, ටෝල්හාර්ට්වරුන් ගේ මුරකරු වෘක්ෂ තුන සහ අම්බර් වංශයේ දම්වැල්වලින් බැඳ දැමූ ගොරවන යෝධයා ආදි සියල්ලක්ම ඔහු මනාව දැන සිටියේය.

රිකාර්ඩ් කාර්ස්ටාර්ක්

වැඩි කලක් යන්නට මත්තෙන් ඔහු මේ වංශාධිපතීන් ගේ මුහුණු ද හඳුනාගන්නට සමත් වීය. මේ උතුමන් ද, ඔවුන් ගේ පුතුන් ද, නයිට්වරුන් ද භෝජන සංග්‍රහයන්ට සහභාගි වීම පිණිස වින්ටර්ෆෙල්වලට පැමිණියහ. මේ සියල්ලන්ටම එකවර අසුන් ගන්නට තරම් වින්ටර්ෆෙල්හි ප්‍රධාන ශාලාවද ඉඩ මදි තරම් විය. එබැවින් රොබ් විසින් ප්‍රධාන වංශාධිපතින් මාරුවෙන් මාරුවට ආගන්තුක සත්කාරය පිණිස කැඳවන ලදී. මේ සෑමවිටම බ්‍රැන්ට සිය සොයුරා ගේ දකුණු පසින් වූ ගරු ආසනයක් හිමිවූයේය. ඔහු එහි අසුන්ගෙන සිටියදී සමහර වංශාධීපතිහූ ඔහු දෙස නොපහන් බැලුම් හෙලන්නට ද අමතක නොකලහ. මේ අබ්බගාත, කුඩා කොලුවා තමන්ට වඩා උසස් අසුනක වාඩි වී සිටින්නේ මොන කෙහෙල්මලකට දැයි ඔවුන් කල්පනා කරනවා වන්නට ඇත.

"දැනට කොච්චර කට්ටිය ඇවිල්ලා ඉන්නවද?" බ්‍රැන් මේස්ටර් ලුවින්ගෙන් ඇසු‍වේය.

"දොලොස්දාහක් හරි ඊට කිට්ටුවෙන් යන ගානක්."

‍"නයිට්වරු කීදෙනෙක් ද?"

"ටික දෙනෙක්." මේස්ටර්වරයා නොඉවසිලිමත් බව තැවරුනු ස්වරයෙන් පිළිතුරු දුන්නේය. "නයිට් කෙනෙක් වෙන්ට ඔයා සප්තක දේවස්ථානයක දණ නමලා සප්තාලේපනයෙන් අභිෂේක ලබලා දිවුරුම් දෙන්ට ඕන. මේ උතුරෙ ඉන්න වංශවත් පවුල්වලින් බොහොම ටිකයි සත්‍ය ලබ්ධිය අදහන්නෙ. අනිත් හැමෝම තාමත් පුරාණ දෙවිවරුයි අදහන්නෙ. ඒ නිසා එයාලා නයිට්වරු නම් කරන්නෙ නෑ... ඒ වුනත් ඒකෙන් කියැවෙන්නෙ නෑ මේ උතුමානන්ලායි, එයාලාගෙ පුතාලයි, එයාලට දිවුරුම් දීලා ඉන්න සෙබළුයි පක්ෂපාතී බව අතින් හරි ගෞරවනීය බව අතින් හරි නයිට්වරුන්ට වඩා පහතින් ඉන්නවා කියලා. මිනිහෙක්ගෙ වටිනාකම තීරණය වෙන්නෙ එයාගෙ නමට ඉස්සරහින් 'සෙර්' කෑල්ලක් තියෙනවාද නැද්ද කියන එකෙන් නෙවෙයි. මම මීට කලින් සියවාරයක් ඔයාට ඒ ගැන කියලා දීලා ඇති."

"ඒ වුනත්... නයිට්වරු කීදෙනෙක් ද?"

මේස්ටර් ලුවින් සුසුමක් හෙලීය. "තුන්සීයක්, නැත්තං හාරසීයක් විතර... නයිට්වරු නොවෙන සන්නද්ධ ලන්සකාරයො තුන්දාහක් අතරෙ."

"කාර්ස්ටාර්ක් උතුමානන් තමා අන්තිම එක්කෙනා." බ්‍රැන් කල්පනාවෙන් බරව කීවේය. "රොබ් අද රෑ එයාට භෝජන සංග්‍රහයක් පවත්වයි."

"කිසිම සැකයක් නෑ."

"කොච්චර කල් යයිද එයාලා... එයාලා පිටත්වෙලා යන්ට?"

"එයා බොහොම ඉක්මනටම පිටත්වෙලා යන්ට ඕන. එහෙම නැත්තම් නොගිහින් ඉන්ට ඕන. වින්ටර් ටවුන් එක පිරෙන්ටම සෙනඟ ඉන්නවා. මේ හමුදාව තව දිගටම මෙහෙ කඳවුරු බැඳගෙන හිටියොත් එයාලා මේ අවට හැම තැනකම තියෙන කෑම ටික කාලා ඉවර කරයි‍. තවත් අය එයා එනකම් රජමාවතේ බලාගෙන ඉන්නවා. සොහොන් ගොඩැලිවල නයිට්වරුයි, වගුරු මිනිස්සුයි, මැන්ඩර්ලි උතුමානනුයි, ෆ්ලින්ට් උතුමානනුයි. දැනටමත් ගංගා නිම්නයේ සටන් පටන් අරගෙනයි තියෙන්නෙ. ඔයාගෙ අයියාට ලීග් සියගානක් දුර යන්ට තියෙනවා."

"මම දන්නවා." බ්‍රැන්ගේ ස්ව‍රයේ වූයේ දුක්මුසු බවකි. ඔහු පිත්තල බටය නැවත මේස්ටර්වරයා අතට දුන්නේය. මේස්ටර් ලුවින් ගේ හිස මුදුනේ කෙස් පෑදී ඇති අයුරුත් යාන්තමට තට්ටය මතු වී ඇති අයුරුත් ඔහුගේ නිරීක්ෂණයට හසුවිය. සිය මුලු ජීවිත කාලය පුරාවටම පහළ සිට ඔහු දෙස බලා හිඳ දැන් මෙසේ ඉහළක සිට ඔහු දෙස බැලීම නුහුරු දෙයක් විය. එනමුදු ඔබ හොඩෝර් ගේ පිට මත වාඩිවී සිටින විට ඔබ අන් සියළුදෙනාම දකින්නේ ඔබට පහළිනි. "මට තවත් බලන් ඉන්ට ඕන නෑ. හොඩෝර්, මාව බලකොටුවට අරන් පලයන්."

"හො-ඩෝ-ර්." හොඩෝර් පිළිතුරු දුනි.

මේස්ටර් ලුවින් පිත්තල බටය සිය කමිස අතක් අස්සේ ගසා ගත්තේය. "බ්‍රැන්, ඔයාගෙ අයියට දැන් ඔයා ගැන හොයලා බලන්ට වෙලාවක් ලැබෙන එකක් නෑ. එයා ඉස්සරහට ගිහිල්ලා කාර්ස්ටාර්ක් උතුමානනුයි එයාගෙ පුත්තුයි පිළිගන්ට ඕන."

"මම රොබ්ට බාධා කරන්ට යන්නෙ නෑ. මට දෙව්වනයට යන්ට ඕන." ඔහු හොඩෝර් ගේ උරහිස ස්පර්ශ කලේය. "හොඩෝර්."

කුළුණේ ඇතුළත බිත්තියේ ඉණිමගක් මෙන් භාවිතයට ගත හැකිවන පරිද්දෙන් කළුගල තුළට නියනෙන් කුහර කපා තිබුනි. මේ පඩි අල්ලාගනිම්න් සෙමින් සෙමින් පහළ බසින අතරේදී හොඩෝර් තනුවක් නොමැති ගීයක් මුමුනන්නට විය. මේස්ටර් ලුවින් විසින් ඔහු වෙනුවෙන් පිළියෙල කරදුන් කූඩයේ බැස හොඩෝර් ගේ පිටේ එල්ලී සිටි බ්‍රැන් මේ සෑම බැස්මක් පාසාම ගැස්සෙමින් ඔහුගේ පිටේ වැදුනි. ලුවින්ට මේ අදහස පැමිණ තිබුනේ දර එකතු කරන ගැහැණුන් විසින් පිටේ එල්ලාගෙන යන කූඩා දැකීමෙනි. ඔහුගේ පාද පිටතට දමාගනු පිණිස කුහර දෙකක් හා බර මනාව බෙදී යන පරිදි අමතර පටි කිහිපයක් එක් කිරීම පමණක් අමුතුවෙන් නිර්මාණය කල යුතුව තිබුනි. එය ඩාන්සර් පිටේ යන්නාක් තරම්ම හොඳ නොවුවද ඩාන්සර්ට පවා යා නොහැකි තැන් විය. එමෙන්ම හොඩෝර් විසින් තමාව කුඩා දරුවකු මෙන් දෝතින් වඩාගෙන සිටීමට වඩා මේ ක්‍රමයට බ්‍රැන් කැමැති විය. හොඩෝර් ද මීට කැමැති වූවාක් මෙන් පෙනුනි. එනමුදු හොඩෝර් සිතන්නේ කුමක්දැයි දන්නේ දෙවියන් පමණි. වද විය යුතු එකම කාරණය වූයේ දොරවල් ය. සමහරවිට තමාගේ පිටේ බ්‍රැන් ඉන්නා බව හොඩෝර්ට අමතක වී යයි. එවැනි අවස්ථාවල දොරවල් තුළින් යාම වේදනාකාරී විය.

සති දෙකක් පුරාවට වංශාධිපතීන් ගේ යාම් ඊම් කෙතරම් සිදුවීද යත් අන්තිමේදී දිවා රෑ නොතකා පවුරු දෙකේම කටු පැලැලි ඔසවා තබා දිය අගලට ඉහළින් වූ පාළම පහත්කොට තබන්නැයි අණ දීමට රොබ්ට සිදුවින. බ්‍රැන් මේස්ටර් ගේ කුළුණෙන් පිටතට එද්දී ලන්සකරුවන් කණ්ඩායමක් දිගු පේළියක් සැදී පවුරු දෙක අතර වූ පාළම තරණය කරමින් සිටියෝය. කාර්ස්ටාක් සෙබළු සිය උතුමන් පසුපසින් බලකොටුවට ඇතුළුවෙමින් සිටියහ. ඔවුහු යකඩින් කල කළු පැහැ අඩ ශිරස්ක හා සුදු පැහැ සූර්ය රටාවන්ගෙන් අලංකාර වූ කළු ලොම් සළු පැළැඳ සිටියහ. හොඩෝර් තමාටම සිනාසෙමින් මේ සෙබළ මුලුව පසෙකින් පාළමින් එතෙර වන්නට විය. අශ්වාරෝහකයින් විසින් ඔවුන් දෙදෙන දෙසට අමුතු බැලුම් හෙලන්නට වූ අතර කිසිවකු කොක්හඬලා සිනාසෙනු වරක් බ්‍රැන්ට අසන්නට ලැබින. එය සිය සිතට වදයක් කර නොගැනීමට ඔහු ඉටා ගත්තේය. "මිනිස්සු ඔයා දිහා අමුතු විදියට බලයි." මුල්ම වතාවේ හොඩෝර් ගේ පිටේ කූඩය බඳිද්දී මේස්ටර් ලුවින් විසින් ඔහුට අනතුරු හඟවා තිබුනි. "එයාලා බලයි. එයාලා කතාවෙයි. සමහර අය ඔයාට සමච්චල් කරයි." 'උන්ට ඕන නම් හිනාවෙච්චාවෙ.' බ්‍රැන් සිතුවේය. කිසිවකු ඔහුගේ නිදන කාමරයේදී ඔහුව සමච්චලයට ලක් නොකලේය. එනමුදු ඔහුට සිය මුලු ජීවිත කාලයම නිදන කාමරයේ ගතකල නොහැක.

ප්‍රධාන ද්වාරයේ කටු පැලැල්ල යටින් යන අතරේ බ්‍රැන් ඇඟිලි දෙකක් මුවේ රුවා සියුරුහන් හඬ නැංවීය. සමර් අංගනය හරහා දිව ආවේය. අශ්වයින් සිය දෑස් කරකවමින්, නොසන්සුන් අයුරින් හේෂාරවය කරන්නට පටන්ගත් අතර කාර්ස්ටාර්ක් ලන්සකරුවන්ට සිය අසුන් පාලනය කරගැනීම සඳහා මහත් වෙහෙසක් දරන්නට සිදුවිය. එක් අසෙකු ආපසු හැරී වියරුවෙන් මෙන් දිවයන්නට වූ අතර අසරුවා අවලාද නගමින්, බලාපොරොත්තු විරහිත අයුරින් සෑදලයේ එල්ලී හුන්නේය. ඝෝරවෘකයා ගේ ඉව අසුන් මෙතරම් නොසන්සුන් කරන්නට හේතු වුයේ උන් මීට පෙර ඊට හුරුපුරුදුව නොසිටි බැවිනි. එනමුදු සමර් දොරටුවෙන් එපිට නොපෙනී ගිය පසු උන් නැවතත් සාමාන්‍ය තත්ත්වයට පත්වන්නට වූහ. "දෙව්වනයට." බ්‍රැන් හොඩෝර්ට මතක් කර දුන්නේය.

වින්ටර්ෆෙල් පවා මුලුමනින්ම මිනිසුන්ගෙන් පිරී තිබුනි. අංගනය පුරාවටම අසිපත් හා පොරෝ හඬත්, කරත්ත රෝදවල කිරි කිරි හඬත්, බල්ලන් බුරන හඬත් නැගෙන්නට විය. යුද්ධායුධ ගබඩාවේ දොර ඇර තිබුනි. මික්කෙන් දහදිය පෙරාගෙන සිය කිණිහිර වෙත නැවී මිටියෙන් තලමින් සිටිනු බ්‍රැන්ගේ දර්ශන පථයට හසුවින. බ්‍රැන් සිය මුලු ජීවිත කාලය පුරාවටම මෙතරම් අමුත්තන් පිරිසක් එක්රැස් වී සිටිනු දැක නොතිබින. අඩුම තරමේ රජතුමා වින්ටර්ෆෙල්වලට පැමිණි විටදීවත් මෙවැන්නක් සිදුවී නොතිබින.

මේස්ටර් ලුවින්

හො‍ඩෝර් පටු දොරකින් ඇතුළුවද්දී කූඩය තුළ නොඇකිළී සිටින්නට බ්‍රැන් උත්සාහ දැරුවේය. සමර් සන්සුන් ගමනින් ඔවුන් පසෙකින් ඇවිද එද්දී ඔවුහු දිගු මන්දාළෝක ශාලාවක් හරහා ඇවිද යන්නට වූහ. වෘකයා වරින් වර හිස ඔසවා සිය රන්වන් දියර බඳු දෑස්වලින් ඔහු දෙස බැලීය. ඌව අල්ලන්නට බ්‍රැන්ට උවමනා වූ නමුදු ඔහු අතේ දුරට වඩා ඉහළින් සිටියේය.

දෙව්වනය වනාහි වින්ටර්ෆෙල්වල කලිකලහයෙන් විනිර්මුක්ත වූ සාමකාමී දිවයිනක් බඳු විය. හොඩෝර් ඕක්, අයන්වුඩ් හා මුරකරු වෘක්ෂ වදුලු අතරින් හෙමිහිට පිය මනිමින් දෙව්වනය මධ්‍යයේ වූ හදවෘක්ෂය සමීපයේ පිහිටි නිසල පොකුණ වෙත ළඟා වන්නට විය. අන්තිමේදී ඔහු සිහින් හඬින් මුමුනමින් වයර්වුඩ් වෘක්ෂයේ ගැට සහිත අතුපතර යට නතර වූයේය. ඔහුගේ හිසට ඉහළින් අත දිගුකල බ්‍රැන් ගසේ අත්තක් අල්වාගෙන ඉහළට එසැවී සිය අජීවී දෙපා කූඩයේ කුහර තුළින් ඇදගත්තේ ය. තද රත් පැහැ වයර්වුඩ් පත්‍ර මුහුණේ ඇතිල්ලෙද්දී ඔහු මෙසේ මොහොතක් අත්තේ එල්ලී සිටි අතර හොඩෝර් ඔහුව ඔසවා පොකුණ පසෙකින් වූ සුමට ගල මතින් තැබීය. "මට ටික වෙලාවක් තනියෙන් ඉන්ට ඕන." බ්‍රැන් කීවේය. "උඹ ගිහින් නාපන්. පොකුණුවලට පලයන්."

"හො-ඩෝ-ර්." ගස් අතරින් උඩ පනිමින් නටමින් ගිය හොඩෝර් සැනෙන් අතුරුදන් විය. දෙව්වනයේ අනෙක් පස, අමුත්තන් ගේ ශාලාවේ කවුළුවලට පහතින් පොළොව යටින් ගැලූ උණුදිය උල්පතක් විසින් කුඩා පොකුණු තුනක් නිමවා තිබුනි. මේ පොකුණු මතින් දිවා රෑ නොතකා ජලවාෂ්ප ඉහළ නැගි අතර ඒ අබියස වූ පවුරු බිත්ති දිය සෙවෙලින් ගැවසී ගත්තේය. හොඩෝර් සීතල ජලයට වෛර කලේය. කිසිවකු ඔහුව නාවන්නට තැත් කලහොත් වල් බළලෙකු මෙන් ඊට එරෙහිව සටන් කලේය. එනමුදු මේ උණුදිය පොකුණු තුනෙන් උණුසුම්ම පොකුණේ ගිලී හෝරා ගනනක් වුව ගෙවාලන්නට ඔහු ප්‍රිය කලේය.

පොකුණෙන් දිය උරා බිවු සමර් බ්‍රැන් පසෙකින් වැතිරුනේය. ඔහු වෘකයා ගේ හොම්බ යට හෙමිහිට පිරිමදින්නට විය. මඳ වේලාවක් ගතවන තෙක් කොලුවාට ද සත්ත්වයාට ද සොඳුරු සාමකාමී බවක් දැනෙන්නට විය. බ්‍රැන් හැමදාමත් දෙව්වනය ප්‍රියකලේය. ඔහු අබ්බගාතයකු වීමට පෙර පවා එය ප්‍රියකලේය. එනමුදු මෑතක සිට තමා වඩ වඩාත් දෙව්වනය දෙසට ඇදෙන බවක් ඔහුට දැනී තිබුනි. හදවෘක්ෂය පවා තවදුරටත් පෙරපරිදි ඔහුව බියපත් කරන්නට සමත් නොවීය. සුදු පැහැ ගස් කඳේ කෙටූ ගැඹුරු රත් පැහැ දෑස් තවමත් ඔහු දෙස බලා සිටි නමුදු දැන් එයින් ඔහුට දැනෙන්නට වූයේ සුවදායක බවකි. දෙවිවරුන් - පුරාණ දෙවිවරුන්, ස්ටාර්ක්වරුන් ගේ මුල් මිනිසුන් ගේ හා වනාන්තරයේ දරුවන් ගේ දෙවිවරුන්, සිය පියාගේ දෙවිවරුන් - තමා දෙස බලාසිටින බව ඔහු තමාටම කියාගත්තේ ය. මේ දෙවිවරුන් ගේ ආමුඛය අබියස ඔහුට වඩා ආරක්ෂාකාරී බවක් දැනෙන්නට විය. එමෙන්ම මේ ගස්වැල්වල ගැඹුරු නිහඬතාව විසින් ඔහුට දිගින් දිගටම කල්පනා කරන්නට අවශ්‍ය ඉඩප්‍රස්ථාව ලබාදුන්නේ ය. සිය වැටීමෙන් පසු බ්‍රැන් වඩ වඩාත් කල්පනා කරන්නට පටන්ගෙන තිබුනි. කල්පනා කරන්නට, සිහින දකින්නට හා දෙවිවරුන් හා කතා කරන්නට පටන්ගෙන තිබුනි.

"කරුනාකරලා රොබ්ට මෙහෙන් යන්ට වෙන්නෙ නැති විදියට වැඩ සිද්ද කරන්ට." ඔහු මෘදු ස්වරයෙන් දෙවියන්ට යාඥා කරන්නට විය. සීතල ජලය තුළ අතක් බහා සෙලවූ ඔහු පොකුණු තලය මත දිය රැළිති නංවන්නට විය. "කරුනාකරලා එයාව ගෙදර නවත්තන්ට. එයාට යන්ටම වුනොත් එයාව ආපහු පරිස්සමින් ගෙදර එවන්ට. අම්මයි, තාත්තයි, අක්කලා දෙන්නයි එක්ක. ඒ වගේම... ඒ වගේම රිකන්ට මේ හැම දෙයක්ම තේරුම් කරලා දෙන්ට."

රොබ් යුධ පිණිස පිටවී යන බැව් දැනගත් දා ඔහුගේ ළදරු සොහොයුරා අඬමින් හා කේන්තියෙන් පුපුරා හැලෙමින් ශීත ඍතුවේ කුණාටුවක් මෙන් දරුණු අන්දමින් පෙරළි කරන්නට වන්නේය. ඔහු ආහාර ගැනීම ප්‍රතික්ෂේප කල අතර රාත්‍රි කාලයේ වැඩි හරියක් අඬමින් හා කෑගසමින් ගතකලේය. නාකි ආයම්මා ඔහුව නින්දට යවනු පිණිස නිද්‍රා ගීයක් ගයන්නට තැත් දැරූ මොහොතේ ඔහු ඇයට පවා මුෂ්ටි ප්‍රහාරයක් එල්ලකලේ ය. ඊළඟ දවසේ ඔහු අතුරුදන් විය. ඔහුව සොයනු පිණිස රොබ්ට බලකොටුවේ වූ පිරිසෙන් අඩක්ම යෙදවීමට සිදුවිය. අන්තිමේදී පහළ සොහොන් ගුහාවල සැඟවී සිටි ඔහුව සොයාගත් මොහොතේ මළගිය ශීත රජකෙනෙකු‍ගෙන් උදුරාගත් මළ කෑ යකඩ අසිපතක් අතින් ගත් රිකන් ඔවුන්ට පහරදුන්නේ ය. ඔහුගේ වෘකයා ෂැගීඩෝග් කොළ පැහැ දිලිසෙන දෙනෙතින් යුතු රාක්ෂයකු මෙන් අන්ධකාරයේ සිට ඔවුන් වෙත කඩාපැන්නේ ය. මේ වෘකයාද රිකන් තරමටම වියරු වැටී සිටියේය. ඌ ගේජ්ගේ අත සපා මික්කෙන් ගේ කලවයෙන් මස් කුට්ටියක් කඩා ගත්තේය. ඌව සන්සුන් කර යටපත් කරන්නට රොබ් හා ඔහුගේ වෘකයා ග්‍රේ වින්ඩ් යන දෙදෙනාම උවමනා විය. ඌ දැන් ෆාර්ලන් ගේ අධීක්ෂණය යටතේ බලු කූඩුවක දම්වැලින් බැඳ දමා සිටින අතර සිය සුරතලා නැති සොවින් රිකන් ගේ හැඬුම් තවත් අලුත් වූයේය.

රොබ්ට වින්ටර්ෆෙල්වලම නැවතී සිටින්නැයි මේස්ටර් ලුවින් අනුශාසනා කලේය. එමෙන්ම බ්‍රැන් ඔහුගෙන් එසේ අයැද සිටියේය. ඒ ඔහු වෙනුවෙන් පමණක් නොව පුංචි රිකන් වෙනුවෙන් ද විය. එනමුදු ඔහුගේ සොහොයුරා මුරණ්ඩු අයුරින් හිස වැනීය. "මට යන්ට ඕන නෑ. ඒ වුනත් මම යා යුතුයි."

එය ඇත්තෙන්ම අධර්‍ සත්‍යයක් විය. 'බෙල්ල' සුරක්ෂිතව ආරක්ෂාකරගනිමින් ලැනිස්ටර්වරුන්ට විරුදුව සටන් වදින්නට ටලීවරුන්ට සහායවීම පිණිස කවුරුන් හෝ යා යුතුව තිබුනි. එය බ්‍රැන්ට ද තේරුම් ගත හැකි දෙයක් විය. එනමුදු ඒ වෙනුවෙන් රොබ්ම යාම අවශ්‍ය නොවීය. හමුදාවේ නායකත්වය පහසුවෙන්ම හැලිස් මොලන්ට හෝ තියන් ග්‍රේජෝයිට හෝ ඔහුගේ ධජ දරන යටත් වංශාධිපතියකුට හෝ දිය හැකිව තිබුනි. එය එසේ කරන්නැයි මේස්ටර් ඒමන් දැඩිව ඉල්ලා සිටිමුත් රොබ් ඒ ගැන අසන්නටවත් කැමැති නොවීය. "මගේ තාත්තා කවදාවත් වින්ටර්ෆෙල් බලකොටුව අස්සෙ සුරක්ෂිතව හැංගිලා එයා වෙනුවෙන් සටන් කරන්ටයි මැරෙන්ටයි මිනිස්සු යවන්නෙ නෑ." ඔහු රොබ් උතුමානන් ගේ හඬින් කීවේය.

ඇත්තෙන්ම, දැන් බ්‍රැන්ට රොබ් යනු අඩක් ආගන්තුක පුද්ගලයකු විය. ඔහු තවමත් සිය දහසය වන විය සපුරා නොතිබුනු නමුදු දැනටමත් උතුමානන් කෙනෙකු බවට පරිවර්තනය වී තිබුනි. ඔවුන් ගේ පියාගේ ධජ දරන යටත් වංශාධිපන්ට පවා ඒ බව හැඟුනු බවක් පෙනෙන්නට තිබුනි. මේ බොහොමයක් වංශාධිපතීන් නොයෙක් නොයෙක් ක්‍රම භාවිත කරමින් ඔහුව පිරික්සුමට ලක්කලෝය. රූස් බෝල්ටන් හා රොබර්ට් ග්ලවර් යන දෙදෙනාම හමුදාවේ නායකත්වය තමන්ට පවරන්නැයි ඉල්ලා සිටියෝය. පළමුවැන්නා රළු පරළු ගොරෝසු ස්වරයෙනුත් දෙවැන්නා මුවේ සිනහවක් ඇතුව විහිළු ස්වරයෙනුත් මේ ඉල්ලීම කර තිබුනි. පිරිමියකු මෙන් වානේ මුදු සන්නාහයෙන් සැරසුනු තරබාරු, පැසුනු හිසකෙස් ඇති මේජ් මෝර්මන්ට් රොබ්ට කියා සිටියේ ඔහු ඇයගේ මුණුබුරා වන්නට තරම් ලාබාල බවයි. ඇයට අණ දෙන්නට තරම් ඔහුට හැකියාවක් නොමැති අතර... අවශ්‍ය නම් සිය මිණිබිරිය ඔහුට විවාහ කරදෙන්නට තමා සූදාණම් බව ද ඇය කියා සිටියාය. මෘදු හඬින් කතා කරන සර්වින් උතුමානන් ඇත්තෙන්ම ඔහුගේ දියණිය ඔහුත් සමග කැඳවාගෙන විත් තිබුනි. තරබාරු, චාම්, වයස තිහක දැරියක වූ මේ දියණිය සෑමවිටම කෑම මේසයේ සිය පියාණන් ගේ වම්පසින් අසුන්ගත් අතර කිසිවිටෙකත් කෑම පිඟානෙන් දෑස් ඉවතට නොගත්තා ය. සෙල්ලක්කාර හෝර්න්වුඩ් උතුමානන්ට දියණියක් නොසිටියා ය. එනමුදු ඔහු සෑම දිනෙකම විවිධ තෑගි රැගෙන එන්නට පටන්ගත්තේ ය. එක් දිනෙක අශ්වයෙක්, ඊළඟ දවසේ මුව ගාතයක්, ඊටත් පසු දවසේ රිදී ආලේපිත දඩයම් හොරණෑවක් ආදි තෑගි ඒ අතර විය. ඔහු මේ තෑගි වෙනුවෙන් කිසිදු ප්‍රත්‍යුපකාරයක් බලාපොරොත්තු නොවීය... ඔහුගේ සීයාගෙන් උදුරාගත් කුඩා බලකොටුවක් ආපසු ලබාගැනීම, කුමක්දෝ කඳුගැටයකින් මෙහා දඩයම් අයිතිය ලබාගැනීම, සුදු ගංගාවේ වේලි බඳින්නට අයිතිය ලබාගැනීම වැනි සුළු සුළු කාරනා කිහිපයක් හැරෙන්නට කිසිදු ප්‍රත්‍යුපකාරයක් බලාපොරොත්තු නොවීය.

රොබ් මේ සෑමදෙයකටම සන්සුන් ආචාරශීලී ස්වරයෙන් පිළිතුරු ලබා දුන්නේය. ඔවුන් ගේ පියා සිදුකරතැයි බලාපොරොත්තු වන අයුරින්ම ඒවාට මුහුණ දුන්නේය. කෙසේ හෝ අන්තිමේදී ඔහු මේ සැවොම ඔහුගේ අණසකට යටත් කරගත්තේ ය.

Robb Stark: “You are the lord in Winterfell now. You must take my place, as I took Father’s, until we come home.”