ජොන් 04-2

ජොන් නැගිට සිටියේ ය. "අපි යමු එළියට."

රවුම් මුහුණ සැකසහිත අයුරින් ඔහු දෙස බැලී ය. "ඇයි? අපි මොනවද එළියෙ කරන්ට යන්නෙ?"

"කතා කරන්ට. ඔබ ප්‍රාකාරෙ දැකලා තියෙනවද?"

"මම මහතයි තමා. ඒ වුනත් අන්ධ නෑ." සෑම්වෙල් ටාර්ලි පිළිතුරු දුනි. "ඇත්තම මම ඒක දැකලා තියෙනවා. ඒක අඩි හත්සීයක් උසයි." කෙසේ වුවද නැගී සිටි ඔහු ගෙල වටා ලොම් කබායක් දවටාගත්තේ ජොන් පසුපසින් ශාලාවෙන් පිටවිය. එහෙත් තමා එනතෙක් බලා සිටින කිසියම් නපුරු උපායක් පිටත රාත්‍රියේ ඇතැයි සිතන්නාක් වැනි පරීක්ෂාකාරී බවක් ඔහු වෙතින් දිස් විය. ඔවුන් දෙදෙනා පසෙකින් ගෝස්ට් ද සෙමින් සෙමින් අඩි තබන්නට විය. "මම කවදාවත් හිතුවෙ නෑ මෙහෙම වෙයි කියලා." සෑම් කීවේ ය. ඇවිදීම නිසා දැනටමත් විඩා වැටී ඇති අයුරින් ඔහු හති දමන්නට විය. "ඔක්කොම ගොඩනැගිලි කඩන් වැටෙන්ට පටන් අරන්. අනික ඒක හරිම... හරිම..."

"සීතල ද?" බලකොටුව වසමින් සිහින් තුෂාරයක් ඇද වැටෙමින් තිබුනු අතර සීතලෙන් මිදුනු තණපත් පයට පෑගී නගන හඬ ඔහුට ඇසෙන්නට විය.

සෑම් දුක්ඛිත අයුරින් හිස වැනුවේ ය. "මට සීතල පෙන්නන්ට බෑ. ඊයේ රෑ මට නින්දෙන් ඇහැරිලා බැලුවාහම ගින්න නිවිලා ගිහිල්ලා. මං හිතුවා උදේ වෙද්දී මාව සීතලෙන් ගල් ගැහිලා යයි කියලා."

"ඔබ ආපු පැත්තෙ මෙච්චර සීතල නැතුව ඇති."

"පහුගිය මාසෙ වෙනකං මම හිම දැකලා තිබ්බෙ නෑ. අපි, ඒ කියන්නෙ මායි, මගෙත් එක්ක උතුරට එන්ට කියලා තාත්තා එවපු මිනිස්සුයි, අපි මුඩු බිම් පහුකරමිනුයි හිටියෙ. එකපාරටම පුංචි පොද වැස්සක් වගේ මේ සුදු පාට දේ වැටෙන්ට පටන්ගත්තා. මුලින්ම මම හිතුවා ඒවා හරිම ලස්සනයි කියලා, හරියට අහසෙන් වැටෙන පිහාටු වගේ. ඒ වුනත් මේවා දිගින් දිගටම වැටෙන්ට පටන්ගත්තා. අන්තිමේදී මාව ඇටකටුවලට යනකංම සීතලෙන් මිදිලා ගියා. මම බයේ හිටියෙ ඒක කවදාවත් ඉවරවෙන එකක් නෑ කියලා."

ජොන් මඳ සිනහවක් පෑවේ ය.

අඩ සඳ එළියේ දිදුලමින් ප්‍රාකාරය ඔවුන් අබියස නැගී සිටියේ ය. ඉහළ ආකාශයේ තාරකා දීප්තිමත්ව පැහැදිලිව බබළමින් තිබින‍. "එයාලා මට අරක උඩට නගින්ට කියයි ද?" ලීයෙන් තැනුනු දැවැන්ත පඩිපෙළ දෙස බලද්දී ඔහු ‍ගේ මුහුණ ඇද වී ගියේ ය. "අර පඩිපෙළ නගින්ට වුනොත් නම් මාව මැරිලා යයි."

"දබරයක් තියෙනවා." ජොන් කීවේ එදෙසට ඇඟිල්ල දිගු කරමිනි. "එයාලට ඔබව කූඩුවෙ දාලා ඉහළට අදින්ට පුළුවන්."

සෑම්වෙල් ටාර්ලි හුස්මක් ඉරුවේ ය. "මම උස තැන්වලට ආස නෑ."

ජොන්ට තවත් නම් ඉවසා සිටිය නොහැකි විය. "උඹ හැමදේටම බයද? මට තේරෙන්නෙ නෑ‍. උඹ ඇත්තටම ඔච්චර බයගුල්ලෙක් නම් ඇයි මෙහාට ආවෙ? ඇයි මේ වගේ බයගුල්ලෙකුට නිශා රැකුමට බැඳෙන්ට ඕන වුනේ?"

සෑම්වෙල් ටාර්ලි දිගු වේලාවක් ඔහු දෙස බලා සිටියේ ය. ඔහු ‍ගේ වටකුරු මුහුණ කෙමෙන් ඇකිළී යනු පෙනින. තුෂාරයෙන් වැසුනු බිම වාඩි වූ ඔහු හඬන්නට පටන් ගත් අතර ඉකිබිඳුම් නිසා ඒ මුලු සිරුරම ගැස්සෙන්නට විය. ජොන් ස්නොව්ට කල හැකි වූ එකම දෙය එතැන සිටගෙන ඒ දෙස බලාසිටීම පමණි. මුඩු බිම්හි වූ හිමපතනය මෙන් මේ හැඬුමත් කිසිදා අවසන් නොවන්නක් මෙන් පෙනින.

කල යුතු කුමක්දැයි දැන සිටි එකම තැනැත්තා ගෝස්ට් විය. සෙවනැල්ලක් මෙන් නිසලව ඉදිරියට ඇදුනු ඝෝරවෘකයා සෑම්වෙල් ටාර්ලි ගේ කම්මුල් දිගේ ගලාහැලෙන උණු කඳුළු ලෙව කන්නට විය. තැතිගැනුනු මහත කොලුවා බියෙන් මෙන් කෑ ගැසුවද මොහොතක් තුළ ඔහු ගේ හැඬුම් සිනාවක් බවට පරිවර්තනය විය.

ජොන් ස්නොව් ද සිනාසෙන්නට පටන් ගත්තේ ය. මොහොතකට පසු ඔවුන් දෙදෙනා සිය කබා තරයේ පොරවාගෙන ඔවුන්ට මැදිව සිටි ගෝස්ට් ද සමගින් මිදුනු බිම වාඩි වී සිටිනු දක්නට ලැබින. ගිම්හානන්තයේ හිම අතරින් ඔහු හා රොබ් විසින් මෙම වෘක පැටවුන් සොයාගත් ආකාරය ජොන් විස්තර කරන්නට විය. එය සිදුවී වසර දහස් ගණනක් ගෙවී ඇතැයි ඔහුට හැඟෙන්නට විය. වැඩි වේලාවක් යන්නට පෙර තමා වින්ටර්ෆෙල් ගැන කතා කරමින් සිටිනු ජොන්ට දැනින.

"සමහර වෙලාවට මට ඒක හීනෙන් පේනවා." ජොන් කීවේ ය. "මම මේ දිග මොකුත් නැති හිස් ශාලාවෙ ඇවිදගෙන යනවා. මට කටහඬ හැමතැනම දෝංකාර දුන්නට කවුරුවත් උත්තර දෙන්නෙ නෑ. ඉතින් මම දොරවල් ඇර ඇර කට්ටියගෙ නම් කිය කියා කෑ ගගහා තවත් හයියෙන් ඇවිදිනවා. මම මේ කාවද හොයන්නෙ කියලා මම දන්නෙත් නෑ. ගොඩක් වෙලාවට ඒ මගේ තාත්තා. සමහර වෙලාවට රොබ්. එහෙමත් නැත්තං මගේ පුංචි නංගී, ආර්යා. නැත්තං මගේ බාප්පා." බෙන්ජින් ස්ටාර්ක් ගැන සිතද්දී ඔහුට දැඩි දොම්නසක් දැනෙන්නට විය. ඔහු ගේ බාප්පා තවමත් අතුරුදහන් වී සිටියි. නාකි වලහා ඔහුව සොයා ගෙන ඒම සඳහා මුර සංචාරක කණ්ඩායම් කීපයක්ම පිටත් කර හැරියේ ය. සෙර් ජැරමි රයිකර් දෙවතාවක්ම ඔහුව සොයා ගොස් තිබින. සෙවනැලි කුළුණේ සිට අත කොට ක්හෝරින් ද මුර සංචාර දියත් කොට තිබින. සිය ගමන් මාර්ගය ලකුණු කිරීම් වස් බාප්පා විසින් ගස්වල කල සලකුණු කිහිපයක් හැරෙන්නට අන් කිසිවක් ඔවුන්ට සොයා ගත නොහැකි විය. ගිරි ශිඛරයෙන් ගැවසී ගත් වයඹ දිග කඳු අතරේදී මේ සලකුණු එක්වරම නැති වී ගොස් තිබුනු අතර බෙන් ස්ටාර්ක් මුළුමනින්ම අතුරුදහන්ව සිටියේ ය.

"ඔබේ හීනවලදී ඔබ කාව හරි හොයාගන්නවද?" සෑම් ඇසී ය.

ජොන් හිස සැලුවේ ය. "කවුරුවත්ම නෑ. බලකොටුව හැමවෙලාවම සම්පූර්ණයෙන්ම හිස්." මේ සිහින ගැන ඔහු මින් පෙර අන් කිසිවකුටවත් කියා නොතිබින. තමා දැන් එය සෑම්ට කියන්නේ මන්දැයි ඔහුට නොවැටහුනු නමුදු ඒ ගැන කතා කිරීම සිතට සහනයක් ගෙන දුන්නේ ය. "බලකොටුවෙ කපුටො හිටන් යන්ට ගිහිල්ලා. ඉස්තාලවල ඇටකටු ගොඩගැහිලා තියෙනවා. ඒක හැමවෙලාවෙම මාව බය කරනවා. මම දුවන්ට පටන් ගන්නවා. දොරවල් ඇර ඇර, පඩිපෙළේ පඩි තුන තුන එකපාර පැන පැන දුවනවා. කවුරුහරි ඉන්නවද කියල කෑ ගහ ගහ. ඊට පස්සෙ මට තේරෙනවා මම දැන් ඉන්නෙ සොහොන් ගෙවල්වලට යන දොරටුව ඉස්සරහා කියලා. ඒක ඇතුළෙ අන්ධකාරයි. මට පේනවා පඩිපෙළ සර්පයෙක් වගේ පහළට විහිදිලා තියෙනවා. කොහොමහරි මම දන්නවා දැන් මම පහළට යන්ට ඕනයි කියලා. ඒ වුනත් මට ඕන නෑ යන්ට. ඒක ඇතුළෙ මම එනකං බලන් ඉන්නෙ කවුද කියලා මම බයවෙනවා. පුරාණ සීත කාලෙ රජවරු තමා ඒක ඇතුළෙ ඉන්නෙ. එයාලගෙ සිංහාසනවල වාඩිවෙලා, කකුල් දෙක ගාව ඉන්න වෘකයොයි, උකුළ උඩ තියාගත්ත යකඩ කඩුයි එක්ක. ඒ වුනත් එයාලට නෙවෙයි මම බය වෙන්නෙ. මම කෑගහලා කියනවා මම ස්ටාර්ක් කෙනෙක් නෙවෙයි, මේක මට අයිති තැනක් නෙවෙයි කියලා. ඒ වුනත් ඒකෙන් වැඩක් වෙන්නෙ නෑ. මට පහළට යන්ටම වෙනවා. ඉතින් මම බිත්ති අත ගගා හෙමින් හෙමින් පහළ බහිනවා. මගේ අතේ පන්දමකුත් නෑ. ඒක එන්ට එන්ටම අන්ධකාර වෙනවා. අන්තිමේදී මට මේක දරාගන්ට බැරුව කෑගහන්ට හිතෙනවා. එතැනදි තමා මට හැමදාම ඇහැරෙන්නෙ." සීතල තෙත්බරිත වී ගිය සිරුරෙන් යුතුව සිය කුටියේ අන්ධකාරය මැද්දේ ගැහෙමින් ඔහු අවදි වෙයි. ‍ඒ හැමවිටම ගෝස්ට් ඔහු‍ පසෙකට පනින අතර උගේ සිරුරේ උණුසුම උදා හිරුඑළිය මෙන් ඔහුව ප්‍රබෝධමත් කරයි. ඝෝරවෘකයා සුදු පැහැ දළ ලොම් අතර මුහුණ සඟවාගන්නා ඔහු නැවත නින්දට වැටේ. "ඔබත් හෝර්න් හිල් ගැන හීන දකිනවද?" ජොන් ඇසී ය.

"නෑ." සෑම් ‍ගේ දෙතොල් තදින් පියැවී ගියේ ය. "මම එතැනට වෛර කරනවා." ඔහු ඝෝස්ට් ගේ හිස පිටුපස කසමින් කල්පනා කරන්නට වූ අතර ජොන් මේ නිහැඬියාවට වැඩෙන්නට ඉඩ දුන්නේ ය. දිගු වේලාවකට පසු සෑම්වෙල් ටාර්ලි කතා කරන්නට පටන් ගත්තේ ය. ජොන් නිහඬවම ඔහුට සවන් දුන්නේ මේ බියගුල්ලා ප්‍රාකාරයේ සේවය පිණිස මෙහි පැමිණියේ කෙසේ දැයි වටහා ගත්තේ ය.

ටාර්ලිවරුන් යනු හයිගාර්ඩ්න්හි වංශාධිපතිතුමන් හා දකුණුකරයේ ආරක්ෂකයානන් වූ මේස් ටිරල් උතුමානන්ගේ ධජ දරන්නන් වූ පුරාණ වංශවත් පෙළපතක් විය. රැන්ඩිල් ටාර්ලි උතුමානන්ගේ වැඩිමහල් පුතනුවන් වූ සෑම්වෙල් උපන්නේ සාරවත් ගොවිබිම්, සුවිසල් ශක්තිසම්පන්න බලකොටුවක් හා ප්‍රවාදවල කියැවෙන, වසර පන්සීයක් තිස්සේ පියාගෙන් පුතාට වශයෙන් උරුමවෙමින් පැමිණි 'හදවතේ විනාශය' නම් වූ දැවැන්ත වැලීරියන් අසිපතක් යන මේ සියල්ලේ උරුමක්කරුවා වශයෙනි.

එනමුදු ඔහු කෙමෙන් කෙමෙන් තර, මෘදු, අදක්ෂ දරුවකු වශයෙන් වැඩෙද්දී සිය වැඩිමහල් පුතා ගේ උපතේදී ඔහු ගේ පියාට දැනුනු ආඩම්බරය නැතිවී යන්නට විය. සෑම් වඩාත්ම ප්‍රිය කලේ සංගීතයට හා තමාගේම ගීත ලිවීමට ය. සුමුදු විල්ලූදයෙන් සැරසීමට ය. බලකොටුවේ කුස්සියට වී කෝකියන් හා එක්ව ඉවුම් පිහුම් කිරීමට ය. ලෙමන් කේක් හා බ්ලූබෙරි ටාර්ට් ගිලදැමීමට ය. ඔහු ගේ ලැදියාවන් වූයේ පොත්, පූස් පැටවුන් හා නර්තනය, ඔහු කිසිසේත්ම දක්ශ නොවූ නර්තනය පමණක් විය. එනමුදු ඔහු රුධිරය දැකීමෙන් පවා අසනීප විය. කුකුළු පැටවකු මරන අයුරු දැකීමම ඔහුව හැඬවීමට සමත් විය. හෝර්න් හිල් වෙත පැමිණි සටන් පුහුණු ආචාර්යවරුන් දුසිමක් පමණ ආපසු හැරී ගියේ සිය පුත්‍රයා දක්ශ නයිට්වරයකු වනු දැකීමට ඔහු ගේ පියා දුටු සිහිනය සපුරාලීමට අසමත් වෙමිනි. මේ කුඩා කොලුවාට සාපකිරීම් හා අවලාදවලට මුහුණ පෑමට, වේවැල් පහර කෑමට, කම්මුල් පහර කෑමට, නිරාහාරව සිටීමට වැනි විවිධ දඬුවම්වලට මුහුණ දීමට සිදු විය. ඔහුව නිර්භීත රණකාමියකු කිරීමේ අරමුණින් එක් මිනිසෙක් ඔහුව සන්නාහය පිටින් නින්දට යැවුවේ ය. තවෙකෙකු ඔහුව සිය මවගේ ඇඳුම් වලින් සරසා බලකොටු තාප්පය පුරා ඇවිද්දෙවුවේ ඔහුව ලජ්ජාවට පත් කර එමගින් හෝ ඔහු තුළ ධෛර්‍යය වඩවනු පිණිස ය. එනමුදු සිදූවූයේ ඔහු තව තවත් තර හා බියසුළු කොලුවකු මෙන් වැඩීම පමණය. අන්තිමේදී රැන්ඩිල් උතුමානන් ගේ සිතෙහි වූ බලාපොරොත්තු කඩවීමේ වේදනාව කේන්තියක් බවටත් එතැනින් පිළිකුලක් බවටත් පෙරැලින. "එක පාරක්," සෑම් කීවේ කෙඳිරියක් තරමේ සිහින් හඬකිනි. "මිනිස්සු දෙන්නෙක් ආවා බලකොටුවට. ඒ ඛාර්ත්වලින් ආපු සුදුමැලි හමක් තිබ්බ ඉන්ද්‍රජාලිකයො දෙන්නෙක්. උං ඔරොක්ස් එකෙක්ව මරලා මාව ඒ උණු ලේ වලින් නෑවුවා. ඒ වුනත් උං පොරොන්දු වුන විදියට ඒකෙන් මාව නිර්භීත ළමයෙක් වුනේ නෑ. තාත්තා උංට සබුක්කුවෙන් තලලා එලවලා දැම්මා."

අන්තිමේදී, වසර තුනක් තුළ දියණියන් තිදෙනෙකු ප්‍රසූත කිරීමෙන් අනතුරුව ටාර්ලි ආර්යාව සිය වංශාධිපති සැමියාට දෙවන පුතෙකු ලබා දුන්නා ය. එදායින් පසු රැන්ඩිල් උතුමානන් සෑම්ව සහමුලින්ම අමතක කර දැමී ය. ඒ වෙනුවට ඔහුට උවමනා වූ පරිද්දෙන්ම සාහසික, හැඩිදැඩි දරුවකු වූ සිය ලාබාල පුත්‍රයා වෙත තම උපරිම අවධානය හා කාලය වෙන් කලේ ය. සෑම්වෙල්ට තම සංගීතය හා පොත් අතරට වී, තමා සෙවූ සංහිඳියාවේ ගැලී වසර කිහිපයක් නිදහසේ සිටීමට අවස්ථාව උදා වින.

එහෙත් ඒ ඔහු‍ ගේ පහළොස්වන උපන්දිනය වන තෙක් පමණි. ඔහුව එදින උදෑසනින්ම අවදි කරවනු ලැබූ අතර ඔහු ගේ අශ්වයාට සෑදල පළඳා ගමනට සූදාණම් කොට තිබින. සෙබළුන් තිදෙනෙක් හෝර්න් හිල් සමීපයේ වූ වනාන්තරය වෙත ඔහුව කැඳවාගෙන ගියහ. එහි ඔහු ගේ පියා මුවකු මරා හම ගසමින් සිටියේ ය. "උඹ දැන් වැඩුනු මිනිහෙක්. ඒ වගේම මගේ උරුමක්කාරයා." රැන්ඩිල් ටාර්ලි උතුමානන් සිය වැඩිමහල් පුතුට පැවසූයේ දිගු පිහිය ලෙලවමින් මළකඳ හම ගසමිනි. "උඹ මගේ පුත්‍රභාවයෙන් අයින් කරන්ට තරම් වැරැද්දක් උඹ ‍මෙච්චර කාලෙකට කරලා නෑ. ඒ වුනත්, ඩිකන්ට අයිති මේ වතුපිටියි, වංශාධිපති තනතුරයි උඹට ලැබෙන්ට මම ඉඩ තියන්නෙත් නෑ. හදවතේ විනාශය අයිති වෙන්ට ඕන ඒක ලෙලවන්ට තරම් නිර්භීත ශක්තිමත් කෙනෙකුටයි. උඹ ඒකෙ මිට අතින් අල්ලන්ටවත් සුදුසු එකෙක් නෙවෙයි. ඉතින් ඒක නිසා මම තීරණය කලා උඹ අද ලෝකෙටම ඇහෙන්ට නිවේදනය කරන්ට ඕන උඹ නිශා රැකුම් බලකායට බැඳෙන්ට යනවයි කියලා. අද හැන්දෑ වෙන්ට කලින් උඹ උඹේ උරුමක්කාරකම් ඔක්කොම උඹේ මල්ලිට පවරලා උතුරුකරේ බලා යන්ට ඕන."

"උඹ එහෙම කලේ නැත්තං, එහෙමනං හෙට උදේ අපි යනවා දඩයම් සවාරියක්. මේ කැලේ මැද්දෙ කොහෙදි හරි උඹේ අශ්වයාගෙ කකුල් පැටලිලා ඇදගෙන වැටේවි. උඹ අශ්වයා පිටෙන් වැටිලා මැරේවි... එහෙම හරි කොහොම හරි, ඒක තමා මම උඹේ අම්මට කියන්ට යන්නෙ. උඹ මැරුනේ ඒ විදියටයි කියලා. එයාට තියෙන්නෙ ගෑනියෙකුගෙ හදවතක්, එයා උඹ වගේ දුබලයෙක් වුනත් රැක බලාගන්ට සූදාණම්. අනික මට උවමනා නෑ එයාගෙ හිතට දුකක් දෙන්ට. උඹ මට අකීකරු වෙලා මාව නොමග යවන්ට හිතනවානං කීයටවත් හිතන්ට එපා ඒක ලේසි වැඩක් වෙයි කියලා. ඌරෙක් ලුහුබඳිනවා වගේ උඹව ලුහුබැඳලා මරලා දාන එක තරම් මට වෙන සන්තෝසයක් නෑ." වැලිමිටි දෙක දක්වාම රතු වී ගිය දෑතින් යුතුව ඔහු සිය පිහිය පසෙකින් තැබී ය. "ඉතින්, ඔන්න තියෙනවා උඹේ තෝරාගැනීම. නිශා රැකුම..." මළකඳ තුළට අත රිංගවා මුවා ගේ හදවත කඩා ගත් ටාර්ලි උතුමානන් ලේ ගලන, රත් පැහැ හදවත සිය අත්ල මත තබා ඔහුට පෑවේ ය. "නැත්තං මෙන්න මේක."

සන්සුන්, අජීවි ස්වරයකින් යුතුව සෑම් මේ කතාව කියා පෑවේ හරියටම ඔහුට නොව අන් කවරෙකුට හෝ සිදුවූ දෙයක් කියාපාන පරිද්දෙනි. එමෙන්ම, පුදුමයකට මෙන් කතාව අතරතුරේදී ඔහු එක්වරක් හෝ හඬා නොවැලපුනු බව ජොන් නිරීක්ෂණය කලේ ය. කතාව නිම වූ පසු ඔවුන් දෙදෙන බිම වාඩි වී සුළඟේ හඬට සවන් දෙමින් නිහඬවම මොහොතක් ගත කලහ. මේ මුලු ලොවෙහිම අන් කිසිදු හඬක් නොවී ය. අන්තිමේදී ජොන් හඬ අවදි කලේ ය. "අපි ආපහු ප්‍රධාන ශාලාවට යන්ට ඕන."

"ඇයි?" සෑම් ඇසී ය.

ජොන් දෙවුර ඇකිළී ය. "අපට බොන්ට හොඳ උණුසුම් සයිඩර් ටිකක් හොයාගන්ට පුළුවන් වෙයි. ඔබ කැමති නම් උණු වයින් ටිකක් හරි. සමහරදාට රෑට ඩේරියන් අපි වෙනුවෙන් සින්දු කියනවා. හැබැයි ඉතින් ඌටම හිතෙන්ට ඕන. මිනිහා ඉස්සර ගායකයෙක්... ඇත්තටම නෙවෙයි, ආධුනික ගායකයෙක්."

"එයා කොහොමද මෙහාට කඩන් පාත් වුනේ?" සෑම් ඇසී ය.

"ගෝල්ඩන්ග්‍රෝව් වල රෝවන් උතුමානන්ට මිනිහව අතටම අහුවුනා එයාගෙ දුවත් එක්ක ඇඳේ දපලා ඉන්දැද්දි. ඒ කෙල්ලට මූට වඩා අවුරුදු දෙකක් වයසයි. අනික ඩේරියන් දිවුරලා කියනවා ඒකිම තමා මූව ජනේලෙන් ඇතුළට ගත්තෙ කියලා. ඒ වුනත් තාත්තගෙ බලකිරීමට ඒ කෙල්ල කිවුවා එයාව දූෂණය කලා කියලා. ඔන්න ඔහොමයි වුනේ. මූ සින්දු කියන එක ඇහුනම මේස්ටර් ඒමන් කිවුවෙ ඒ කටහඬ හරියට අකුණු උඩට මී පැණි වක්කලා වගෙයි කියලා." ජොන් මඳ සිනාවක් පෑවේ ය. "ටොඩුත් සමහර වෙලාවට සින්දු කියනවා. ඒකට සින්දු කියනවා කියලා කියන්ට පුළුවන් නම්. උගෙ තාත්තගෙ වයින් තැබෑරුමෙදි ඉගෙනගත්ත බේබද්දන්ගෙ සින්දු. පිප් කියන්නෙ උගෙ කටහඬ හරියට පඩයක් උඩට මුත්‍රා වක්කලා වගෙයි කියලා." ඔවුන් දෙදෙනාම හඬනගා සිනාසුනහ.

"ඒ දෙන්නම සින්දු කියනවා අහන්ට මං ආසයි." සෑම් පිළිගත්තේ ය. "ඒ වුනත් එයාලට මාව එතැනට ගන්ට ඕන වෙන එකක් නෑ." ඔහු ගැටළුවකට මැදි වූ සේයාවක් පෙනින. "එයා හෙටත් මාව සටන් කරන්ට දායි නේ. එහෙම නේද?"

"අනිවාර්යයෙන්ම." ජොන්ට බොරුවක් කියා ගත නොහැකි විය.

සෑම් අපහසු අන්දමින් සිය දෙපා මතින් නැගිට සිටියේ ය. "එහෙනම් ඉතිං මම ටිකක් නිදාගන්න එක හොඳයි." සිය කබාය තරව පොරවා ගත් ඔහු එතැනින් පිටව ගියේ ය.

තමා පසුපස එන ගෝස්ට් සමගින් ජොන් නැවතත් ප්‍රධාන ශාලාවට ඇතුළු වද්දී සෙසු පිරිස තවමත් එහි වූහ. "උඹ කොහෙද අතුරුදහන් වුනේ?" පිප් ඇසීය.

"සෑම් එක්ක කතා කර කර හිටියා."

"ඌ නං මාරම බයගුල්ලෙක්." ග්‍රෙන් කීවේ ය. "රෑ කෑම වෙලාවෙ අපේ බංකුවෙ ඕන තරම් ඉඩ තිබුනා. ඒත් ඌ ඇවිත් අපිත් එක්ක වාඩිවෙන්ට බය වුනා."

"හැම් උතුමානන් හිතනවද දන්නෙ නෑ අපි වගේ එවුන් එක්ක වාඩි වෙලා කෑම කන එක අවනම්බුවක් කියලා." ජෙරන් කීය.

"මං දැක්කා ඌ ඌරුමස් පයි එකක් කනවා." ටොඩ් කීවේ මුවේ ඇඳුනු නියැවීමක් ද සහිතවය. "උඹලා හිතන්නෙ ඒ උගෙ සහෝදයෙක් කියලද?" ඔහු ඌරෙකු මෙන් ශබ්ද කරන්නට පටන් ගත්තේ ය.

"ඕක නවත්තපල්ලා." ජොන් කේන්තියෙන් කඩා පැන්නේ ය.

ඔහු ගේ මේ හදිසි වියරුව නිසා අන්දමන්ද වූ අනිත් කොලුවන් නිහඬ වූහ. "පොඩ්ඩක් ඇහුම්කන් දීපල්ලා." සිදු විය යුත්තේ කුමක්දැයි ජොන් ඔවුන්ට පහදා දුන්නේ ය. ඔහු සිතූ පරිද්දෙන්ම පිප් සැනෙන් ඒ අදහසට එකඟ විය. නමුත් පුදුමයට කරුණ වූයේ හෝල්ඩර් ඊට කැමැති වීමය. ග්‍රෙන් මුලදී මඳක් අදිමදි කලද ඔහුව නම්මා ගත හැකි වදන් ජොන් මනාව දැන සිටියේ ය. ඉන්පසු එකින් එකා කැමැත්ත පල කරන්නට වූහ. ජොන් සමහරුන්ට ඒත්තු ගැන්වූ අතර සමහරුන්ව බොරුවෙන් මුලා කලේ ය. තවෙකෙකු ලැජ්ජාවට පත් කල අතර තර්ජනය අවැසි තැන තර්ජනය භාවිත ක‍ලේ ය. අන්තිමේදී සියල්ලන්ම මෙන්, රැස්ට් හැර අන් සියල්ලෝම ඔහු ගේ අදහසට එකඟ වූහ.

 උඹලා කෙල්ලෝ, උඹලාට ඕන දෙයක් කරගනිල්ලා." රැස්ට් කීය. "ඒත් තෝර්න් මාව පිගී ආර්යාවට විරුද්ධව සටන් කරන්ට යැවුවොත් මං බේකන් කෑල්ලක් කපාගෙන තමා පස්ස බලන්නෙ." ජොන් ගේ මුහුණට සිනාසුනු ඔහු එතැනින් නික්ම ගියේ ය.

පැය කිහිපයකට පසු මුලු බලකොටුවම නින්දේ පසුවද්දී ඔවුන් තිදෙනෙක් රැස්ට් ගේ නිදන කුටිය වෙත පිය නැගූහ. ග්‍රෙන් ඔහු ගේ දෑතින් අල්ලාගෙන සිටි අතර පිප් ඔහු ගේ දෙකකුල් උඩ නැග ගත්තේ ය. ගෝස්ට් ඔහු ගේ පපුව උඩට නගිද්දී තැති ගත් රැස්ට් ගේ වේගවත් ආශ්වාස ප්‍රශ්වාසය ‍ජොන්ට ඇසින. යාන්තමට රුධිරය මතුවන සේ ඝෝරවෘකයා රැස්ට් ගේ ගෙලෙහි සුමුදු සම සිය දතින් කොනහද්දී උගේ දෑස් ගිනිඅඟුරු මෙන් රත් පැහැයෙන් බැබලුනේ ය‍. "මතක තියා ගනිං. අපි දන්නවා උඹ කොහෙද නිදාගන්නෙ කියලා." ජොන් මෘදු ස්වරයෙන් අනතුරු ඇඟවී ය.

තමා රැවුල බාද්දී දැලිපිහිය ලිස්සා ගිය බව රැස්ට් විසින් ඇල්බට්ට හා ටොඩ්‍ට පවසනු ජොන්ට පසුදා උදෑසන ඇසුනි.

එයින් පසු කිසිම දිනෙක රැස්ට් හෝ අන් කිසිවෙකු හෝ සෑම්ට රිදවන්නට උත්සාහ කලේ නැත. සෙර් ඇලිසර් ඔවුන්ව ඔහුට විරුදුව මෙහෙය වූ විට සෑම් ගේ මන්දගාමී, අදක්ෂ පහරවල් වලකනු මිස ප්‍රති ප්‍රහාරයක් එල්ල කිරීමට ඔවුන් සැරසුනේ නැත. පහර දෙන්නැයි සටන් පුහුණුකරුවා බෙරිහන් දුන් විට පමණක් ඉදිරියට පිනූ ඔවුහු සෑම් ගේ පපු ආවරණයට හෝ හිස් ආවරණයට හෝ පා ආවරණයට හෝ යාන්තමට මෙන් පහරක් එල්ල කලහ. සෙර් ඇලිසර් කේන්තියෙන් දත්මිටි කමින් ඔවුන් බියගුල්ලන්, ගැහැණුන් හා ඔහුට සිතා ගත හැකි අන් කවරෙකු හෝ යැයි කියමින් බැන වැදුනද සෑම්ට රිදවීමට කිසිවකුත් ඉදිරිපත් නොවී ය. දින කිහිපයකට පසු ජොන් ගේ බලකිරීම මත ඔහු ඔවුන් හා එක්ව ඒක මේසයක වාඩි වී රෑ කෑම ගන්නට ඉදිරිපත් විය. ඔවුන් ගේ කතාබහට හරිහැටි සහභාගි වනු පිණිස දිරි වඩාගන්නට ඔහුට තවත් සති දෙකක් පමණ ගතවුනද ඒ කාලය තුළ ඔහු පිප් ගේ විකාරවලට සිනහවෙමින් ග්‍රෙන්ට සමච්චල් කරන විට ඊට සහභාගිවෙමින් ක්‍රමයෙන් මේ පරිසරයට හුරුවන්නට විය.

කෙතරම් අදක්ශ, මහත, බියගුල්ලකු වූවද සෑම්වෙල් ටාර්ලි යනු මෝඩයකු නොවී ය. එක් රැයක ඔහු ජොන් ගේ නිදන කුටියට පිවිසියේ ය. "මම දන්නෑ උඹ මොකක්ද කලේ කියලා." ඔහු ජොන්ට පැවසී ය. "ඒ වුනත් මම දන්නවා උඹයි ඒක කලේ කියලා." ඔහු ලැජ්ජාවෙන් මෙන් අහක බැලී ය. "මට කවදාවත් යාළුවෙක් ඉඳලා නෑ."

"අපි යාළුවො නෙවෙයි." ජොන් කීවේ ය. ඔහු සෑම් ගේ පුළුල් දසරුව මත අතක් තැබී ය. "අපි සහෝදරයො."

ඇත්තෙන්ම ඔවුහු සොහොයුරන් වූහ. සෑම් පිටව ගිය පසු ජොන් මේ ගැන වැඩිමනත් කල්පනා කලේ ය. රොබ් සහ බ්‍රැන් සහ රිකන් සිය පියා ගේ පුතුන් වූ අතර ඔහු ඔවුන්ට සැබැවින්ම ආදරය කලේ ය. එනමුදු තමා කිසිදිනෙකත් ඔවුන්ගෙන් එකෙකු නොවන බැව් ජොන් මනාව දැන සිටියේ ය. කැට්ලින් ටලී ස්ටාර්ක් ඒ වෙනුවෙන් අවශ්‍ය සෑම පියවරක්ම ගැනීමට පසුබට වී නොතිබින. වින්ටර්ෆෙල්හි අඳුරු බිත්ති තවමත් ඔහු ගේ සිහින තුළ හොල්මන් කලද දැන් ඔහු ගේ මුලුමහත් ජීවිතයම වන්නේ කළු බලකොටුව බැව් ඔහුට තේරුම් ගියේ ය. එමෙන්ම ඔහු ගේ සොහොයුරන් වූයේ සෑම් සහ ග්‍රෙන් සහ හෝල්ඩර් සහ පිප් සහ නිශා රැකුමේ කළු නිළ ඇඳුම් ඇඳි අන් සියල්ලක්ද වූහ.

"මගේ බාප්පා කිවුවෙ ඇත්ත තමා." ඔහු ගෝස්ට් ට කෙඳිරී ය. මේ බව බෙන්ජින් ස්ටාර්ක්ට කියනු පිණිස නැවත කවදා තමාට ඔහු මුනගැසෙනු ඇත්දැයි ඔහු දුකින් කල්පනා කලේ ය.

(සෙර් බූර් ඊයේ කොත්තමල්ලි පාර්ටියකින් එයාගේ සුබ උපන්දිනේ සැමරුවලු. සිහසුනට තරග වැද ඉන්න අපි ඔක්කොමත් මේ වෙලාවේ එයාට සුබ උපන්දිනයක් පතමු.)

විශේෂ ස්තූතිය: පැය හතක් නිදි මරාගෙන, බුර්ට  මේ ඇඳුම් ඇඳලා, කේක් හදලා මහන්සි වුනු  PoM ට.

Samwell Tarly: “I... My mother calls me Sam.”

Pyp: “You can call him Lord Snow, You don’t want to know what his mother calls him.”