Wednesday 19 November 2014

කැට්ලින් 06-3

ලයිසා සහ රොබර්ට් ඒරින්

ඊළඟ මොහොතේ අලුත් කොටළුවන් පිට නැගුනු ඔවුහු නැවතත් තරුඑළියෙන් පිරුණු රාත්‍රියට මුසු වූහ. මේ දෙවන නැග්ම පළමු එකට වඩා අනතුරුදායක බැව් කැට්ලින්ට හැඟෙන්නට විය. මාවත වඩාත් පටු වූ අතර ගල්පඩි අනවරත පයට පෑගීම් නිසා ගෙවී ගොස් තිබින. ඒ අතරම තැනින් තැන කැඩී ගිය ගල් කැබැලි හා බොරළු ද දකින්නට හැකි විය. කිහිපවරක්ම සිය කොටළුවා පිටින් බිමට බට මයා, පාරට වැටී තිබුනු මෙවැනි ගල් ඉවත් කර දැමීය. "‍මේ වගේ තැනකදි කොටළුවෙක්ගෙ කකුලක් කඩාගන්ට අපට ඕන නෑ." ඇය කීවාය. කැට්ලින්ට ඊට එකඟ නොවී සිටිය නොහැකි විය. ඇයට මේ වන විට මඳින් මඳ උන්නතාංශය දැනෙන්නට පටන් ගෙන තිබින. මෙහි වෘක්ෂ ඝනත්වය අඩු වූ අතර සුළඟද වඩා ප්‍රචණ්ඩ විය. හමන සුළඟ විසින් ඇගේ ඇඳුම් බදා ඇයව වීසිකරන්නට මෙන් තැත් කල අතර කෙහෙරැළි විසිරුවා ඇගේ දර්ශනයට බාධා එල්ලකලේය. විටින් විට ඔවුන්ට පහතින් ඇති ගල් බල‍කොටුව ද, ඊටත් වඩා පහතින් පිහිටි චන්ද්‍ර ද්වාරය ද ඇයට දැකගත හැකි විය. එහි පන්දම් ආළෝකය ඉටිපන්දම් දැල්ලකටත් වඩා දීප්තියෙන් අඩුවිය.

හිම බලකොටුව, ගල් බලකොටුවට වඩා කුඩා වූ අතර එක් මුරකුළුණක්, දැවමුවා බලකොටුවක් හා මිටි ගල් තාප්පයක මුවාවේ සැඟව ගත් ඉස්තාලයකින් සමන්විත විය. එනමුදු එහි පිහිටීම අනුව එය ගල් බලකොටුවේ සිට ඉහළ නගින පඩිපෙළ සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ ආවරණය කල හැක්කක් විය. ඉයරී අත්පත් කරගැනීමට පැමිණෙන සතුරෙකු ගල් බල‍කොටුවේ සිට පඩියක් පඩියක් පාසා සටන් කරමින් ඉහළ නැගිය යුතු වූ අතර හිම බලකොටුවේ සිටින සෙබළුන්ට පහසුවෙන්ම ඔවුන්ට ගල් ප්‍රහාර හා ඊ ප්‍රහාර එල්ල කල හැකි විය. එහි අණදෙන නිළධාරියා වූ තරුණ නයිට්වරයා ඔවුන්ට පාන් හා චීස් පිරිනැමූ අතර ගිනිමැලය අසලට විත් මඳක් ගත උණුසුම් කරගන්නැයි පැවසීය. එනමුදු මයා ආරාධනය ප්‍රතික්ෂේප කලාය. "අපි දිගටම යන්ට ඕන මගේ ආර්යාවනි." කැටිලින් හිස වැනීය.

නැවත වරක් ඔවුන් ‍ගේ කොටළුවන් මාරු කෙරින. ඇයට මෙවර ලැබී තිබුනු සතා සුදු පැහැති එකකු වූ අතර ඌ දුටු මයා සිනහවක් පෑවාය. "වයිටි හරිම හොඳ සතෙක් මගේ ආර්යාවනි. කවදාවත් කකුල වැරදිලා, ලිස්සලා නෑ. අයිස්වල වුනත්. ඒ වුනත් ඔබතුමී චුට්ටක් පරෙස්සම් වෙන්ට. ඌ ඔබට කැමැති නැති වුනොත් පයින් ගහයි."

දෙවියන්ට පින්සිදුවන්නට වයිටී ඇයට අකැමැත්තක් නොපෙන්වූ අතර පයින් ගැසීමක් ද සිදු නොවීය. මාවතේ මිදුනු අයිස් ද නොවූ අතර ඇය ඒ වෙනුවෙන් දෙවියන්ට බෙහෙවින් කෘතඥ වූවාය. "මගේ අම්මා කියනවා මීට අවුරුදු සියගානකට ඉස්සෙල්ලා මෙතන ඉඳන්ම හිම පටන්ගත්තලු." මයා කීවාය. "මෙතනින් උඩ හැමදාම සුදු පාටින්ලු තිබ්බෙ. කවදාවත් අයිස් දියවෙලා ගියේ නැහැල්ලු." ඇය දෙවුර ඇකිළීය. "මට නම් මතක නෑ කවදාවත් කන්දෙ මෙච්චර පහතින් හිම තියෙනවා. කවුද දන්නෙ? සමහරවිට ආදි කාලෙ එහෙම වෙන්ට ඇති තියෙන්ට ඇත්තෙ."

'කොච්චර තරුණ දරු‍වෙක්ද.' කැට්ලින් සිතූයේ ඇය කෙදිනකවත් මෙලෙස සැහැල්ලුවෙන් සිටියාදැයි මතකයට නගාගන්නට යත්න දරමිනි. දැරිය සිය දිවියෙන් අඩක්ම ගිම්හානයේ ගෙවා දමා තිබූ අතර ඇය දැන සිටි සියල්ල එය පමණක්ම විය. 'සීත කාලය එනවා දරුවෝ!' ඇයට දැරිය අමතා පවසන්නට අවශ්‍ය විය. එවදන් මුව අගටම ආ අතර මුවින් නොගිලිහුනා පමණි. සමහරවිට අන්තිමේදී ඇය ස්ටාර්ක් කෙනෙකු බවට පත්වෙමින් සිටිනවා වන්නට ඇත. හිම බලකොටුවෙන් ඉහළදී සුළඟ යනු සජීවී සත්ත්වයකු බඳු විය. එය වරෙක වෘකයකු මෙන් උඩුබුරලමින් ප්‍රචණ්ඩ අයුරින් ඔවුන් වටා හැමූ අතර ඊළඟ මොහොතේ සැනෙන් නැතිව ගියේ ඔවුන්ව මුලා කර තමන් තුළට කැඳවන්නට මෙනි. තාරකා කෙතරම් දීප්තිමත්ව, කෙතරම් ආසන්නයෙන් පිහිටියාදැයි යත් අත දිගුකොට ඇල්ලිය හැකි තරම් විය. එමෙන්ම අඩසඳ ද අඳුරු කළු පැහැ අහසේ විසල්ව පායා තිබින. උඩට නගිද්දී පහත බැලීමට වඩා දිගටම ඉහළ බලාගෙන සිටීම වඩා මැනවැයි කැට්ලින්ට අව‍බෝධ විය. සියවස් ගණනක් තිස්සේ හිම මිදීම හා දියවීමත්, අනන්ත වාරයක් කොටළු කුර හා ගැටීමත් නිසා මෙහි ගල් පඩිපෙළ තැනින් තැන කැඩී බිඳී ගොස් තිබින. අන්ධකාරය මධ්‍යයේ කිසිවක් දැකිය නොහැකි වුවද මේ නැගුනු උස නිසා ඇගේ හදවත මුවින් පිටතට පනින තරම් විය. ඔවුන් ගල්කුළු පේළි දෙකක් අතර පිහිටි විවෘත බිම්කඩකට පැමිණි විට මයා සිය කොටළුවා පිටින් බැස්සා ය. "මේ ටිකේ බිමට බැහැලා කොටළුවා අල්ලගෙන යන එක හොඳයි මගේ ආර්යාවනි. මෙතන හුළං පාර පොඩ්ඩක් සැර වැඩියි."

කැට්ලින් ගල්කුලින් මඳක් මෑත්වී ඉදිරියෙන් ඇති මාවත දෙස බැලුවා ය. එය අඩි විස්සක පමණ දුරක් වූ අතර අඩි තුනක පමණ පළලින් යුතු විය. එනමුදු දෙපසටම දැඩි බෑවුමක් තිබුනු එහි අන් කිසිදු ආවරණයක් නොවීය. සුළඟ වියරුවෙන් මෙන් මොරගසන හඬ ඇයට ඇසින. මයා සැහැල්ලුවෙන් ඉදිරියට පිය නැගූ අතර ඇගේ කොටළුවා ඈ පසුපසින් ගියේ හරියටම ඔවුන් බලකොටු අංගනයක් තුළ ගමන් කරන්නාක් වැනි සුරක්ෂිත හැඟීමෙනි. ඇගේ වාරය පැමිණියේ ය. එනමුදු ඇය පළමු පියවර තැබූ වහාම බිය විසින් සිය යෝධ හණුවලින් ඇයව ඩැහැගත්තා ය. තමා වටා පොදිකන අන්ධකාර වායු දහරාත්. තමා වටා ඇති දැවැන්ත හිස් අවකාශයත් ඇයට හැඟෙන්නට විය. ඇය අඩියක්වත් ඉදිරියට එසවීමට අසමත්ව, බි‍යෙන් වෙවුලමින්, සිටිපිය නැවතුනාය. ඇගේ මුහුණට සමීප වී මොරගැසූ සුළඟ පැළැඳ සිටි සළුව බදාගත්තේ ඇයව ප්‍රපාතයෙන් පහළට පෙරලීමට තැත් කලාය. කැට්ලින් ඉතා සෙමින් සිය පාදය පසුපසට ගත්තද ඇයට වහාම පිටුපසින් සිටි කොටළුවා නිසා පසුබැසීම කල නොහැක්කක් විය. 'මම මෙතැන මැරෙන්ටයි යන්නෙ,' ඇය සිතුවා ය. පිට දිගේ සීතල දහදිය බිඳු රූටාගෙන යන අයුරු ඇයට දැනින.

"ස්ටාර්ක් ආර්යාවනි!" මයා අගාධයේ එහා කො‍‍ණේ සිට කෑගැසුවා ය. ඇගේ හඬ ‍කෙතරම් සිහින් වී ද යත් එය ලීග දහස් ගණනක් ඈත සිට ඇසෙන්නාක් මෙන් විය. "ඔබතුමී හොඳින්ද?"

කැට්ලින් ටලී ස්ටාර්ක් ඇය තුළ ඉතිරිව පැවැති ආත්මාඩම්බරයේ අන්තිම ශේෂයත් ගිලගත්තා ය. "මට... මට මේ වැඩේ කරන්ට බෑ දරුවො." ඇය පෙරලා කෑගැසුවා ය.

"ඔබට පුළුවන්. මම දන්නවා ඔබට පුළුවන්. බලන්ට ඒක කොච්චර පළල්ද කියලා."

"මට බලන්ට ඕන නෑ." තමා වටා මුලු ලොවම භ්‍රමණය වෙන්නාක් මෙන් ඇයට දැනින. කඳු, අහස, කොටළුවන් මේ සියල්ලම තුඩා දරුවකු ‍ගේ බමරයක් මෙන් කරකැවෙමින් තිබින. සිය දෑස් තදින් පියාගත් කැට්ලින් හුස්ම තිර කරගැනීම සඳහා යත්න දැරුවාය.

"මම ආයෙමත් එන්නම්. ඔබතුමී හෙලවෙන්නෙවත් නැතුව ඔහොමම ඉන්ට මගේ ආර්යාවනි‍."

සෙලවීම යනු කැට්ලින් මේ මොහොතේ කරන්නට නොසිතූම දේ විය. ඊළඟ මොහොතේ එතැනට පැමිණි මයා ඇ‍ගේ අතකින් අල්ලාගත්තා ය. "ඔබතුමී කැමැතිනම් දිගටම ඇස් වහගෙන ඉන්ට. ඔය ලණුව අත අරින්ට. වයිටි එයා ගැන වග බලාගනීවි. අන්න හොඳයි මගේ ආර්යාවනි. මම ඔබතුමීට පාර පෙන්නන්නම්. ඒක හරි ලේසියි. ඔන්න බලන්ටකො. දැන් අඩියක් ඉස්සරහට තියන්ට. අන්න හරි. කකුල වැඩිය උස්සන්ට ඕන නෑ. නිකංම ඉස්සරහට දික් කරන්ට. දැන් අනිත් එක. හිමීට. ආයෙමත් එකක්. අන්න හරි." මෙලෙස අඩියෙන් අඩිය, පියවරෙන් පියවර මේ අවජාතක දැරිය දෑස් පියාගෙන බියෙන් වෙවුලමින් සිටි කැට්ලින්ව අගාධයේ අනිත් පසට රැගෙන ගියාය. ‍කොටළුවා සුපුරුදු මන්ද ස්වරයෙන් ඔවුන් පසුපසින් ගෑටුවේ ය.

අහස් බලකොටුව වනාහි කන්දේ පසෙකින් සාදන ලද, අඩසඳාකාර, ගලින් නිමවුනු, උස් ප්‍රාකාරයකට වැඩි යමක් නොවීය. එනමුදු වැලීරියාවේ ශෛලමය ප්‍රාකාරවත් මෙතරම් සුන්දරව කැට්ලින්ට පෙනෙනු නැති බව නිසැක විය. අන්තිමේදී මෙතැන් සිට හිමවැටිය ආරම්භ විය. අහස් බලකොටුවේ ගල්බිත්ති මත අයිස් බැඳී තිබුනු අතර ඉහළින් පිහිටි බෑවුම් වලින් දිගු, කේතුරූපාකාර අයිස් හෙල්ලයන් පහතට එල්‍‍ලෙමින් තිබින.

මයා බලකොටුවේ මුරභටයින්ට කෑගසද්දී නැගෙනහිර දෙසින් අරුණා‍ළෝකය වැටෙන්නට පටන්ගෙන තිබින. ඔවුන්ට ඉදිරියෙන් බලකොටුවේ ගේට්ටු විවර වින. ප්‍රාකාරවලට ඇතුළතින් අසුරා තිබුනු හැඩපෝරූ රැසක් සහ එහා මෙහා ගොඩ ගසා තිබුනු ලොකු කුඩා ගල්කුට්ටි රැසක් හැරෙන්නට අන් කිසිවක් නොවීය. මෙතැන සිටින සෙබළුන්ට ගිරිහිම නිපාතයක් ඇති කිරීම කජු කන්නාක් වැනි පහසු කටයුත්තක් විය. ඔවුන්ට ඉදිරියෙන් වූ පර්වත මුහුණතේ විවරයක් දක්නට ලැබින. "ඉස්තාලයි බැරැක්කයි ඒක ඇතුළෙ තමා තියෙන්නෙ." මයා කීවාය. "අන්තිම ටික යන්ට ති‍යෙන්නෙ කන්ද ඇතුළෙන්. ඒක ඇතුළෙ චුට්ටක් අඳුරු ගතියයි. ඒ වුනත් අඩුමගානෙ ඔබතුමී හුළං මුවාවෙනෙ ඉන්නෙ. මේ තමා කොටළුවන්ට යන්ට පුළුවන් අන්තිම දුර. මෙතනින් පස්සෙ ඒක නිකං දුම් කවුළුවක් වගේ. පඩිපෙළක් නෙවෙයි, හරියට ගල් ඉණිමගක් වගේ. ඒ වුනාට ඒක එච්චරම නරක දෙයක් නෙවෙයි. ඕන්නං තව පැයක් යයි. ඊටපස්සෙ අපි එතන."

කැට්ලින් ඉහළ බැලුවාය. ඔවුන්ට වහාම ඉහළින්, අරුණෝදයේ මද ආළෝකයෙන් ඇයට ඉයරීහි අත්තිවාරම් නිරීක්ෂණය කල හැකි විය. එය ඔවුන්ට වඩා අඩි හයසියයක් පමණ උසකින් පිහිටා තිබුනු අතර පහළ සිට බලන විට කුඩා, සුදු පැහැ මීවදයක් මෙන් දිස්විය. කූඩා හා දබර ගැන සිය බාප්පා පැවසූ ‍දේ ඇයට සිහිපත් විය. "ලැනිස්ටර්ලාට උන්ගෙ ආඩම්බරේ තියෙනවා වෙන්ට පුළුවන්." ඇය මයාට කීවාය. "ඒ වුනාට ටලීලා ඉපදිලා තියෙන්නෙ ඊට වඩා සිහි කල්පනාව ඇතුවයි. මම ඊ‍යෙ දවසමයි, මුලු රෑමයි අස්සයො පිටෙයි, කොටළුවො පිටෙයි ගමන් කලා. එයාලට කියන්ට කූඩයක් පහළට එවන්ටයි කියලා. මම ටර්නිපුත් එක්ක උඩට යන්නම්."

අන්ති‍මේදී කැට්ලින් ස්ටාර්ක් ඉයරීවලට පා තබද්දී හිරු කඳු මුදුන්වලින් සෑහෙන දුරක් ඉහළට නැගී තිබින. අහස් නිල් පැහැ සළුවකින් සහ අඩසඳ හා උකුස්සා පපුවේ කොටා තිබුනු සන්නාහයකින් සැරසුනු, තරබාරු, රිදී පැහැ හිස‍කෙසින් යුතු මිනිසෙක් ඇයට කූඩයෙන් බිමට බැසීමට උදවු ක‍ලේය. ඒ සෙර් වාර්ඩිස් ඊගන් හෙවත් ජොන් ඒරින්‍ ගේ මාලිගාරක්ෂක බලමුලුවේ ප්‍රධානියා විය. ඔහු පසෙකින් කෙට්ටු, නොසන්සුන් පෙනුමක් ඇති, තට්ට හිසකින් හා මහත ගෙලකින් යුතු මේස්ටර් කෝල්මන් සිටගෙන සිටියේ ය. "ආයුබෝවන් ස්ටාර්ක් ආර්යාවනි!" සෙර් වාර්ඩිස් කීය. "ඔබතුමීගෙ පැමිණීම බලාපොරොත්තු නොවුන එකක් වුනාට අපට හරිම සන්තෝසයි." මේස්ටර් කෝල්මන් එකඟතාව පලකරන අන්දමින් හිස නැමීය. "ඇත්තෙන්ම මගේ ආර්යාවනි, ඇත්තෙන්ම. මම ඔබේ සහෝදරීට පණිවුඩය යැවුවා.එයා අණකරලා තිබුනෙ ඔබ ආපු ගමන්ම එයාව නැගිට්ටවන්ටයි කියලා."

"මම හිතනවා එයාට ඊයෙ රෑ හොඳට නින්ද යන්ට ඇතියි කියලා." කැට්ලින් ඇනුම්පදයක ස්වරයෙන් කී මුත් ඔවුන්ට එය වැ‍ටහුනු බවක් නොපෙනින.

මිනිසුන් දෙදෙන දබර කාමරයේ සිට සර්පිලාකාර පඩිපෙළක් ඔස්සේ ඇයව ඉහළට කැඳවාගෙන ගියහ. එදවස පැවැති අනෙකුත් වංශවත් මාලිගා හා සසඳන විට ඉයරී යනු ප්‍රමාණයෙන් කුඩා මාලිගා බලකොටුවක් විය. මේ දැවැන්ත කඳුවැටිය මුදුනේ කෙට්ටු මාලිගා කුළුණු සතක් හියවුරක හී මෙන් එකිනෙකට ලංලංව පිහිටා තිබින. එයට ඉස්තාලවලින් හෝ කම්මල්වලින් හෝ බලු කූඩුවලින් හෝ පලක් නොවීය. එනමුදු නෙඩ් ඇයට පවසා තිබුනු අන්දමට එහි ධාන්‍යගාරය වින්ටර්ෆෙල්වල එක තරමටම විශාල විය. එමෙන්ම මේ කුළුණු තුළ මිනිසුන් පන්සීය දෙනකුට විසිය හැකි විය. එනමුදු දැන් එහි ශාලාවන් පසුකරමින් ගමන්ගනිද්දී කැට්ලින්ට හැඟී ගි‍යේ එය අසාමාන්‍ය අන්දමින් හිස් හා නිහඬ බවයි.

ලයිසා තවමත් නිදන ඇඳුමින් සැරසී, සිය කාමරය තුළ බලා උන්නා ය. ඇගේ දිගු රතු-දුඹුරු කෙහෙරැළි ඇයට පිටුපසින් කඩා හැලෙමින් තිබුනු අතර සේවිකාවක් එහි අවුල් කඩා පීරමින් සිටියාය. එනමුදු කැට්ලින් කාමරයට ඇතුළු වූ විට ඇය සිනාමුසු මුවින් යුතුව අසුනින් නැගිට්ටා ය. "කැට්!" ඇය කීවාය. "අනේ කැට්! ඔයාව දකින්ට ලැබුන එක කොච්චර දෙයක්ද මගේ ආදර අක්කේ." කාමරය හරහා දිවගිය ඇය සිය සොයුරිය බදාගත්තා ය. "කොච්චර කාලෙකට පස්සෙද. කොච්චර දිග කාලෙකට පස්සෙද."

එය වසර පහක් විය. ඇත්තෙන්ම බැලුව‍හොත් ලයිසා කෙරෙහි එය ක්‍රෑර වසර පහක කාලයක් විය. එය ඇයට දැඩිව බලපා තිබින. ඇගේ සොයුරිය වසර දෙකක් බාල වුවද දැන් ඈ වඩා වයස්ගත පෙනුමකින් යුක්ත වූවාය. ඇය කැට්ලින්ට වඩා මිටි වූ අතර සිරුර මහත් වී, මුහුණ සුදුමැලි වී පිම්බී තිබින. ඇයටද ටලීවරුන් ගේ නිල් පැහැ දෑස් පිහිටා තිබුනු නමුදු ඒවා වඩා ලා පැහැයක් ගත් අතර දියාරු විය. ඇගේ කුඩා මුඛය නොරිස්සුම් ගතියකට පෙරැලී තිබින. කැට්ලින් ඇයව මෙලෙස බදා සිටියදී, මීට වසර ගනනාවකට පෙර ඒ සොඳුරු දිනයේ, රිවර්රන්හි සප්තක දේවස්ථානයේ තමා පසෙකින් සිටගෙන සිටි හීන්දෑරී, උස් වූ ළැමකින් යුතු දැරිය ඇගේ මතකයට නැ‍ගෙන්නට විය. ඇය කෙතරම් ආදරණීයව, කෙතරම් බලාපොරොත්තු සහගතව සිටියාද. ඇගේ සොයුරිය ගේ රූමත්කමින් ඉතුරුව තිබුනු එකම දෙය වූයේ ඉණ තෙක් කඩා හැලෙන රතු-දුඹුරු පැහැ කෙස් කළඹ පමණි.

"ඔයා හොඳින් ඉන්න බව පේනවා." කැට්ලින් බොරුවක් කීවාය. "ඒත්... වෙහෙස පාටයි."

ඇගේ සොයුරිය ග්‍රහණය ලිහිල් කලාය. "වෙහෙසයි. ඔවු! අපොයි ඔවු!" ඇය පළමු වරට අනිත් පිරිස නිරීක්ෂනය කලාය. ඇගේ ‍සේවිකාව, මේස්ටර් කෝල්මන්, සෙර් වාර්ඩිස්. "පිටවෙන්ට." ඇය ඔවුන්ට කීවාය. "මගේ අක්කත් එක්ක තනියම කතා කරන්ට ඕන." ඔවුන් පිටව යන තෙක් ඇය කැට්ලින් ගේ අතින් අල්ලාගෙන සිටියා ය...

...නමුත් ඔවුන්ට පිටුපසින් දොර වැසුනු සැනින් ඒ අත අත්හැරියා ය. ඇගේ මුහුණ වෙනස් වෙනු කැට්ලින්ට පෙනින. එය හරියටම හිරු වළාකුළක් පසුපස සැඟවුනාක් මෙනි. "ඇත්තටම ඔයාගෙ ‍මොළේ කොලොප්පං වෙලාද?" ලයිසා ඈ වෙත කඩා පැන්නා ය. "අරූව මෙහාට ගේන්ට. මගෙන් කිසිම අවසරයක් නැතුව. කිසිම දැනුම්දීමක් නැතුව. ලැනිස්ටර්ලාත් එක්ක ඔයාගෙ තියෙන රණ්ඩුවලට අපිවත් පටලවගන්ට..."

"මගේ රණ්ඩුවලට?" මේ ඇසෙන්නේ කුමක්දැයි කැට්ලින්ට සිතාගැනීමටවත් නොහැකි විය. උඳුනේ ගින්නක් බුර බුරා ඇවිලුනු නමුදු ලයිසා ගේ ස්වරයේ කිසිදු උණුසුම් බවක් නොතිබින. "ඒවා මුලින්ම ඔයාගෙ රණ්ඩු නංගී. ඔයයි මුලින්ම මට අර මලඉලවු ලියුම එවුවෙ. ඔයයි ලිවුවෙ ලැනිස්ටර්ලා ඔයාගෙ සැමියාව මරලා දැම්මා කියලා."

"ඒ ඔයාට අනතුරු අඟවන්ට. උංගෙන් ඈත් වෙලා ඉන්ටයි කියලා ඔයාට කියන්ට! උං එක්ක සටන් කරන්ට මම කවදාවත් හිතුවෙ නෑ. දෙයියනේ! කැට්, ඔයා දන්නවද ඔයා මොකක්ද මේ කලේ කියලා?"

"අම්මා!" කුඩා කටහඬක් පැවසීය. ලයිසා ආපසු හැරුනාය. රොබර්ට් ඒරින් හෙවත් ඉයරීහි උතුමානන් ‍රෙදි බෝනික්කකු අතින් බදාගෙන, දොරකඩ සිට, විසල් කරගත් දෙනෙතින් යුතුව ඔවුන් දෙස බලා සිටියේය. ඔහු සිය වයසට ප්‍රමාණවත් තරම් නොවැඩුනු, ඉතාම කෙට්ටු ලෙඩ දරුවකු විය. එපමණක් ද නොව ඔහු විටින් විට වෙවුලුවේ ය. 'වෙවුලන ලෙඩේ' මේස්ටර්වරුන් එය හැඳින්වූ නාමය විය. "මට කටහඬවල් ඇහුනා."

'ඒක මහ පුදුමයක් යැ' කැට්ලින් සිතුවාය. ලයිසා ඇයට කෑ නොගැසුවා පමණි. එනමුදු ලයිසා ඈ දෙසට පිහි පහරවල් වැනි බැල්මක් හෙලුවා ය. "පැටියෝ, මේ ඉන්නෙ ඔයාගෙ ලොකු අම්මා කැට්ලින්. මගේ අක්කා. ස්ටාර්ක් ආර්යාව. ඔයාට මතකයි නේද එයාව?"

කොලුවා ඇය දෙසට හිස් බැල්මක් හෙලුවේ ය. "මං හිතන්නෙ." ඔහු ඇසිපිය ගසමින් කීය. එනමුදු කැට්ලින් අවසන් වරට ඔහුව දකින විට මේ දරුවාට අවුරුද්දක් වත් වයස් නොවීය.

ලයිසා ගිනිඋඳුන අසල අසුනක වාඩි ගත්තා ය. "අම්මා ගාවට එන්ට මගෙ වස්තුවෙ." ඔහු ගේ නිදිඇඳම හරිගැස්සූ ඇය ඒ දුඹුරු පැහැ කෙහෙරැළි ඇඟිලිවලින් පිරිමැද්දා ය. "එයා ලස්සනයි නේද? ඒ වගේම ශක්තිමත්. ඔයාට ඇහෙන්ට ලැබෙන දේවල් විශ්වාස කරන්ට එපා. ජොන් දැනගෙන හිටියා. 'බීජය බොහොම ශක්තිමත්' එයා මට කිවුවා. ඒ එයාගෙ අන්තිම වචන ටික. එයා දිගින් දිගටම රොබර්ට්ගෙ නම කිවුවා. එයාලට කියන්ට, බීජය බොහොම ශක්තිමත්. එයාගෙ බීජ. මගේ පැටියා කොච්චර ශක්තිමත් දරුවෙක් වගේ හැදෙනවද කියලා හැ‍මෝටම කියන්ට එයාට ඕන වුනා."

"ලයිසා. ලැනිස්ටර්ලා ගැන ඔයා කියාපු ‍දේ හරිනම්, ඒ නිසාමයි අපි වඩාත් ඉක්මනින් ක්‍රියාත්මක වෙන්ට ඕන. අපි-"

"මේ චුට්ටා ඉස්සරහ ඕවා කියන්ට එපා. එයාට බොහොම සියුම් මනසක් තියෙන්නෙ. එහෙම නේද පුංචි පැටියෝ?"

"මේ ‍කොලුවා තමා ඉයරීවල උතුමානන්. නැගෙනහිර දිශාවෙ ආරක්ෂකයා." කැට්ලින් ඇයට මතක් කර දුන්නා ය. "මේක සුකුමාර ළඳබොළඳ වෙන්ට වෙලාවක් නෙ‍වෙයි. නෙඩ් හිතන්නෙ යුද්ධයක් ඇතිවෙන්ටයි යන්නෙ කියලා."

"කට වහගන්නවා." ලයිසා කඩාපැන්නා ය. "ඔයා චූටියාව බය කරනවා." සිය උරහිසට උඩින් කැට්ලින් දෙස එක් කෙටි බැල්මක් හෙලූ පුංචි රොබර්ට් වෙවුලන්නට පටන්ගත්තේ ය. ඔහු ‍ගේ අතේ සිටි බෝනික්කා බිම වැටුනු අතර ඔහු තවතවත් සිය මවට තුරුළු වූවේය. "ඔයා බයවෙන්ට එපා මගේ රත්තරන් පැටි‍යෝ." ලයිසා මිමිනුවා ය. "අම්මා මෙතන ඉන්නවනෙ. කාටවත් බෑ ඔයාට රිද්දන්ට." සිය නිදිකබාය විවර කල ඇය බරැති පයෝධරයක් එළියට ගත්තා ය. මහත් උනන්දුවෙන් එය ඩැහැගත් දරුවා, මවගේ ළයමඩලේ සිය මුහුණ හංගාගෙන තණපුඩුව උරන්නට පටන් ගත්තේය. ලයිසා ඔහු ගේ කෙහෙරැළි පිරිමදින්නට විය. කැට්ලින්ට කතා කිරීමට වදන් සොයාගැනීම පවා උගහට විය. 'ජොන් ඒරින් ගේ පුතා' ඇය විමතියෙන් කල්පනා කලාය. තමාගේ බිළිඳු දරුවා, වසර තුනක් වයසැති පුංචි රිකන් ඇයට සිහිපත් විය. ඔහු මේ දරුවාගේ වයසට වඩා අඩක් ලාබාල වූ අතර මොහුට වඩා පස් ගුනයක් සාහසික විය. මිටියාවතේ වංශාධිපතීන් නොසන්සුන් වී සිටීම පුදුමයක් නොවේ. රජතුමා මේ දරුවා සිය මවගෙන් වෙන්කර ලැනිස්ටර්වරුන් භාරයේ හදා වඩා ගැනීමට යවන්නට යත්න දැරුවේ ඇයිද යැයි ඇයට පළමු වතාවට තේරුම් ගියේය.

"අපට මෙතන පරෙස්සම්." ලයිසා කීය. එනමුදු එය පැවසූයේ තමාට ද නැතිනම් දරුවාට ද යන්න කැට්ලින්ට සිතා ගත නොහැකි විය.

"මෝඩියෙක් වෙන්ට එපා." කැට්ලින් කීවාය. තමා තුළ කේන්තිය නැග එනු ඇයට දැනින. "කවුරුවත් පරෙස්සම් නෑ. ඔයා හිතනවා නම් මෙතන මෙහෙම හැංගිලා හිටියම ලැනිස්ටර්ලාට ඔයාව අමතක වෙලා යයි කියලා, ඔයාට ලොකු වැරැදීමක් වෙලා."

ඇය කියන දේ නෑසෙන පරිදි ලයිසා සිය අතින් දරුවා ගේ කණ වැසීය. "උං කඳුකරය හරහා හමුදාවක් අරන් ආවත්, රතු වාහල්කඩ පහුකරලා ආවත් උන්ට ඉයරි ජයගන්ට බෑ. ඔයාම දැක්කනෙ ඒක. කිසිම සතුරෙකුට මෙතනට ළඟාවෙන්ට බෑ."

ඇයට අතුල් පහරක් දෙන්නට කැට්ලින්ට උවමනා විය. බ්‍රින්ඩන් බාප්පා තමාට අනතුරු හඟවන්නට උත්සාහ කල බව ඇයට වැටහී ගියේය. "කිසිම බලකොටුවක් හැමදාමත් අනභිභවනීය නෑ."

"‍මේක අනභීභවනීයයි." ලයිසා තිර කොට කියා සිටියාය. "හැමෝම එහෙම කියනවා. මට තියෙන එකම ප්‍රශ්නෙ, ඔයා මේ අරන් ආපු පුංචි යකාට මොකක්ද කරන්නෙ කියලයි."

"එයා නරක මිනි‍හෙක්ද?" ඉයරීහි උතුමානන් ඇසීය.

"හරිම නරක මිනිහෙක්." ලයිසා කීවේ සිය ඇඳුම හරිගස්සා ගන්නා අතරේදී ය. "ඒ වුනත් අම්මා එයාට ඉඩ දෙන්නෙ නෑ මගෙ රත්තරන් පැටියාට හානියක් කරන්ට."

"එයාව පියාඹලා යවමු." රොබර්ට් දැඩි උනන්දුවෙන් කීය.

ලයිසා සිය පුතණුවන් ගේ හිස අතගෑවාය. "සමහරවිට අපි එ‍හෙම කරයි." ඇය මිමිනුවා ය. "සමහරවිට, ඇත්තටම අපි ඒක තමා කරන්ට යන්නෙ."


Brynden Tully: “My home is at my back.”
Catelyn Stark: “Your home is in my heart.”

40 comments:

  1. පේනවා නේද ?
    මිනිස්සු පන්සීයයි ඒත් ධාන්‍යාගාරේ වින්ටර්ෆෙල් විතර ඇති.
    that means like two years of food.
    who would want to camp in a cold hill for two years?

    ReplyDelete
    Replies
    1. its not cold (well not very cold)

      Delete
    2. Swings between icy chilliness and sizzling eruptions ? Poor PoM. A choice between frozen to death and burned to a cinder.
      Anything we, your friends here, could do to either thaw the frost or quench the fire? We are ever ready to poke our beaks, snouts and fingers into other people's business with our legendary kindness of heart.
      Hey, how about us arranging a 3rd choice for u ? Being mauled to death by a feline?

      Delete
    3. if you guys keep up your "charitable interventions" , no felines or any other scavengers will be needed :P

      know any other unusual beers to be found in SL ?

      Delete
    4. Deft change of subject POM. Well done. U might still escape ur fate if u keep it up. Although, if I were u, I wouldn't call felines scavengers, here.

      There is cider at Keells

      Delete
    5. thank you me lord. Japanese technology :P

      in what universe is cider beer?

      Delete
    6. http://www.differencebetween.net/object/comparisons-of-food-items/difference-between-beer-and-cider/

      Delete
    7. my lords, my lords..... ;-)

      Delete
  2. ඉස්සර කාලේ සිරිපා කරුණා කරන්නෙත් ඔහොමලු.
    (කොටළුවෝ පිටේ නෙවෙයි ඔන්න)

    රත්නපුරා පාරේ තව තියනවා දම්වැල් ටික.
    give me chills every single time when i see them.

    ReplyDelete
    Replies
    1. ඉස්සර සීගිරියෙත් තිබුනෙ දැනට වඩා ගොඩක් exposed විදිහට

      Delete
    2. //remember Knox ?//

      A bit before my time PoM. A classmate of our Aunty in the desert?

      Delete
    3. //A bit before my time PoM//

      not according to someone :P
      i mean the book by Knox. with the details of the siripada trail.

      Delete
    4. කොටළුවො පිටේ සිරීපාදෙ යන්ට බැරිද දන්නෙ නෑ නේද?

      Delete
    5. කව්රුහරි දෙපාරක් සිරීපාදේ යනවනම් ඌ කොටළුවෙක් වෙන්ට ඕන..

      Delete
    6. දෙපාරකට වැඩියෙන් ගියොත්..!? ;-)

      Delete
    7. ඒකෙ රහ දන්න උදවිය නම් හැම අවුරුද්දෙම යනවලු.

      I consider that trail as one of the best religious and social experiences one could have.

      Delete
  3. කැට්ලින් කන්ද උඩට නැග්ගේ , ඒ උනාට මටයි හුස්ම ගන්න බැරිවුනේ :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. හාහා පරිසම් වෙන්ට දරුවෝ,දානෙකුත් ළඟ එනවා කිව්වා නේද :D ?

      Delete
    2. @ Sonya,

      අර කිවුවත් වගේ ඔය කඳු නගින්නෙ බලාගෙන පරෙස්සමින්.. :-)

      Delete
    3. @ Manoj ,

      බොහොම ස්තූතියි දරුවො කිව්වට :)

      Delete
    4. @ Buratheno ,

      මම නම් කඳු නගින්නෙ නැහැ , ඔය කියන එක්කෙනා පරෙස්සමින් :P

      Delete
    5. සමහරු නම් කදු නගින්න ආසලු.. ඒ උනාට බයයිලු..

      Delete
  4. අර කියනවත් වගේ මෙහෙමත් මොඩ ගැණු.

    ReplyDelete
    Replies
    1. මෝඩකමටත් සීමාවක් තියෙන්ට ඕන.. නැද්ද.. :-D

      Delete
  5. මේ කතාව නම් පුදුම ලස්සනක් අප්පා , සඳුදා , බදාදා , සිකුරාදා උදේට වැඩ දාගන්න නරකයි :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. ඔව්වොව් ඔය දානේ ගෙවල් ශීල වියාපාර ආදී එකී නොකී රාජකාරි අනික් දවස් ටිකට සෙට් කොරගන්ට :P

      Delete
    2. අනිවා.. ඔය මැරෙන්ට ඉන්න අයට එහෙම කියාන්ට සඳුදයි, බදාදයි, සිකුරාදයි අතෑරලා මැරෙන්ට කියලා.. :-P

      Delete
  6. ඔහොම හුරතල් කර කර හදල කොහොමද ඔය කොල්ලා රට පාලනේ කොරන්නේ හැබෑට?

    ReplyDelete
    Replies
    1. ලොකුවුනාම නයිට් වොච් එකටවත් යවමු.. අර සෑම් වගේ..

      Delete
  7. බීජේ කිව්වේ මෙයයිට නම් වෙන්ට බෑ...

    ReplyDelete
    Replies
    1. මෙයැයි බීජේ නෙවෙයි, ඩීජේ.. :-D

      Delete
  8. අර ලෙඩ ළමය කොහොම ඔච්චර උසක් නැග්ගද මන්ද...

    ReplyDelete
    Replies
    1. වඩාගෙන යන්ටැති නේද? ලෙඩ ළමයෙක් වුනත් ඉතින් උතුමානන් කෙනෙක් නෙ.. :-)

      Delete